ΑΠΟΨΕΙΣ

Η σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας και οι θετικές προβλέψεις για το άμεσο μέλλον, συνεπικουρούμενης της κυβερνητικής αλλαγής, δημιουργούν μία ελεγχόμενη αύξηση των προσδοκιών σε πλείστα όσα πεδία. Σε αυτό το πλαίσιο έρχεται να επανατοποθετηθεί στα πράγματα η πόλη της Θεσσαλονίκης. Μπροστά της ανοίγεται μία νέα περίοδος με διαφορετικά χαρακτηριστικά, με πολλές δυνατότητες και λιγότερα εμπόδια. Βρισκόμαστε στην ευτυχή συγκυρία όπου μια σειρά μεγάλων έργων, που θα αλλάξουν δομικά και λειτουργικά την πόλη, φτάνουν στην ολοκλήρωσή τους. Το μετρό, το αεροδρόμιο, οι αυτοκινητόδρομοι με τους κόμβους, οι επενδύσεις στο λιμάνι, η ανάπλαση της ΔΕΘ, οι εξελίξεις της δυτικής εισόδου της πόλης, το ενιαίο παραλιακό μέτωπο, η δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου σε πρώην στρατόπεδο του πολεοδομικού συγκροτήματος και οι παρεμβάσεις ακόμη και στα γήπεδα της πόλης (νέα Τούμπα, lifting «Βικελίδης» και Καυτανζογλείου) δημιουργούν ένα γόνιμο έδαφος, που μετά από χρόνια σχηματοποιεί εκ νέου μία προοπτική για την εξέλιξη της πόλης.

Πολλά από τα ανωτέρω θα έπρεπε να έχουν υλοποιηθεί νωρίτερα και αυτή είναι μία αλήθεια που δεν αλλάζει. Είτε η οικονομική κρίση είτε η αδυναμία της ίδιας της πόλης να διεκδικήσει επιτυχώς την αποπεράτωσή τους, μας έχουν φέρει στο σημερινό χρονικό σημείο.

Η πρόκληση για τη Θεσσαλονίκη του 2030 είναι διπλή. Ενώ καλείται να μετασχηματιστεί σε μία ευρωπαϊκή μητρόπολη, με ό,τι αυτό σημαίνει, ενώ καλείται να συγχρονιστεί με τις πιο προηγμένες και ανεπτυγμένες πόλεις της Δύσης, με τις ανάλογες προκλήσεις, η Θεσσαλονίκη πρέπει να λύσει και τα βασικά. Για να το αποδώσουμε σχηματικά, ενώ οι δυνάμεις τις πόλεις θα πρέπει να καταστρώσουν το σχέδιο με το οποίο η Θεσσαλονίκη θα παρακολουθήσει όλες τις τεκτονικές αλλαγές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, καλούνται ταυτόχρονα να βρουν μία αξιοπρεπή λύση για την αποκομιδή των σκουπιδιών, το φωτισμό και το πράσινο.

Φανταστείτε ένα υποθετικό τραπέζι γύρω από το οποίο συνεδριάζουν οι «Αρχές» της πόλης και αποφασίζουν, έχοντας υπερεξουσίες, για το τι θα πράξουν, αφήνοντας έξω από το υποθετικό αυτό σενάριο την ελληνική διοικητική διάρθρωση. Στο τραπέζι λοιπόν αυτό καταφθάνουν συνεχώς φάκελοι με ζητήματα προς διευθέτηση και λαμβάνονται στρατηγικές αποφάσεις για το μέλλον της πόλης. Θα βλέπαμε φάκελο με τίτλο «Απορρίμματα - κάδοι», «Πεζοδρόμια», «ΟΑΣΘ», «Λακκούβες στο οδόστρωμα» δίπλα από άλλους με τίτλο «Smart City», «Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας», «Αναπλάσεις δημοσίων χώρων», «Αυτοματοποίηση», «Πληροφορία - Εικονικός κόσμος», «Βιοηθική, Άνθρωπος και Μηχανή». Σαν ένα διαρκές πινγκ πονγκ από το 1980 στο 2030.

Και όμως εκεί θα κριθεί το στοίχημα για τη Θεσσαλονίκη της επόμενης δεκαετίας. Πρέπει να λύσει οριστικά και αμετάκλητα τα παλιά, δομικά και σχεδόν πάγια προβλήματά της και ταυτόχρονα να μη χάσει το τρένο της εξέλιξης, να μη χάσει άλλη μία μεγάλη ευκαιρία όπως αυτή που έχασε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η Θεσσαλονίκη μπορεί και πρέπει να γίνει μία πόλη - σημείο αναφοράς σε όλη τη Νοτιανατολική Μεσόγειο ως κέντρο εκπαίδευσης, καινοτομίας, επιχειρήσεων, εμπορίου, τουρισμού και πολιτισμού.

*Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 28 Ιουλίου 2019.