Η είδηση ήταν ο βανδαλισμός από αγνώστους των βαγονιών του δεύτερου συρμού του μετρό Θεσσαλονίκης στην περιοχή της Πυλαίας. Μην κολλήσουμε στο ότι έχουμε βαγόνια, αλλά… δεν έχουμε μετρό, διότι δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ακόμη ένας βανδαλισμός στοιχείου του δημόσιου χώρου. Αγάλματα, βαγόνια, παγκάκια, σιντριβάνια, πεζοδρόμια, στάσεις λεωφορείων, ηλεκτρικού, μετρό, προσόψεις και εσωτερικό κτιρίων, τηλεφωνικοί θάλαμοι, κάδοι απορριμμάτων, δημόσιες τουαλέτες, κιγκλιδώματα, λεωφορεία, τρόλεϊ, παιδικές χαρές, σχολεία, πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις, δημοτικά καταστήματα, χώροι άθλησης, πάρκα και παρκάκια, πλατείες και άλση… Όλα αυτά κι ό,τι ακόμη μου έχει διαφύγει και συμπληρώνετε εσείς ως στοιχείο του «δημόσιου χώρου» αντικατοπτρίζουν την αντίστοιχη κοινωνική αντίληψη. Κι αυτή στη νεοελληνική πραγματικότητα είναι, μονολεκτικά μιλώντας, η εξής: Βάρβαρη…

Νεοελληνικά, διότι οι πάμπτωχοι, χωρίς τρεχούμενο νερό και μπάνια μέσα στο σπίτι, χωρίς μέσα και τεχνολογική υποστήριξη, χωρίς ίχνος δημοτικής και κρατικής μέριμνας, παππούδες και γιαγιάδες μας στα χωριά είχαν τις ρούγες και τα καλντερίμια, την πλατεία με τον πλάτανο και τα πλίνθινα σχολεία ασβεστωμένα και καθαρά όπως τα σπίτια τους. Προσέξτε την επισήμανση «όπως τα σπίτια τους». Μπορεί η καθαριότητα στο πατημένο χώμα για δάπεδο με τις κουρελούδες από πάνω να φαντάζει τριτοκοσμικό σήμερα, αλλά αυτό ήταν τότε… Και ό,τι ήταν μέσα στο σπίτι ήταν κι έξω από το σπίτι. Σήμερα το σπίτι αστράφτει ή είναι καθαρότατο -οι Έλληνες επισήμως ανήκουμε στους πιο καθαρούς λαούς του κόσμου στον ιδιωτικό μας χώρο- και δέκα εκατοστά έξω από το κατώφλι μας ξεκινά το χάος… Ο δημόσιος χώρος δεν είναι δικός μας, είναι άλλου ή άλλων. Ποιων; Σωστή ερώτηση! Βγαίνουν τα τρελαμένα κάθε κατηγορίας έξω και βανδαλίζουν ό,τι βρουν, διότι στην κοινωνική τους συνείδηση αυτά ανήκουν στους οχτρούς. Πάει ο οικογενειάρχης στην παραλία ή στο πάρκο ή στην παιδική χαρά και αφήνει πίσω του ό,τι σκουπίδι βάλει ο νους. Συνεχής βρομιά και φθορά που αενάως πρέπει να καθαρίζεται και να επισκευάζεται, σαν να κατοικούν οι ορδές του Αττίλα κι όχι πολιτισμένοι άνθρωποι σ’ αυτήν τη χώρα. Αλλά τα σπίτια μας είναι κουκλιά και το εννοώ έχοντας δει δεκάδες εκατοντάδες σπίτια ξένων σε χώρες με δημόσιους χώρους υποδείγματα. Τι στην ευχή μας συμβαίνει και σχεδόν μισούμε ό,τι δεν μας ανήκει… συμβολαιογραφικά; Τι στην ευχή συμβαίνει στο κεφάλι της νοικοκυράς που πετάει το πλαστικό μπουκάλι από το παράθυρο του αυτοκινήτου στο πλάι του επαρχιακού δρόμου; Τι στην ευχή συμβαίνει με το πιτσιρίκι που στο σπίτι του αν πετάξει φαΐ ή χαρτί κάτω, τα’ ακούει για τα καλά, αλλά στο σχολείο του το πατάει κιόλας, για να γελάσει με τη βρόμικη αηδία; Γενικά τι μας συμβαίνει και από τις καθαρές ασβεστωμένες μας ρούγες φτάσαμε στην αηδία του βανδαλισμού και βρομιάς του δημόσιου χώρου; Δεν υπάρχει μία απάντηση, αλλά σίγουρα πρέπει να υπάρξει άμεσα μία προτεραιότητα: Να γίνει ξανά «σπίτι μας» η γειτονιά και η πόλη μας.

****************************************************************************************************************************

Πρόσκληση σε δείπνο Ντόρας
Η μαμά της, η Μαρίκα Mητσοτάκη, ήταν άφταστη μαγείρισσα. Το ίδιο άφταστη και η κόρη της η Αλεξία Μπακογιάννη! Οπότε το δείπνο της Ντόρας με συνδαιτυμόνες μεταξύ άλλων τους Γιώργο Παπανδρέου και Γιώργο Κατρούγκαλο είχε δύο προκλήσεις. Γαστριμαργική η μία -πολιτική η άλλη Τα είπε όλα ή όσα ήθελε να πει η επίσης ομoτράπεζη Φωτεινή Πιπιλή στον Alpha 9.89:

«Μόλις είδα τον Γιώργο, θυμηθήκαμε τα παλιά και του λέω κάποια στιγμή ‘Γιώργο, να σου ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα, γιατί εσύ δεν έρχεσαι συχνά στο σπίτι της Ντόρας’, με κοίταγε ο Γιώργος, ‘εδώ τρώμε, εδώ δεν έχει πράσινα τσάγια’. Γέλασε ο Παπανδρέου και μου λέει ‘Όχι, όχι, Φωτεινή, είμαι προετοιμασμένος’. Του λέω ‘πρόσεχε, γιατί έτσι και σε δούμε ότι δεν τρως, θα έχουμε ντράβαλα’. Επίσης ξεκαθάρισε ότι δεν υπήρχαν τα θρυλικά ντολμαδάκια Μαρίκας, αλλά είχε μελιτζάνες και πρόσθεσε ‘Είναι πολύ καλή μαγείρισσα. Και ασχολείται η ίδια. Οι καλές νοικοκυρές να ξέρετε ότι είναι αυτές που μαγειρεύουν και δίνουν το στίγμα’. Για το πολιτικό στίγμα ας ξεκινήσουμε με το κοινό χαρακτηριστικό ‘ΥΠΕΞ’ και… βλέπουμε».

Πρώτα το άλογο, μετά η άμαξα

Ένα πράγμα με ενοχλούσε υπερβολικά με κάποια στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης: Έβαζαν πολλές φορές, είτε από άγνοια είτε από πείσμα, την άμαξα μπροστά και το άλογο πίσω της να τη… σπρώχνει. Κι αυτό όταν αφορούσε σε ζητήματα διεθνούς στρατηγικής κι όχι αμιγώς εγχώριας «κατανάλωσης» ήταν ακόμη πιο ενοχλητικό. Παρακολούθησα κατά τύχη μία αλληλουχία κινήσεων από τον Δεκαπενταύγουστο και μετά του ΥΠΟΙΚ Χρήστου Σταϊκούρα: Στην αρχή έδωσε μια συνέντευξη στους «Financial Times», εξηγώντας ότι ετοιμάζει νομοθετικά τη μείωση της φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων. Λίγες μέρες αργότερα ήρθε η πληροφορία ότι τον Σεπτέμβριο θα ανακοινωθεί η πλήρης άρση των capital controls και παράλληλα έτρεξε η πληροφορία για επίτευξη συμφωνίας για την πρόωρη αποπληρωμή του 1/3 του χρέους προς το ΔΝΤ.

Αυτά λοιπόν έγιναν και μετά ξεκίνησε το γνωστό σχέδιο για προσέλκυση επενδυτικών σχημάτων. Πήγε προχτές στο Λονδίνο στο «14ο Annual Roadshow», που διοργανώνει το Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών, σε συνεργασία με διεθνούς κύρους επενδυτικές τράπεζες και χρηματιστηριακές εταιρείες της Ελλάδας και του εξωτερικού, και μίλησε όχι στα… πλήθη, αλλά σε 50 - 60 συμμετέχοντες. Έτσι μπορεί και να δούμε καμιά άσπρη επενδυτική μέρα, παρότι τίποτε δεν είναι εύκολο. Με τα ηρωικά αυτάρεσκα, δεν…

Παρά τρίχα γλιτώσαμε νέο vertigo

Πάλι ξεκινάω με προσωπική ενόχληση: Κάθε φορά που χρησιμοποιείται η τραγωδία των Ιμίων πολιτικά, παθαίνω αλλεργικό σοκ. Όχι μόνο διότι έκτοτε αποκτήσαμε μια «γκρίζα ζώνη» στο Αιγαίο, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, αλλά διότι εκεί σκοτώθηκαν παιδιά μας. Βγήκε λοιπόν ο για λίγους μήνες υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Αποστολάκης και σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ «αποκάλυψε» ότι δεν κοιμόταν τα βράδια κι ότι «Υπήρχαν πάρα πολλές στιγμές που θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί σε Ίμια. Πάρα πολλές φορές». Επίσης ότι είχε τηλεφωνήσει αρκετές φορές στον τότε πρωθυπουργό. «Χρειάστηκε να επικοινωνήσω με τον Τσίπρα για να του πω ότι έχουμε πρόβλημα. Δεν ξέρω πόσες φορές κοιμήθηκα». Αναλύοντας αυτό που είχε πει για… ισοπέδωση της βραχονησίδας σε τυχόν εισβολή τούρκων στρατιωτών, είπε ότι «αν εμείς αντιδρούμε στις προκλήσεις και δημιουργούμε κλιμάκωση, κάποια στιγμή τα πράγματα φτάνουν σε ένα σημείο οριακό που για να κάνεις πίσω… είναι χειρότερο. Μη φτάσεις στο σημείο που να χρειαστεί να κάνεις πίσω». Και επέμεινε ότι «Αν χρειαστεί, μπορούμε να τους κάνουμε μεγάλη ζημιά»… Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι μπορούμε να κάνουμε μεγάλη ζημιά αν αναγκαστούμε να πολεμήσουμε. Αλλά να θυμόμαστε ότι ο το ελικόπτερό μας έπεσε από… vertigo του πιλότου επισήμως κι ότι αυτό λέμε εδώ και 23 χρόνια. Ας προσέχουμε λοιπόν με το αφήγημα για τα Ίμια...

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 22/9/2019.