ΑΠΟΨΕΙΣ

Μία απεργία για τις 3 Ιουνίου είχε προκηρύξει η Πανελλήνια Ένωση Ναυτών. Με τις διαδικασίες που προβλέπονται. Δηλαδή με απόφαση του διοικητικού Συμβουλίου, η οποία ελήφθη με βάση την εξουσιοδότηση να προκηρύσσει απεργίες που είχε πάρει το διοικητικό συμβούλιο από την Γενική Συνέλευση, η οποία νομίμως είχε συγκληθεί, στην οποία όμως η συμμετοχή σπανίως απειλεί την διασπορά της πανδημίας λόγω συνωστισμού.

Έτσι γίνεται συνήθως.

Κι όχι μόνο στους ναύτες αλλά και στο σύνολο σχεδόν των συνδικάτων. Οι συνδικαλιστές διατηρούν για τον εαυτό τους, το δικαίωμα να αποφασίζουν πότε θα γίνει απεργία. Αυτό θα μπορούσε να είναι κατανοητό, αν η προκήρυξη της απεργίας, δεν υποτασσόταν σε άλλες σκοπιμότητες με σημαντικότερη από τις οποίες να δημιουργήσουν πρόβλημα.

Κι αυτό θα ήταν απολύτως κατανοητό, εάν στόχος είναι να δημιουργηθεί πρόβλημα στους εργοδότες. Οι εργαζόμενοι κατά της εργοδοσίας. Μια αντίθεση που διαπερνά την ιστορία με μόνη εξαίρεση το φιλί που η κόρη του εργοστασιάρχη Αλίκη Βουγιουκλάκη δίνει στον συνδικαλιστή Παπαμιχαήλ, στην «κόρη μου τη σοσιαλίστρια».

Αλλά ο κύριος στόχος των απεργιών δεν είναι να δημιουργηθεί πρόβλημα στην εργοδοσία, αλλά στην κυβέρνηση.

Κι εκεί το πρόβλημα επιστρέφει στο συνδικάτο. Γιατί η απεργία δεν έχει αποφασιστεί από τους εργαζόμενους αλλά από το διοικητικό συμβούλιο, το οποίο υπολογίζει αλλά δεν γνωρίζει τον βαθμό αγανάκτησης των εργαζομένων που θα τους οδηγήσει στη συμμετοχή στην απεργία. Η απεργία επιβάλλεται με την περιφρούρηση.

Γι’ αυτό η απεργία των ναυτών στις 3 Ιουνίου απέτυχε και ανεκλήθη όταν οι συνδικαλιστές ήλθαν πρόσωπο με πρόσωπο με αυτούς που όντως θίγονταν από την απεργία. Αλλά αυτοί δεν ήταν ούτε η κυβέρνηση, ούτε οι εφοπλιστές. Η δικαστική απόφαση που κηρύσσει την απεργία παράνομη, «δεν αλλάζει στο ελάχιστο τον απεργιακό-αγωνιστικό μας σχεδιασμό», διαβεβαίωσε η Ένωση των ναυτών.

Το πρόβλημα ήλθε όταν η απεργία άλλαξε τον σχεδιασμό διάφορων τύπων με βαλίτσες που για διάφορους λόγους ήθελαν να ταξιδεύσουν. Των επιβατών.

Αν την απεργία είχαν αποφασίσει τα μέλη του συνδικάτου με απόλυτη πλειοψηφία σε μυστική ψηφοφορία, κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει τη νομιμοποίηση της απόφασης. Αλλά δεν γίνεται έτσι. Και για αυτό οι συνδικαλιστές αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν όχι μπροστά στην κυβέρνηση, ή τους εφοπλιστές. Αλλά μπροστά στους επιβάτες. Διότι η τακτική τους είχε οδηγήσει σε πολιτικό αδιέξοδο. Και μάλιστα χωρίς συμμάχους.

Η λήψη της απόφασης για απεργία από τα μέλη των συνδικάτων ενισχύει την διαπραγματευτική τους δύναμη. Αποδυναμώνει όμως την υποταγή των απεργιών σε κομματικούς σχεδιασμούς.

Δεν είναι κακή ιδέα. Διότι στην ήττα, οι ναύτες έχασαν, όχι το κόμμα.