Τις δυο «κρίσιμες» βδομάδες, τις διαδέχτηκαν άλλες δύο επίσης «κρίσιμες», για να φτάσουμε στο σήμερα, οπότε και ξεκινάνε οι τέσσερις «κρισιμότερες» βδομάδες κατά την διάρκεια των οποίων θα κριθεί εν πολλοίς η έκβαση της αναμέτρησης της ελληνικής κοινωνίας με τον θανατηφόρο κορονοϊό που εισήλθε ορμητικά στην ζωή μας με την είσοδο του νέου χρόνου, και ουδείς γνωρίζει με βεβαιότητα πότε θα βγει, τι ζημιές θα επιφέρει και ποια νέα κατάσταση θα εγκαθιδρύσει με το πέρασμά του.

Το συγκλονιστικό της ιστορίας, είναι πως δεν μας είπαν ψέματα και ούτε τώρα μας λένε.

Η Ελλάδα κατάφερε χάρη σε καθαρές, αυστηρές και έγκαιρες αποφάσεις, να αποφύγει τα χειρότερα και να κερδίσει χρόνο. Πολύ χρόνο, ο οποίος αποδεικνύεται ότι ήταν το πραγματικά κρίσιμο μέγεθος στην αναμέτρηση της κοινωνίας μας με τον ιό.

Κακά τα ψέματα. Η αδυναμία των παγκόσμιων υπηρεσιών υγείας να αντιμετωπίσουν άμεσα και νικηφόρα τον νεοεμφανιζόμενο ιό, σε συνδυασμό με τις περιορισμένες δυνατότητες του Εθνικού Συστήματος Υγείας, θα μετέτρεπε την χώρα μας σε εύκολο θύμα στην περίπτωση που αφηνόμασταν στην καταστροφική του μανία, επιτρέποντας την ανεμπόδιστη διασπορά του στην κοινότητα.

Το πρώτο λοιπόν συμπέρασμα είναι ότι μέχρι τώρα τα πήγαμε πολύ καλά. Πέρα από το γεγονός ότι οφείλουμε γι’ αυτό να αποδώσουμε τα εύσημα σε εκείνους που τα δικαιούνται, θα πρέπει να έχουμε πλήρη συνείδηση ότι δεν κερδίσαμε. Απλά, δεν χάσαμε. Και καθώς ο αγώνας δεν έληξε, θα πρέπει να κρατήσουμε την άμυνα για να συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε σθεναρά και με επιτυχία τις επιθέσεις.

Η Ελλάδα, δεν μπορεί να βρει το όπλο που θα νικήσει τον ιό. Αυτό έτσι κι αλλιώς για να επιτευχθεί προϋποθέτει αποτελεσματικά φάρμακα και φυσικά το εμβόλιο, για την παραγωγή των οποίων εργάζονται πιεστικά και μεθοδικά εκατοντάδες εργαστήρια, εταιρείες κι ερευνητικά κέντρα παγκοσμίως.

Αυτό που εμείς είχαμε ως στόχο ήταν να καθυστερήσουμε την έλευση της κορυφής της επιδημίας – του περίφημου peak- στην χώρα μας. Να πετύχουμε όσο το δυνατόν βραδύτερο ρυθμό αύξησης των κρουσμάτων, ώστε αφενός να μην κρασάρει το σύστημα (να μπορέσει δηλαδή το ΕΣΥ να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις νοσηλείας όσων την χρειάζονται), αφετέρου να αποκτηθεί σιγά-σιγά η ανοσία στον πληθυσμό. Και στην τελική, να κερδηθεί ο απαραίτητος χρόνος ώστε την ώρα που θα βρεθούν ισχυρά αντίδοτα και το εμβόλιο, να έχουμε καταγράψει τον μικρότερο δυνατόν αριθμό θυμάτων.

* Παρασυρμένοι από αυτόν τον πράγματι τιτάνιο αγώνα, δεν πρέπει να λησμονούμε πως η επιβράδυνση της διασποράς του ιού, δεν είναι η πανάκεια, αλλά το πρώτο βήμα στην αναμέτρησή μας με τον ιό. Στη δεύτερη φάση, η αντιμετώπιση της κρίσης απαιτεί μαζικά και γρήγορα τεστ στον πληθυσμό. Ας τρέξουμε – ως χώρα- να εξασφαλίσουμε τα αντιδραστήρια που θα χρειαστούμε ή την πατέντα για να κατασκευάσουμε μόνοι μας τα απαιτούμενα. Αλλιώς, ας ετοιμαζόμαστε για να δούμε τον τουρισμό να μετατρέπεται για φέτος σε βαθιά πληγή, αντί για ένεση στήριξης της εθνικής οικονομίας.

*Με αυτά ως δεδομένα, εμείς ως πολίτες οφείλουμε να εμπιστευόμαστε την ηγεσία μας- αυτό είναι η βασική προϋπόθεση επιτυχίας κάθε στρατού σε κάθε μάχη- και να εφαρμόζουμε πιστά και με ευλάβεια τις εντολές και τις οδηγίες.

Από την άλλη, οι έχοντες το «μαχαίρι και το πεπόνι», εκείνοι δηλαδή που τους αναθέσαμε να αποφασίζουν, οφείλουν να λειτουργούν με μέτρο και τεκμηρίωση.

Δεν χρειάζεται δηλαδή αλαζονεία ούτε υπέρμετρος ζήλος άνευ λόγου και αιτίας. Προπαντός, απαιτείται να μπορεί κάποιος «στρατηγός» ή «συνταγματάρχης» ή έστω «ανθυπολοχαγός», να πει: «συγγνώμη λάθος» όταν κάποιο μέτρο πέφτει έξω ή αποδειχτεί ανούσιο. Μόνο έτσι αυτοί θα ανατροφοδοτούν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και θα μας πείθουν να μην παρασυρόμαστε κι εμείς στην άσκοπη κριτική, χωρίς πλήρη γνώση των κινδύνων και των σκοπιμοτήτων.

*Αναφέρομαι φυσικά στο θέμα που δημιουργήθηκε με το κλείσιμο της παραλίας Θεσσαλονίκης, ύστερα από ένα πρόχειρο- για να μην πω επιτηδευμένα κινδυνολογικό χάριν εντυπωσιασμού- ρεπορτάζ στο οποίο με την βοήθεια γνωστών τεχνικών λήψης εικόνας, παρουσιαζόταν δήθεν επικίνδυνος για την δημόσια υγεία συνωστισμός στο πλακόστρωτο…

*Το σταματώ εδώ για ευνόητους λόγους, μολονότι εξ ιδίας πείρας θεωρώ ότι ούτε συνωστισμός υπήρχε στη Νέα Παραλία, ούτε στην τελική δεν θα μπορούσε μια χαλαρή αστυνόμευση- ένα «πάνω κάτω» οχημάτων της δημοτικής αστυνομίας- να επέβαλε τα δέοντα. Και ας αναλογιστούμε ότι στη Θεσσαλονίκη η μόνη περίπτωση να κάνει κανείς βόλτα τηρώντας τις αυστηρές προδιαγραφές για την εποχή, είναι η Νέα Παραλία, και επίσης ότι εκείνοι που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη αυτόν τον περίπατο, είναι οι υποφέροντες από υποκείμενα νοσήματα (καρδιοπαθείς, διαβητικοί κλπ), τα μικρά παιδιά που πρέπει να κινηθούν, αλλά και οι διαμένοντες σε ανήλιαγα διαμερίσματα που δεν χωρούν να στρίψουν- δεν μένουν όλοι σε μεζονέτες, βιλίτσες και ευρύχωρα-φωτεινά διαμερίσματα.

*Περί συνωστισμού ο λόγος και πώς να προσπεράσει κανείς αυτό που έγινε με τις ουρές των συνταξιούχων στις τράπεζες. Ούτε απληροφόρητοι είναι, ούτε ασυναίσθητοι που αψήφησαν τον κίνδυνο για τους ίδιους, τρέχοντας στις τράπεζες για να επιβεβαιώσουν ότι μπήκε το 600άρι – ύστερα από τόσες περικοπές στη σειρά.

Και δεν γίνεται οι τράπεζες να τους μαλώνουν που δεν μπορούν να κάνουν τις δουλειές τους ηλεκτρονικά, όταν οι ίδιες δεν φρόντισαν να εφοδιάσουν τα καταστήματά τους με επαρκή αριθμό μηχανημάτων ηλεκτρονικών συναλλαγών (το πολύ ένα σε κάθε μεγάλο κατάστημα), αλλά και κυρίως όταν δεν μεριμνούν ώστε αυτά τα μηχανήματα να είναι εύκολα προσβάσιμα από τους ηλικιωμένους. Δεν γίνεται δηλαδή για να κάνεις μια δουλίτσα στο μηχάνημα –μια κατάθεση για παράδειγμα- να χρειάζεται να πληκτρολογήσεις καμιά 25αριά αριθμούς σε μια οθόνη για αετομάτηδες και δίχως να υπάρχει δίπλα σου μια σταθερή επιφάνεια για να ακουμπήσεις το χαρτί σου, την τσάντα σου, το πανωφόρι σου. Έλεος κάπου.

*Μένουμε σπίτι λοιπόν, αλλά δεν χρειάζεται να κουνάμε το δάχτυλο σε όσους κάνουν χρήση των δυνατοτήτων που τους δίνουν τα περιοριστικά μέτρα για μια βόλτα, λίγο τζόκινγκ, μια πρόσβαση σε καθαρό αέρα και στη θέα ανοιχτού ορίζοντα.

Ας έχουμε την επίγνωση ότι στη μεγάλη πλειοψηφία των νοικοκυριών, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα. Ούτε ροζ συννεφάκια υπάρχουν, ούτε απέραντη αγάπη, ανεκτικότητα και κατανόηση. Η φτώχεια φέρνει γκρίνια και η αβεβαιότητα για το μέλλον διαμορφώνει ένα νοσηρό περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορούν να αναπτυχθούν τέρατα- από ψυχοπαθητικές συμπεριφορές, μέχρι ακραίες, βίαιες κι εκρηκτικές καταστάσεις.

*Όπως και δεν δικαιούμαστε να προσπερνάμε τους εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας που είναι έντρομοι για το μέλλον τους καθώς εκτός από την θανατηφόρα απειλή του κορονοϊού, βιώνουν την επίσης εξοντωτική απειλή της οικονομικής ανημπόριας με το κλείσιμο του μαγαζιού ή της επιχείρησής τους και την επαπειλούμενη ανεργία. Τέλος πάντων. Ας φροντίσουμε να κάνουμε το καλύτερο για εμάς, για τους ανθρώπους μας, για τη χώρα μας, με σύνεση και σωφροσύνη.

Καλό αγώνα σε όλους μας.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 04/05 Απριλίου 2020