Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου.

Στις πυρκαγιές αναφέρομαι που κάθε καλοκαίρι μπαίνουν ορμητικά στην ζωή μας συγκεντρώνοντας το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και αφού κάνουν την ζημιά τους σε δάση, περιουσίες, ανθρώπινες ζωές, φεύγουν από την επικαιρότητα αφήνοντας πίσω τους αποκαΐδια.

Στη διαδρομή τους, το σκηνικό είναι πανομοιότυπο:

Κραυγές διαμαρτυρίας κι αγανάκτησης όσων πλήττονται,

«Ευτυχώς γλιτώσαμε τα χειρότερα» από τους αξιωματούχους που έχουν την ευθύνη λειτουργίας του κράτους.

Σκληρές επιθέσεις στην κυβέρνηση για ολιγωρία και ανικανότητα των κρατικών μηχανισμών από την αντιπολίτευση

Αντεπίθεση της κυβέρνησης προς την αντιπολίτευση με υπενθύμιση του …καμένου παρελθόντος, και υποσχέσεις πως «επειδή εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους», θα αποζημιώσουμε τάχιστα, θα αναδασώσουμε, θα ξαναχτίσουμε και φυσικά…θα λάβουμε μέτρα για να μην επαναληφθούν τα ίδια. Θα προσλάβουμε πυροσβέστες και δασοφύλακες, θα καθαρίσουμε τα δάση από τα χαμόκλαδα, θα ανοίξουμε αντιπυρικές ζώνες, θα βάλουμε κρουνούς παντού κλπ κλπ.

Ταυτόχρονα, καθ’ όλην την διάρκεια που οι φωτιές βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, τα κανάλια θα αποθεώνουν τους ήρωες πυροσβέστες κι εθελοντές που με κίνδυνο της ζωής τους ρίχνονται στην μάχη, ενώ θα φιλοξενούν χτυπημένους από την πυρκαγιά να σπαράζουν, αλλά και τους… ειδικούς να προτείνουν λύσεις

Σύντομα, η υπόθεση θα ξεχαστεί, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης θα ατονήσει και θα μεταφερθεί σε άλλα θέματα, οι υποσχέσεις θα μείνουν υποσχέσεις και όλοι μαζί, θα κλείσουμε ραντεβού για την επόμενη χρονιά.

Ελλάς το μεγαλείο σου, ή για να το πω όπως το είχε πει κάποτε ο Σημίτης ξεσηκώνοντας διαμαρτυρίες, «αυτή είναι η Ελλάδα»…

Για να πω την αλήθεια, ανήκω σε εκείνους που πέρυσι είχα πειστεί ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης εννοούσε αυτό που έλεγε πως η κυβέρνηση «θα σπάσει αυγά». Ούτε αυγά, ούτε ομελέτες είδαμε, αν και οφείλω να αναγνωρίζω ότι μέχρι στιγμής τουλάχιστον ο μηχανισμός έχει δείξει δείγματα καλύτερης λειτουργίας συγκριτικά με την περυσινή χρονιά. (Δεν μπερδεύτηκαν μεταξύ τους, υπήρχε καλός συντονισμός και με μεγάλη προσπάθεια κατάφεραν να τιθασεύσουν την φωτιά στην Πεντέλη και αλλού, δίχως να θρηνήσουμε θύματα και να γίνουν οι καταστροφές ανυπολόγιστες).

Τα καλύτερα βεβαίως συνομολογούνται πανταχόθεν για το 112 που κυριολεκτικά βοήθησε στο να αποφευχθεί ο πανικός κι έχει σώσει ζωές!

Αντιλαμβάνομαι ότι για να υπάρχει σοβαρή δουλειά στον τομέα της θωράκισης από τι καταστροφικές πυρκαγιές, εκτός από τα γνωστά παράλογα για χιλιάδες προσλήψεις και αγορές δεκάδων πυροσβεστικών αεροπλάνων και εκατοντάδων οχημάτων, χρειάζεται το μαχαίρι να μπει βαθιά στο κόκαλο.

Τι πρέπει να κάνουμε για παράδειγμα με τους οικισμούς που ξεκίνησαν ως αυθαίρετοι και νομιμοποιήθηκαν στην καρδιά δασών; Πρέπει να κάνουμε κάτι, ή θα προσευχόμαστε να σταθούν τυχεροί καθώς έτσι και αρπάξει φωτιά σε τέτοιες περιοχές, δεν είναι δυνατόν να γλιτώσουν όλα αυτά τα σπίτια;

Πρέπει να επιβάλλουμε στους ιδιοκτήτες για παράδειγμα (έναντι της νομιμοποίησης του αυθαιρέτου τους) να ασφαλίσουν ιδιωτικά τα σπίτια τους; Να εγκαταστήσουν συστήματα πυρόσβεσης (όσα είναι στην καρδιά δασών); Να υπάρξει σχέδιο αποψίλωσης των δασικών αυτών περιοχών, να οργανωθούν ομάδες εθελοντών και σεμινάρια πυρόσβεσης των κατοίκων; Να υποχρεωθούν να μαζεύουν με δική τους ευθύνη και δαπάνη τα χαμόκλαδα και ό, τι άλλο κριθεί απαραίτητο.

Για να γίνω και λίγο κακός, υποστηρίζω ότι δεν θεωρώ νορμάλ να πληρώνουμε όλοι εμείς που δεν κάναμε την αποκοτιά να χτίσουμε αυθαίρετο μέσα στο δάσος, για να αποζημιώνουμε τους… ξύπνιους εφόσον επιδεικνύουν αμέλεια να εφαρμόσουν τα σχεδιαζόμενα πρωτόκολλα για τους διαμένοντες σε… επικίνδυνες περιοχές.

Όλα τα παραπάνω, βέβαια, ισχύουν για τη μεγάλη φωτιά της Πεντέλης, αυτήν του Ρεθύμνου πριν λίγες μέρες και της Φωκίδας και φυσικά για τις περσινές στην Αττική (η Βόρεια Εύβοια ήταν μία άλλη περίπτωση, μία πραγματική τραγωδία όπου τα λάθη και οι παραλείψεις στην κατάσβεση δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια να μιλήσουμε για το τι έγινε πριν).

Δεν ισχύουν, όμως, για το περιβαλλοντικό έγκλημα στον Έβρο, όπου η φωτιά κατάφερε να μπει στον εθνικό δρυμό και να απειλήσει το προστατευόμενο δάσος της Δαδιάς, ένα από τα ομορφότερα και σπουδαιότερα οικοσυστήματα όλης της Ευρώπης. Στην περίπτωση αυτή δε μπορούμε να πούμε πως φταίνε (και) όσοι έχτισαν εκεί ή ο δήμος που δεν καθάρισε τα ξερόχορτα. Μιλάμε για έναν εθνικό θησαυρό που εάν δεν ήταν στον μακρινό (από την Αθήνα) Έβρο, θα είχε –έστω και με... χαρτάκια ουράς- κανονικό τουρισμό. Αυτήν, λοιπόν, την περιοχή οφείλει η πολιτεία (κεντρική και τοπική) να την προστατεύει με κάθε κόστος, έχοντας ακόμα και πυροσβεστικά με αναμμένες τις μηχανές χειμώνα-καλοκαίρι. Και εάν κάποιοι δεν καταλαβαίνουν από ομορφιά της φύσης ή τι θα πει καταστροφή του περιβάλλοντος, ας ρίξουν μια ματιά στη Βρετανία που λιώνουν μέχρι οι αεροδιάδρομοι και εκρήγνυνται μετασχηματιστές στην καρδιά του Λονδίνου από την κλιματική κρίση που έφερε τον καύσωνα, ή στη Γαλλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία που χιλιάδες άνθρωποι έγιναν πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους την πατρίδα λόγω των ανεξέλεγκτων πυρκαγιών, μπας και το συνειδητοποιήσουν.

Ας κάνουμε κάτι ολοκληρωμένο κάποτε, γιατί δεν αντέχεται κάθε χρόνο να είμαστε θεατές στο ίδιο έργο…

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 24.07.2022