ΑΠΟΨΕΙΣ

Μια χαρά οργανώθηκαν οι σχολικές τάξεις μέσω του Διαδικτύου. Μετέχουν πολλοί μαθητές, πολλοί εκπαιδευτικοί και όλοι δείχνουν να το ευχαριστιούνται. Προφανώς δεν είναι εξίσου διαδραστικό με το μάθημα στην τάξη αλλά είναι το καλύτερο που μπορούσε να γίνει.

Και τι έμεινε από αυτή την ιστορία; Η «αγωνιστική» γκρίνια της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ που σήκωσαν παντιέρα από την πρώτη στιγμή. Δήθεν ότι δεν έχουν όλοι οι εκπαιδευτικοί και όλοι οι μαθητές υπολογιστή, δήθεν ότι δεν ξέρουν πως να συνδέονται, δήθεν ότι το σύστημα δεν θα αντέξει τόσο φόρτο, γενικώς πολλά δήθεν από την μεγαλύτερη «δηθενιά» του Μεταπολίτευσης, τον συνδικαλισμό του δημόσιου τομέα. Μιλάμε για τα θεσμικά όργανα που υποτίθεται ότι εκφράζουν τους δασκάλους και τους καθηγητές, ενώσεις και ομοσπονδίες, όχι για τις παρατάξεις και τα γκρουπούσκουλα που νομίζουν ότι βρίσκονται στο αμφιθέατρο της ΦΜΣ το 1975 και μπορούν να συναγωνίζονται μεταξύ τους σε αριστερισμό, αξιώνοντας «καμία παράταση σχολικού έτους, καμία αναπλήρωση ύλης, κανένα μάθημα εξ αποστάσεως» (https://antigeitonies3.blogspot.com/2020/03/blog-post_18.html).

Είναι προσβολή να βάζουμε αυτό τον συνδικαλισμό πολυτελείας, συνδικαλισμό για τα ρηχά νερά, στην ίδια γραμμή με τον συνδικαλισμό του ιδιωτικού τομέα όπου έχεις να διαχειριστείς πραγματικές καταστάσεις σε έναν πραγματικό κόσμο. Τριάντα μέρες απεργία να κάνεις στο Μετρό, επειδή πήραν δεκαπέντε άτομα από τα μετόπισθεν και τα έβαλαν στα ταμεία και αυτό θεωρείται «μονομερής βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας», κανένας δεν πρόκειται να σε ενοχλήσει. Οι νόμοι έχουν αξία μόνο εάν η παραβίασή τους συνεπάγεται κυρώσεις. Τζάμπα συζήτηση κάναμε για τις πλειοψηφίες που απαιτούνται για απεργία. Και «πειρατική» να είναι η απεργία, και προθεσμίες να μην τηρηθούν, και προσωπικό ασφαλείας να μην ορισθεί, και κατάληψη να γίνει ώστε και αυτό που θα ορισθεί να μην δουλέψει –δηλαδή όλα αυτά που ξαναματαείδαμε πριν λίγο καιρό- κανένας δεν πρόκειται να πάει στο σπίτι του. Όταν σου περάσει ο αγωνιστικός οίστρος, το μαγαζί θα είναι εκεί και θα περιμένει για να πληρώσει προκαταβολικά. Ενώ στον ιδιωτικό τομέα δεν παίζουν. Η απεργία δεν είναι εύκολη και συχνά είναι καταστροφική. Κανένα νόημα δεν έχει η απεργία σε μια επιχείρηση που κλονίζεται. Το πολύ πολύ να την σπρώξει μια ώρα αρχύτερα στον γκρεμό.

Ο συνδικαλισμός των εκπαιδευτικών, όπως γενικώς ο συνδικαλισμός στον δημόσιο τομέα, είναι ένας σιγουρατζίδικος συνδικαλισμός που δεν λύνει κανένα πρόβλημα και συνήθως εξαντλείται σε έναν σουρταφερτζίδικο παραγοντισμό. Ο «αιρετός» θα μεσολαβήσει για να πάρεις απόσπαση, για να πάρεις άδεια, για να είναι το ωράριό σου βολικό ώστε την Παρασκευή να φεύγεις με τρίωρο, ακόμη και για να μην μπλέξεις με δύσκολα μαθήματα. Και αυτή η λογική τον διατρέχει οριζόντια. Τα ίδια θα ακούσεις και από τους «δεξιούς» και από τον «αριστερούς» συνδικαλιστές. Δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στους εκπαιδευτικούς. Ειδικά στις κλασικές ειδικότητες που έχουν μέσα τους κάποιο καημό για το «δασκαλίκι» και που στηρίζουν το δημόσιο σχολείο. Αυτό ακριβώς φάνηκε αυτές τις μέρες. Οι περισσότεροι δάσκαλοι και καθηγητές γύρισαν την πλάτη στην τζάμπα άρνηση και έκαναν το καθήκον τους. Ακριβώς αυτή η απόρριψη του παρακμιακού συνδικαλισμού, είναι ίσως το μεγάλο κέρδος για το δημόσιο σχολείο. Περισσότερο και από την ύλη που αναπληρώνεται…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 18-19 Απριλίου 2020