ΑΠΟΨΕΙΣ

Μέσα σε ένα κλίμα ανασφάλειας και οικονομικής ανέχειας, υπάρχουν μυστικοί ανώνυμοι πυρήνες νέων αόρατων ανθρώπων που δημιουργούν. 

Νέες θεατρικές ομάδες χωρίς στέγη, που δουλεύουν μεγάλα θεατρικά κείμενα στα καθιστικά των σπιτιών τους, αφού κανένας δεν τους εμπιστεύεται θεατρική αίθουσα για πρόβες, νέοι τραγουδοποιοί που γράφουν και παίζουν στους δρόμους, αφού κανένας χώρος δεν τους καλεί. 

Νέοι άνθρωποι της γραφής που εκθέτουν τις λέξεις τους στα προσωπικά τους ιστολόγια ή στα προφίλ τους στα κοινωνικά δίκτυα, νέοι φωτογράφοι που καταγράφουν στιγμές της πόλης με μία ποιητική ματιά που σε καθηλώνει, καλλιτέχνες που βράζουν, που καίγονται από την επιθυμία της δημιουργίας και συνεχίζουν, παρά τις αντίξοες συνθήκες, τις κλειστές πόρτες των θεσμών, τη σιωπή ή την αγνόηση από την κατεστημένη αγορά.

Υπάρχει αυτή η νέα γενιά που μπορεί να κατεβάσει στον υπολογιστή της μια ταινία και να τη δει κι όμως προτιμούν και τρέχουν σε αφιερώματα και προβολές σε αίθουσες κινηματογράφου να δουν παλιές και καινούργιες ταινίες, στη μεγάλη οθόνη μαζί με άλλους αγνώστους δίπλα τους σε σκοτεινές αίθουσες, ξέροντας ότι αυτό είναι η απαρχή του «ζω μαζί με άλλους» ένα άτυπο μάθημα Κοινωνίας στην εποχή του απόλυτου ατομισμού.

Αυτοί όλοι είναι για μένα η παρηγορία και η ελπίδα μέλλοντος. Κανείς άλλος. Ελπίζω πως η εποχή, ο χρόνος και όλοι οι υπόλοιποι εμείς θα αποφασίσουμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να τους σπρώξουμε το συντομότερο μπροστά. Για το δικό μας καλό.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 20 Ιανουαρίου 2019