Μαρία Ζαμπέτη

«Ευτυχώς, δεν είμαστε αμνοερίφια». Αυτή η σκέψη κάνει την περατζάδα της στο κεφάλι μου κάθε Πάσχα που βλέπω ρεπορτάζ για την «αυξημένη τιμή του οβελία στη Βαρβάκειο», από τότε που στράφηκα προς τη χορτοφαγία. Μπορεί να μην είμαστε αρνάκια ή κατσικάκια (το υποκοριστικό δεν χρησιμοποιείται καταχρηστικά, καθώς πρόκειται για ζώα-μωρά που ακόμη θηλάζουν –«του γάλακτος»), αλλά οι χορτοφάγοι είμαστε τα αμέσως επόμενα πιο αμήχανα πλάσματα στη θέα μίας σούβλας που γυρίζει γύρω από τον άξονά της.

Παρόλο, όμως, που η περίοδος του Πάσχα μπορεί να φαντάζει φρικτή και ακανθώδης για έναν χορτοφάγο, ενέχει μία αντίθεση που στον πυρήνα της είναι η εκδίκηση των «απόκληρων» του πασχαλινού τραπεζιού. Τη Σαρακοστή, που για τους κρεοφάγους οι οποίοι νηστεύουν είναι Γολγοθάς, οι χορτοφάγοι διασκεδάζουν σαν παιδιά σε λούνα παρκ: τα νηστίσιμα/veggie/vegan προϊόντα είναι χωμένα παντού, από το σούπερ μάρκετ μέχρι το φαστφουντάδικο της γειτονιάς. Στο τέλος της νηστείας, η ημέρα που για μένα είναι εφάμιλλη με το φεστιβάλ σφαγής σκύλων στο Yulin της Κίνας, για τους κρεοφάγους είναι απλώς Κυριακή. Του Πάσχα. Σαρακοστή = 40 ημέρες. Κυριακή του Πάσχα = μία ημέρα. Ποιος δυσκολεύεται περισσότερο άραγε;

Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους που διαδίδονται γύρω από τη χορτοφαγία είναι ότι όταν κάποιος σταματάει να καταναλώνει μη ανθρώπινα ζώα, σταματάει να συναναστρέφεται με τα ανθρώπινα ζώα που συναναστρεφόταν πριν. Όχι. Οι παρέες μας είναι οι ίδιες, οι γονείς μας είναι οι ίδιοι, οι συνάδελφοί μας είναι οι ίδιοι. Αυτό σημαίνει ότι κάποια Τσικνοπέμπτη ή Κυριακή του Πάσχα θα τύχει να καθίσουμε σε ένα τραπέζι όπου ο απέναντί μας θα ξεκοκαλίζει ένα αρνίσιο παϊδάκι ή ένα ξεροψημένο κομμάτι κατσικάκι. Για του λόγου το αληθές, κάπως έτσι ήταν για μένα η πρώτη ημέρα της χορτοφαγικής μου ζωής. Ναι, έκανα την εξυπνάδα να αποφασίσω ότι με αφορμή τη νηστεία της Σαρακοστής του 2015, δεν θα ξαναγευτώ οποιοδήποτε έμβιο ον στο εξής. Έτσι, το πρώτο τραπέζι όπου χρειάστηκε να αρθρώσω τις λέξεις «δεν τρώω κρέας», ήταν το πασχαλινό τραπέζι. Δεν πτοήθηκα, γιατί ήξερα ότι σε κανένα πασχαλινό τσιμπούσι δεν πετάνε στο τραπέζι ένα ψημένο αρνί στη σούβλα, δίνοντας το σύνθημα για να πέσουν όλοι ταυτόχρονα και να το κατασπαράξουν με τα δόντια σαν να έχουμε βγει από τη λίθινη εποχή. Το πασχαλινό τραπέζι είναι όπως κάθε άλλο εορταστικό τραπέζι: έχει συνοδευτικά, σαλάτες, πατάτες, ψωμί, γλυκά και ποτά. Δηλαδή, πράγματα που μπορούμε να φάμε.

Ο χορτοφάγος-καλεσμένος μπορεί πολύ εύκολα να περάσει ένα «αναίμακτο» Πάσχα α) ενημερώνοντας αυτόν που αναλαμβάνει να μαγειρέψει ότι είναι vegetarian / vegan, β) συνεισφέροντας στο τραπέζι με ένα χορτοφαγικό φαγητό (για να εκμηδενίσει τις πιθανότητες να μείνει νηστικός) ή γ) συνεχίζοντας να τρώει τα νηστίσιμα πιάτα που έχουν μείνει από τις τελευταίες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας.

Ο χορτοφάγος-οικοδεσπότης έχει ίσως μια περισσότερο ριψοκίνδυνη και θαρραλέα λύση: να κάνει εξ ολοκλήρου το πασχαλινό του τραπέζι vegetarian / vegan. Ξεκινώντας από την κλασική χορτοφαγική συνταγή της μαγειρίτσας με μανιτάρια μετά την Ανάσταση του Μ. Σαββάτου, οι εναλλακτικές είναι αμέτρητες. Σουβλάκια λαχανικών ή τυριών στο μπάρμπεκιου για να μη σας λείψει η σούβλα και η καρβουνιασμένη γεύση. Ψητά ή γεμιστά μανιτάρια για να μετριαστεί η απώλεια κρέατος. Για τους μερακλήδες, τα μπιφτέκια και τα λουκάνικα σόγιας, αλλά και το vegan κοτόπουλο που υπάρχει στην αγορά, είναι ένας τρόπος να ικανοποιηθούν και οι κρεοφάγοι του τραπεζιού. Και να μην ξεχνάμε τις πίτες: χορτόπιτα, σπανακόπιτα, μαραθόπιτα, όλες «κολλάνε» σε ένα πασχαλινό τραπέζι.

Στην πραγματικότητα, ο χορτοφάγος δεν έχει να κάνει τίποτα περισσότερο από ό, τι κάνει συνήθως, ακριβώς επειδή αντιμετωπίζει «πασχαλινά τραπέζια» σχεδόν καθημερινά. Προσαρμόζεται στις συνθήκες, όπως ένα πλάσμα στο φυσικό περιβάλλον. Όπως ένας χορτοφάγος μόλις μίας ημέρας, που κατάφερε να επιβιώσει στο κυριακάτικο τραπέζι για την Ανάσταση του Κυρίου. Τα μόνα «απροσάρμοστα» σε αυτό το τραπέζι είναι τα αμνοερίφια. Και δυστυχώς αυτά, δεν ανασταίνονται.