ΑΠΟΨΕΙΣ

Χρόνια τώρα ακούω για τον «ήρωα με τη βαριά φανέλα», για τη «φανέλα που ματώνει από λίγους», για τη «φανέλα που τιμάει μαζί με τα παντελόνια του» (!) και άλλα παρόμοια και κοινότυπα, γεμάτα στερεότυπα και παράδοξους συνειρμούς, τουλάχιστον για όσους δεν είμαστε φαν των ποδοσφαιρικών γηπέδων. Από χθες συνειδητοποίησα ότι αυτή η φανέλα -στη μικρή και μεγάλη περιοχή- φοριέται σε όλες τις εκδοχές της κι όπως γουστάρει ο καθένας. Αμάνικη, πολύχρωμη, ιδρωμένη και… τιμημένη, αλλά μέχρι εκεί. Σε άλλα «γήπεδα», πχ των νοσοκομείων μιας πανδημίας, η φανέλα του γιατρού ή του νοσηλευτή, θα πρέπει να είναι σιδερωμένη, κατάλευκη, ενδεχομένως και… σινιέ.

Αρκετοί μου ξεκαθάρισαν ότι… εντυπωσιάζονται από λεκέδες στα ρούχα γιατρών που νυχθημερόν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αντιμετώπισης της covid-19. Πιθανότατα να μην είναι εγκλωβισμένοι μόνο στα σπίτια τους, λόγω της συγκυρίας, αλλά και σε αντιλήψεις μιας άλλης εποχής, αφού στα (αντι)κοινωνικά δίκτυα υποστηρίζουν με σαρκασμό και χλεύη ότι «δεν κάνει να εμφανίζεται με αυτή την… εικόνα ένας καθηγητής πανεπιστημίου» και να εμβολιάζεται για να δώσει το καλό παράδειγμα και φυσικά να προστατευθεί και ο ίδιος ως μάχιμος, δηλαδή γιατρός που περιθάλπει ασθενείς κορονοϊού.

Το… λερωμένο φανελάκι του κ. Τσιόδρα, την ώρα του εμβολιασμού του, δεν ανταποκρίνεται στο ιδανικό που έχουν πλάσει στο μυαλό τους για τους καθηγητές ή για τον συγκεκριμένο καθηγητή ο οποίος από την πρώτη στιγμή φοράει περισσότερο την ιατρική ποδιά παρά τα κουστούμια του. Κι όμως. Στο δικό τους το κεφάλι οι καθηγητές ιατρικής σε κλινικές του ΕΣΥ πανεπιστημιακών νοσοκομείων – κέντρων αναφοράς του ιού, δεν κατεβαίνουν από την έδρα τους και δεν σώζουν ζωές. Απλά διδάσκουν. Και φυσικά δεν λερώνονται, δεν ιδρώνουν και τα όποια επιτεύγματα τους, δηλαδή τα δικά τους «γκολ» σε εργαστήρια και κλινικές τα βάζουν πάντα με… γραβάτα, σκαρπίνια και μανικετόκουμπα.

Δεν είναι παράξενη αυτή η αντίληψη. Έχουμε αποδείξει πολλές φορές ότι θέλουμε «ιλουστρασιόν» ανθρώπους παντού, ακόμη και δίπλα σε αυτοσχέδιες ΜΕΘ και σε όσους ικετεύουν για λίγη ανακούφιση από πόνο. Οι ήρωες μας δεν φανταζόμαστε ή δεν μας έμαθαν ότι φορούν βρώμικες κάπες ή λερωμένα κολάν. Δεν επηρεάζονται ψυχολογικά από τίποτε και από κανέναν. Δεν κουράζονται καν. Είναι άψογα ντυμένοι, χτενισμένοι, μακιγιαρισμένοι, φωτογραφημένοι συνεχώς και παρά τις συνθήκες. Ίσως πάλι και να υπάρχουν τέτοιοι καθηγητές που παρά τα δύο κύματα πανδημίας, με χιλιάδες θανάτους και στη χώρα μας, να μην έβαλαν την ιατρική ποδιά, να μην κατέβηκαν από την έδρα τους, να μην έλιωσαν σόλες, και τελικά να μην λέρωσαν τη φανέλα. Ίσως να είδαμε περισσότερο τους μαθητές τους, παρά τους ίδιους. Και ίσως γι' αυτούς, οι άνθρωποι που κατακρίνουν τον καθηγητή με το λερωμένο φανελάκι, να μην έχουν κάτι να πουν. Ίσως…