Φωτογραφία: Ιωάννα Πάκα

Με ένα νέο άλμπουμ εισέρχεται στην μετά – καραντίνα εποχή ο Βασίλης Λέκκας. Πρόκειται για έναν κύκλο τραγουδιών με τίτλο «Κατάρτι κι ατμός» σε μουσική του συνθέτη Γιώργου Καζαντζή και στίχους των: Σοφίας Κατζούρη, Ναντίνας Κυριαζή, Ισαάκ Σούση, Γιώργου Καζαντζή, Θοδωρή Γκόνη, Κατερίνας Σιάπαντα, Χρίστου Παπαδόπουλου, Μαίρης Σταθοπούλου, Γιάννη Μελισσίδη, Γιώργου Αθανασόπουλου και Ηλία Κατσούλη. Ο δίσκος, που αποτελεί ένα απάνθισμα παλιών και καινούριων τραγουδιών, έχει ήδη παρουσιαστεί διαδικτυακά και θα κυκλοφορήσει στα μέσα Ιουνίου από την Ogdoo Music Group.

Είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά που ο γνωστός ερμηνευτής έχει με τον καταξιωμένο συνθέτη, παρόλο που εδώ και πολλά χρόνια συμπράττουν ποικιλοτρόπως. Εξάλλου, ο τίτλος του άλμπουμ προέρχεται από ένα τραγούδι που αποτελεί παλαιότερη συνεργασία των δυο τους. «Υπήρχε πάντα η επιθυμία να κάνουμε μαζί έναν δίσκο. Αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή της συνεργασίας γιατί στραφήκαμε ο ένας στον άλλο, χωρίς να έχουμε άλλες υποχρεώσεις. Επειδή όλα αυτά τα χρόνια είχαμε κοινές εμπειρίες παίζοντας μαζί, αποκτήσαμε ο ένας τις συνήθειες του άλλου, εξάλλου έχουμε και κοινά χνώτα σαλονικιώτικα…», λέει στη «ΜτΚ» ο Βασίλης Λέκκας.

«Χάρηκα τη συνύπαρξη γιατί είχα χρόνο να δω τα παιδιά μου»

Με καταγωγή από τις Σέρρες ο ερμηνευτής, από πολύ νωρίς εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου ακολουθεί μια μεγάλη καριέρα στο τραγούδι. Εκεί, στην Ανθούσα, στο σπίτι που μένει με τη σύζυγο και τα δυο τους παιδιά, πέρασαν τις μέρες της καραντίνας κλεισμένοι όπως επέβαλαν τα μέτρα. «Χάρηκα τη συνύπαρξη γιατί είχα χρόνο να δω τα παιδιά μου. Αυτό βέβαια θα πρέπει να είναι μια αυτονόητη κατάσταση σε επίπεδο καθημερινότητας, αλλά δεν είναι αφού όλοι τρέχουν για να επιβιώσουν. Άρα η ‘κανονικότητα’ είναι στην ουσία μια παραδοξολογία, που εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε», επισημαίνει ο Βασίλης Λέκκας.

Επεξεργάστηκε διάφορες σκέψεις στη διάρκεια του εγκλεισμού. «Με ενδιέφερε πώς θα το αντιμετωπίσουμε όλο αυτό ως κοινωνία στο μέλλον. Ξέρω ότι αυτή δεν είναι μια πάγια κατάσταση, αλλά θεωρώ ότι θα παγιώσει κάποιες δεσμεύσεις πάνω σε απαγορεύσεις, οι οποίες έρχονται τώρα να κουμπώσουν στις ίδιες αντιλήψεις παραδειγμάτων που έχουμε από το παρελθόν. Νομίζω πως το αποτέλεσμα θα είναι η κοινωνία να μάθει ή να της επιβάλλουν να κάνει κάτι που δεν είναι στις προτεραιότητές της, οι οποίες συνίστανται στο να επικοινωνεί, να ανοίγεται, να δημιουργεί, να μην φοβάται, να μην στερείται. Γιατί όσο στερείται τόσο κλείνεται, όσο κλείνεται τόσο ελέγχεται, όσο ελέγχεται τόσο καταπιέζεται και πάει λέγοντας. Όλα αυτά τα ασφυκτικά σε έναν καλλιτέχνη, σε έναν πολίτη είναι ζητήματα που τώρα σε αυτή τη φάση για μένα ήταν πάρα πολύ ισχυρά», σημειώνει ο ερμηνευτής.

«Πώς θα μεγαλώσουν οι γενιές που έρχονται;»

Καλλιτέχνης σκεπτόμενος ο Βασίλης Λέκκας, εξειδικεύει στη διάρκεια της συζήτησή μας ακόμη περισσότερο τους προβληματισμούς του: Τι θα γίνει στο μέλλον; Γιατί προέκυψαν όλα αυτά μέσα σε άλλα τόσα που αντιμετώπισε αυτή η χώρα; «Ας μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα έχει στην πλάτη της ένα βαθύ χρονικό διάστημα δεσμεύσεων μέσα από τις οποίες δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Όλος αυτός ο συνδυασμός λοιπόν είναι δραματικός. Πώς αυτή η χώρα θα μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια της; Πώς θα μεγαλώσουν οι γενιές που έρχονται;», αναρωτιέται.

Αναπτύσσοντας αυτά τα ερωτήματα χαρτογραφεί παράλληλα τη μεταπολεμική Ελλάδα των πολλών προβλημάτων: «Από την εποχή του πολέμου ως τώρα όλες οι γενιές που έρχονται είναι χαμένες γιατί πληρώνουν. Είτε με τον παγκόσμιο πόλεμο, είτε με τον εμφύλιο, είτε με τη δικτατορία, είτε με την οικονομική κρίση και τα μνημόνια, είτε, τώρα, με την πανδημία. Ζούμε συνεχώς απώλειες. Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση, ακόμη και σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, έδειξε αυτό το πρόσωπο, όταν δεν φαίνεται όλοι αυτοί οι ηγέτες να βρήκαν ένα κοινό πρόγραμμα, όταν αυτή η μεγάλη καταστροφή δεν γίνεται η αιτία να μειωθούν τα χρέη της χώρας μας για τα οποία δεν ευθύνεται ο ελληνικός λαός, πώς μπορούμε να δώσουμε μια νότα αισιοδοξίας;», ρωτά ξανά.

Σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις οι κοινωνικές εντάσεις κάποιες φορές είναι αναμενόμενες. «Εύκολα βγαίνουν τα σπαθιά. Το άτομο μπορεί να συγκρουστεί γιατί κουβαλάει μια κρυφή ένταση», υποστηρίζει ο Βασίλης Λέκκας. Υπάρχει όμως για εκείνον και η άλλη πλευρά: «Θα μπορούσε κάλλιστα να λειτουργήσει η αλληλεγγύη, η συνεννόηση, η προσπάθεια να προστατεύσουμε ο ένας τον άλλον. Όχι για να δείξουμε ότι είμαστε υπάκουοι ή πειθαρχημένο, αλλά για να λειτουργήσουμε συνειδητά και συλλογικά δείχνοντας στην εξουσία ότι, αφού συμπεριφερθήκαμε όπως πρέπει, ο ρόλος ο δικός της είναι τώρα να δώσει αντίστοιχες δημιουργικές ευκαιρίες σε μια κοινωνία η οποία είναι οργανωμένη και μπορεί να προχωρήσει. Όμως, όλα αυτά τα χρόνια υπάρχουν κατάλοιπα, που πολλές φορές δεν αφήνουν τον άνθρωπο να ελέγξει ούτε τον εαυτό του. Υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη πείνα στον μέσα μας κόσμο σε πολλά επίπεδα και από όλες αυτές τις ταλαιπωρίες που έχουμε υποστεί».

«Ανησυχώ όταν βάζω σε κίνδυνο το παιδί μου και εμένα»

Η κουβέντα στρέφεται αναπόφευκτα στην προέλευση αυτού του ιού που τόσο μας ταλαιπωρεί τελευταία. «Δεν είμαι ειδικός και δεν μπορώ να απαντήσω, αλλά εικάζω, σε πολύ μεγάλο βαθμό, ότι όλο αυτό με την

πανδημία είναι εργαστηριακό κόλπο. Μιλάμε για μια διαστροφή της παγκόσμιας διακυβέρνησης, που παράγει ό,τι παράγει για να μπορέσει να επιβάλει έναν έλεγχο όχι προς όφελος της ανθρωπότητας, αλλά για να εξυπηρετήσει τον εαυτό της και τα δικά της συμφέροντα», λέει.

Μέσα σε όλα αυτά οι καλλιτέχνες είναι από τις μερίδες του πληθυσμού που πλήττονται περισσότερο. «Αυτή η κουβέντα για το επίδομα δεν χρειαζόταν καν να γίνει. Έπρεπε να λειτουργήσει ως η ματιά του συστήματος να στηρίξει τον πολίτη. Όλη αυτή η γραφειοκρατία, όλα αυτά τα εμπόδια που μπαίνουν, έπρεπε να λυθούν σε δευτερόλεπτα. Και αυτό έπρεπε να ισχύσει για όλους τους κλάδους, όχι μόνο για τους καλλιτέχνες», υποστηρίζει ο Βασίλης Λέκκας.

Τέλος, ως γονιός δύο παιδιών εκφράζει την άποψή του για την επαναλειτουργία των σχολείων και όλη αυτή την επανεκκίνηση: «Τώρα που άνοιξαν τα γυμνάσια είδα να εφαρμόζονται όσα περίμενα με τις μάσκες και τις αποστάσεις. Δεν είναι εύκολο, μην ζητάμε ευθύνες από τα παιδιά. Είναι δυνατόν να ελέγξεις έναν 16άαρη ή 17άρη που βγαίνει και πηγαίνει σε καφέ; Επίσης με προβληματίζει όλο αυτό με τα μέτρα στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα θέατρα… Ίσως χρειαζόταν ένα μεγαλύτερο περιθώριο εγκλεισμού για να ξεκαθαρίσει ακόμη περισσότερο η κατάσταση. Δεν βλέπω τον λόγο να πάνε μόνο είκοσι μέρες τα παιδιά στα σχολεία και μάλιστα εκ περιτροπής. Εγώ ως γονιός ανησυχώ όταν βάζω σε κίνδυνο το παιδί μου και εμένα».

Κυριακή Τσολάκη