Ο Αλέξης Τσίπρας είναι άξιος θαυμασμού και συγχαρητηρίων! Κατάφερε να οργανώσει με τόσο αριστοτεχνικό τρόπο τον πολιτικό χρόνο ανάμεσα στις δύο εκλογές, αυτές του έχασε το 2019 και αυτές που θα γίνουν το 2023, όπως λέει ο πρωθυπουργός.

Κατάφερε να μην συζητηθεί ποτέ ουσιαστικά η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ και να μην βρεθεί τελικά ούτε ένας να του χρεώσει την ήττα του 2019, ενώ την ίδια στιγμή το σύνολο του στελεχιακού δυναμικού του κόμματος του ομνύει στο πρόσωπο του και φοβάται να πει οτιδήποτε για να μην θολώσει το αφήγημα της επιστροφής στην εξουσία, η οποία κατά τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ είναι βέβαιη στις επόμενες εκλογές

Και το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι διασφάλισε την παραμονή του στην κομματική εξουσία για απροσδιόριστο χρόνο ο οποίος απλώς ξεκινά στις 15 Μαϊου 2022 που θα εκλεγεί.

Την επόμενη των βουλευτικών εκλογών είτε έχει χάσει, είτε έχει κερδίσει, θα ελέγχει τις πολιτικές εξελίξεις στο κόμμα του τουλάχιστον μέχρι το επόμενο συνέδριο.

Αν αναλογιστούμε ότι το προηγούμενο έγινε πριν έξι χρονια, σε έξι χρόνια το ημερολόγιο θα γράφει 2028 και ο ίδιος θα είναι αρχηγός του πολιτικού του χώρου επί 20 συναπτά έτη.

Όποιος έχει διατελέσει αρχηγός παράταξης σε δήμο, μπορεί να καταλάβει τα προσωπικά και πολιτικά προνόμια των οποίων απολαμβάνει ένας πολιτικός αρχηγός.

Όμως το ζήτημα δεν είναι η προσωπικη και πολιτική ευημερία του κ.Τσιπρα ούτε τι επαγγέλθηκε για να συνεχίσει να την έχει.

Είναι ότι η χώρα και οι πολίτες που ζουν σε αυτήν θέλουν να ζουν καλά αυτοί και τα παιδιά τους.

Αλλά αυτό είναι σύνθετο ενώ η σκέψη του κ.Τσίπρα απλοϊκή.

Από δω οι λίγοι πλούσιοι και ισχυροί, οι ελιτ που ευνοούνται από τον Μητσοτάκη, κι από εκεί ο λαός οι πολλοί που από τον αναλγητο νεοφιλελεύθερο ακροδεξιο πρωθυπουργό δέχονται ραπισματα και υποφέρουν.

Καλή ανάλυση αλλά αν ήταν έτσι, θα είχε αναλάβει να διοικεί την χώρα, ο Νίκος Ξανθόπουλος από τη δεκαετία του 1960.

Αλλά αυτό ούτε συνέβη, ούτε το υπαινίχθηκε ποτέ κανένας, ενώ στην ουκρανική εκδοχη του "παιδιού του λαού", ο Ζελενσκι, εξελέγη με πολύ πιο συγκεκριμένη πολιτική πρόταση.

Κοινώς δηλαδή, μετά από 14 χρόνια στην ηγεσία του κομματος, ο κ.Τσίπρας αποδεικνύει οτι έχει μάθει καλά το παιχνίδι της πολιτικής τακτικής.

Αλλά με τρόπο που δεν αφορά κανέναν άλλον πλην του ίδιου.

Όπως προκύπτει από την χθεσινή αναφορά του σύμφωνα με την οποία μετά το συνέδριο δεν υπάρχουν νικητές.

Ούτε ηττημένοι. Μάλλον μόνο αδιάφοροι. Γιατί άλλωστε μια ομάδα από βαριεστημενους και κουρασμένους 65-80χρονους κι ένας συνασπισμός σαρανταρηδων που δεν ειχε καν δουλειά πριν εμπλακεί από σπόντα στην πολιτική πριν δέκα χρόνια, να εμποδίσει την αυτοαναφορικη πορεία ενός 48χρονου που για να παραμείνει πολιτικός αρχηγός, δειχνει αποφασισμένος να κάνει τα πάντα.

Και ικανός να τα κάνει…