Ποιητής, συγγραφέας, στιχουργός μερικών από τα ωραιότερα τραγούδια που διαθέτει η ελληνική μουσική σκηνή, σκηνοθέτης, αλλά και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας ο Θοδωρής Γκόνης μένει εδώ και ένα μήνα περίπου διαρκώς στο σπίτι όπως όλοι γιατί «αυτό είναι το σωστό και το συνετό», όπως λέει στο makthes.gr.

Βέβαια, υπάρχουν κάποιες υποχρεώσεις του θεάτρου για τις οποίες χρειάζεται να βρεθεί με τους συνεργάτες του ώστε να διευθετηθούν διάφορα θέματα, όπως για παράδειγμα η οργάνωση βιντεοπροβολών παλαιών και νεότερων παραστάσεων του θεάτρου και του φεστιβάλ με σκοπό να προβληθούν από το κανάλι του ΔΗΠΕΘΕ. «Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι από αυτή μας τη δράση και από κάποιες άλλες που διοργανώνει το θέατρό μας, γιατί έχουν μεγάλη ανταπόκριση στον κόσμο αλλά είναι και παρηγοριά και για εμάς τους ίδιους γιατί βλέπουμε και θυμόμαστε με την ευκαιρία αυτή, παλιές συνεργασίες, αγαπημένους συναδέλφους και φίλους, αγωνίες και ιδρώτα και κόπους, χαρές και λύπες… Υπάρχουν βέβαια και άλλες υποχρεώσεις αλλά όλα γίνονται με προσοχή και με μέτρο. Μένω μόνος, οι δικοί μου άνθρωποι είναι σε άλλες πόλεις και χώρες, επικοινωνώ όσο μπορώ και γίνεται μαζί τους, ελπίζω σε λίγες μέρες να βρεθούμε και να μετρηθούμε όλοι υγιείς και αισιόδοξοι», τονίζει.

Η μοναξιά δεν τον ξενίζει. «Είναι αλήθεια πως ζώντας μόνος χρόνια τώρα στη βαθιά επαρχία, στα προκεχωρημένα αυτά φυλάκια δεν ήταν αυτό κάτι πρωτόγνωρο για μένα, γνωριζόμαστε, είμαστε φίλοι με τους 4 τοίχους, τα βασικά είναι τα ίδια, διάβασμα μαγείρεμα, μηρυκασμός και ατελείωτο περπάτημα στο διάδρομο της μνήμης», επισημαίνει.

«Τώρα όσο ποτέ απαιτείται η ενίσχυση του αισθήματος της αλληλεγγύης»

Φιλοσοφημένος, με άποψη και πάντα ενδιαφέρουσες ιδέες ο ίδιος, καταθέτει τις δικές του σκέψεις για τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και τι μηνύματα μπορεί αυτή η εποχή να μας δώσει: «Τώρα όσο ποτέ χρειάζεται, απαιτείται μάλλον, η ενίσχυση του αισθήματος της αλληλεγγύης, δηλαδή να θελήσουν οι άνθρωποι να δουλέψουν ξανά μαζί και κυρίως να εμπιστευτούν ο ένας τον άλλον», λέει.

Κάνει δε τη δική του «πρόβλεψη» για την επόμενη μέρα : «Θα είναι μια άλλη τάξη, με νέο, καινούργια αλφάβητο, άλλα θρανία, άλλο ωρολόγιο πρόγραμμα, δυσκολότερα μαθήματα και κανονισμούς, διαφορετικούς δασκάλους, αυστηρότερους ίσως, που πρέπει να τους αγαπήσουμε γιατί η ζωή όσο εκμαυλιστική κι αν είναι, είναι μία και ….δεύτερή φορά δεν έχει», σημειώνει.

Κάνει όμως και μια ευχή: «Εύχομαι να μην ξεχάσουμε ποτέ πως ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, η ζωή είναι και κάτι άλλο πέρα από την καθημερινή επιβίωση. Κι αν είμαστε απαισιόδοξοι με όλα αυτά τα ζοφερά που συμβαίνουν, ας είμαστε αγωνιστικά απαισιόδοξοι, δηλαδή διπλά αισιόδοξοι».