Εκείνο που κρατά συνεκτική την Τουρκία, παρά το γεγονός ότι περιλαμβάνει πλήθος λαοτήτων στην σύνθεσή της, είναι ο «τουρκισμός». Η ιδεολογία, δηλαδή, που επέβαλε ο Κεμάλ και συνίσταται στα εξής συνθετικά: ένα έθνος, ένα κράτος, μία γλώσσα, μία θρησκεία. Και ας υπάρχει στον
μικρασιατικό χώρο μια πανσπερμία από αυτά.

Η επιβολή δεν ήταν ιδεολογική. Δεν μπορούσαν, δηλαδή, να πείσουν τις διαφορετικές λαότητες να αποδεχθούν πως είναι κάτι άλλο από αυτό που ένοιωθαν. Και έτσι, όσοι ήταν, ιδιαιτέρως, ενοχλητικοί τους «γενοκτόνησαν» και στους υπόλοιπους επέβαλαν δια της βίας, δηλαδή μέσω ενός ολοκληρωτικής μορφής κράτους, να αποδεχθούν τα παραπάνω. Το βαθύ τουρκικό κράτος έχει συνείδηση ότι οποιαδήποτε χαλάρωση, επί τω δημοκρατικότερο, στην διακυβέρνηση θα ανοίξει τον Ασκό του Αιόλου. Γι αυτό όσο τα πράγματα είναι ελεγχόμενα η Τουρκία δεν θα εκδημοκρατιστεί.

Στον «τουρκισμό», ως ιδεολογία, ο Ερντογάν προσέθεσε και τον «οθωμανισμό», δηλαδή, την πολιτιστική και οικονομική ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με πυρήνα, πάντα, τους τούρκους και την Τουρκία.

Αυτό το αφήγημα λειτούργησε καλά ως σήμερα. Ο Ερντογάν κουρασμένος, πλέον, υπόσχεται να το συνεχίσει, όπως και η αντιπολίτευση, χωρίς την οθωμανική του διάσταση. Επι της ουσίας και οι δύο τάσεις δεν έχουν καμιά διαφορά. Το σύστημα λειτούργησε καλά όσο ο πληθυσμός είχε αμιγή τα χαρακτηριστικά που περιγράφηκαν παραπάνω. Τα χαρακτηριστικά, δηλαδή, του «τουρκισμού». Ενώ το βαθύ κράτος-διότι αυτό κυβερνά- θέλει να  παραμείνει το ίδιο, τα χαρακτηριστικά της πληθυσμιακής σύνθεσης της χώρας αλλοιώνονται.
 
Λόγω του πολέμου στη Συρία και στο Ιράκ ένα σημαντικό πλήθος Αράβων έχει εισέλθει και διαμένει στην Τουρκία. Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι αυτοί είναι
ή όχι ευγνώμονες στον Ερντογάν αλλά έχουν συνείδηση της διαφορετικότητάς τους.

Ένας σημαντικός αριθμός Ρώσων εγκαταστάθηκαν, επίσης, στην Τουρκία λόγω του πολέμου στην Ουκρανία. Διάφοροι άλλοι λαοί από διαφορετικά σημεία του κόσμου έχουν, επίσης, ως μόνιμη κατοικία τους τη γειτονική χώρα.

Όλοι αυτοί έχουν διαφορετική συνείδηση από τον «τουρκισμό» και δεν είναι διατεθειμένοι να την μεταβάλλουν. Διαφορετική συνείδηση έχουν διαμορφώσει εδώ και καιρό και οι Κούρδοι, οι οποίοι τα κεμαλικά χρόνια συνεργάστηκαν με τον Πατέρα των Τούρκων. Αυτή η διαφορετικότητα είναι επικίνδυνη για την Τουρκία. Το βαθύ της κράτος, ό,τι και να κάνει, δεν θα μπορέσει να την ελέγξει. Δεν βρισκόμαστε ούτε στο 22, ούτε οι λαοί αυτοί, όπως οι Ρώσοι, προέρχονται από ένα χειμαζόμενο κράτος που αδυνατούσε να προσφέρει προστασία.

Τα αδιέξοδα στα οποία οδήγησε την χώρα ο Ερντογάν με τις πολεμικές του περιπέτειες, η χαλάρωση σιγά σιγά του ελέγχου των ΜΜΕ και η επακόλουθη 
αποκάλυψη της τεράστιας διαφθοράς αλλά και η αδυναμία του κράτους, ερντογανικού ή μη δεν έχει σημασία, να ανταποκριθεί στα τεράστια προβλήματα που δημιούργησε ο σεισμός, δημιουργούν τις αρχικές συνθήκες αποσύνθεσης του τουρκικού βαθέος κράτους, χωρίς να έχει σημασία αν πρόκειται για κεμαλικό ή οθωμανικό, εθνικιστικό ή ευρασιανικό, δυτικόστροφο ή ανατολικόστροφο.

Προσοχή: οι αρχικές συνθήκες αμφισβήτησης δημιουργούνται. Το αν οι συνθήκες ικανοποιηθούν ή το αν είναι αναγκαίες και ικανές θα φανεί στην πορεία.
Πάντως, για πρώτη φορά τίθεται εν αμφιβόλω η τυφλή υπακοή στην μονολιθικότητα του «τουρκισμού».

Την συνέχεια θα την παρακολουθήσουμε.