Ο πρωθυπουργός αποφάσισε να παίξει τα ρέστα του προαναγγέλλοντας ότι θα μετατρέψει κάθε πρόταση δυσπιστίας κατά του κ. Πολάκη σε πρόταση εμπιστοσύνης για την κυβέρνησή του.

Πρακτικά βάζει μπροστά το μείζον, γιατί δεν μπορεί να σώσει το έλασσον. Διότι είχε πάρει το μήνυμα ότι κάποιοι στην κοινοβουλευτική του ομάδα είχαν ενοχληθεί με το ήθος του “αψύ αναπληρωτή υπουργού”. Με το ήθος, όχι με το ύφος.

«Δεν εκπροσωπεί το ήθος του ΣΥΡΙΖΑ», είχε πει προηγουμένως ο πρώην υπουργός Νίκος Φίλης με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να τον χειροκροτούν, όταν είπε πως πιστεύει ότι διερμηνεύει τα αισθήματα όλων τους.

Όμως, έτσι ο πρωθυπουργός μας οδηγεί σε σωστό δίλημμα επιλέγοντας εσκεμμένα λάθος δρόμο.

Διότι το μείζον δεν είναι η σωτηρία του κ. Πολάκη πάση θυσία. Το μείζον είναι σε τι κοινωνία ζούμε.

Αυτή η κοινωνία που επαγγέλλεται ο κ. Πολάκης είναι μία φρικιαστική κοινωνία με άπειρη κακία μέσα της. Ο κ. Τσίπρας θέλει να βάλει τους βουλευτές τους να την επικροτήσουν. Στο χέρι τους είναι αν θα το κάνουν.

Απλώς λογικά θα πρέπει να καταλαβαίνουν ότι έχουν την ευκαιρία να διαχωρίσουν τη θέση τους από την αθλιότητα ή να βάλλουν πάνω από την προσωπική τους αξιοπρέπεια την επαγγελία μιας αποκρουστικής εξουσίας. 

Και για την ακρίβεια, την καρέκλα του κ. Παππά.

Διότι ο Πολάκης είναι η πρόφαση. Ο πρωθυπουργός τον μετράει ως ασήμαντο, αναλώσιμο και ανίκανο για να τον ρίξουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας του και με αυτό το όχημα προσπαθεί να τους εξαναγκάσει να στηρίξουν τις επιλογές του Μαξίμου: Τον έλεγχο του κράτους, της δικαιοσύνης, των μέσων ενημέρωσης.

Όσο του δίνουν τη δυνατότητα, τόσο θα την εκμεταλλεύεται. Σε βάρος τους.

Πέρασαν 4,5 χρόνια στην κυβέρνηση και για τους μισούς από αυτούς δεν το έχει μάθει ούτε η μάνα τους ότι είναι βουλευτές. Και δε θα το μάθει. Τους αρκεί που το ξέρει μόνο ο ταμίας της βουλής που κάνει την κατάθεση του μισθού;

Η απομάκρυνσή τους από το ταμείο πιθανόν να τους βοηθήσει να κατανοήσουν το μεγαλείο που έχει η προσωπική αξιοπρέπεια.