“Some people think football is a matter of life and death. I assure you, it's much more serious than that”. Δηλαδή: «Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι θέμα ζωής και θανάτου. Σας διαβεβαιώνω ότι ότι είναι κάτι ακόμα πιο σοβαρό».

Αυτή την αθάνατη ρήση του Γουΐλιαμ «Μπιλ» Σάνκλι, του αξέχαστου μύθου ποδοσφαιριστή και προπονητή ταυτισμένου με την διαχρονική δόξα της Λίβερπουλ, θυμήθηκα συγκινημένος κι εγώ με την εικόνα του δακρυσμένου Κώστα Νεστορίδη. Ο αθλητής - σύμβολο της ΑΕΚ στα 92 του χρόνια αξιώθηκε να δώσει το παρών στην τελετή για το νέο γήπεδο και έζησε επαξίως την αποθέωση .

Συγκινημένος ως φίλαθλος, που ως μικρό παιδάκι στα μέσα της δεκαετίας του ‘60 κρατούσα τις φωτογραφίες των ποδοσφαιριστών στις κάρτες που βρίσκαμε στα «μπισκοτολούκουμα»!

Νεστορίδης, Δομάζος, Κούδας, Σιδέρης …

Αξίζει το ποδόσφαιρο ό,τι κι αν πεις.

Αξίζει όταν η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή, όταν η νίκη κατακτάται στο γήπεδο και όχι στο παρασκήνιο, όταν ο φίλαθλος σέβεται τον αντίπαλο και δεν καταδέχεται να κάνει την ομάδα του αυτοβιογραφικό του έμβλημα , ως «φάρμακο» για κάθε καθημερινό του πρόβλημα και φανατισμό που βρισκει δικαίωμα μόνο μέσα από την ισοπέδωση του αντιπάλου , του «εχθρού».

Η εικόνα του Κώστα Νεστορίδη , κλασικής φιγούρας των ασπρόμαυρων αθώων χρόνων των ξερών γηπέδων , της παρέας οπαδών όλων των ομάδων που αντάμωνε στην ίδια τσιμεντένια κερκίδα , είναι μια εικόνα από το μέλλον.

Αλίμονο αν μείνουμε στις παράγκες.