Το σχέδιο του Μπάνκσι σε ό,τι αφορά το έργο «Η αγάπη στο καλάθι» δεν πήγε όπως ήθελε. Όπως ανέφερε ο ίδιος ο καλλιτέχνης και σύμφωνα με το βρετανικό πρακτορείο ειδήσεων, η καταστροφή του πίνακά του έπρεπε να ολοκληρωθεί κι όχι να σταματήσει στη μέση!

Υπενθυμίζεται πως την περασμένη εβδομάδα ένα από τα φημισμένα έργα του καλλιτέχνη που συνηθίζει να κάνει γκράφιτι κι αφορούσε ένα κοριτσάκι με ένα κόκκινο μπαλόνι, επρόκειτο να πουληθεί σε δημοπρασία στον οίκο Sotheby’s. Μόλις πουλήθηκε στο ποσό του ενός εκατομμυρίου λιρών άρχισε η αυτοκαταστροφή του με έναν καταστροφέα κειμένων ο οποίος ήταν ενσωματωμένος στον πίνακα. Την αυτοκαταστροφή την παρακολούθησαν με το στόμα ανοιχτό οι συμμετέχοντες. Έκτοτε η τιμή του έργου υπερδιπλασιάστηκε. Η δε γυναίκα που τον αγόρασε και θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία της είπε πως θα τον κρατήσει ακόμη και μισό καθώς έτσι έχει τη δική της στιγμή στην ιστορία της τέχνης. 

Ο Μπάνκσι παραδέχτηκε σήμερα πως το σχέδιό του ήταν άλλο. Μάλιστα ανέβασε κι ένα βίντεο στο οποίο δείχνει πως η καταστροφή του πίνακα ολοκληρώνεται κανονικά. Είπε πως στις πρόβες το πετύχαινε πάντα. Στο βίντεο φαίνεται ακόμη και το πώς τοποθετεί στον πίνακα τον καταστροφέα των κειμένων και το πώς τοποθετείται αυτός στην αίθουσα του οίκου δημοπρασίας.

Σε ό,τι αφορά τον ίδιο τον οίκο ο επικεφαλής του παραρτήματος της σύγχρονης τέχνης στην Ευρώπη, Άλεξ Μπράνζικ, είπε σε καινούρια συνέντευξη που παρέθεσε, πως ο οίκος δημοπρασιών δεν γνώριζε τα σχέδια του καλλιτέχνη. Τόνισε πως ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι και τα μηχανήματα του οίκου δεν εντόπισαν τον μηχανισμό ήταν επειδή υπήρχε η οδηγία που έλεγε ότι η κορνίζα αποτελούσε μέρος του έργου άρα δεν θα έπρεπε να ερευνηθεί. Κάτι το οποίο αποδείχθηκε τελικά, απλώς όχι με τον τρόπο που όλοι περίμεναν…

Αξίζει να αναφερθεί πως αναλυτές αναφέρουν ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ένα έργο τέχνης δημιουργείται από λάθος ή από καιροσκοπισμό. Η φημισμένη συλλογή του Άντι Γουόρχολ με τα τενεκεδάκια της Campbell’s Soup ξεκίνησε ως ξεχωριστά κομμάτια τα οποία όμως δεν "στέκονταν" καλά από μόνα τους και τελικά ενώθηκαν και πουλήθηκαν ως σύνολο σαν να ήταν πάντα αυτή η πρόθεση του καλλιτέχνη.

Το ίδιο συμβαίνει και με το έργο του Μαρσέλ Ντισάν και τη ρόδα ενός ποδηλάτου πάνω σε ένα σκαμπό. Κι αυτό ετεροχρονισμένα αποτέλεσε έργο και να το κάνει τέχνη. Ήταν το έργο από το οποίο ξεκίνησε όλη η αυτή η λογική, όταν δηλαδή ένα καλλιτέχνης θέλησε να κάνει ένα διασκεδαστικό διάλειμμα στο στούντιό του στο Παρίσι.