Του Κώστα Μπλιάτκα 

individuality: Ατομικότητα, μοναδικότητα. Η ποιότητα και ο χαρακτήρας ενός προσώπου που τον καθιστά αμέσως ξεχωριστό από άτομα της ίδια κατηγορίας.

Σε ηλικία 11 ετών ο Κωνσταντίνος Τζούμας έστηνε στο σπίτι του παραστάσεις που σατίριζαν την αγγλική κοινωνία, με ατάκες και αποχρώσεις από το εκκεντρικό ύφος του Όσκαρ Ουάιλντ.

Ουσιαστικά το ίδιο έκανε με διαρκώς μεγαλύτερη φαντασία και πληρότητα σε όλη του την καλλιτεχνική ζωή , για να μην πούμε και στο σύνολο του βίου του .

Έφυγε στα 78 του χρόνια αφήνοντας ένα σημαντικό και μοναδική καλλιτεχνικό ίχνος .

Μεγάλο ταλέντο ηθοποιού , πολυσχιδής και πολυδαίδαλος , συγγραφέας, ραδιοφωνικός παραγωγός , εστετ, φλανέρ…

Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1944. Τον γνώρισα στα 32 του όταν έπαιξε στην ταινία «Happy Day» του Βούλγαρη σε μουσική και τραγούδια του Διονύση Σαββοπούλου(1976, που βραβεύθηκε στο φεστιβάλ κινηματογράφου). Επίσης τον είδαμε στη «Γλυκιά συμμορία» του Νικολαΐδη και τον «Δράκουλας των Εξαρχείων» του Ζερβού . Η κινηματογραφική του καριέρα έκλεισε το 2017 με το «Γυναίκες που περάσατε από δω» του Σταύρου Τσιώλη.

Στην τηλεόραση ξεχώρισε σε έκτακτες μεν αλλά ξεχωριστές εμφανίσεις του σε κωμικές σειρές: «Οι Απαράδεκτοι», «Οι Τρεις Χάριτες», «Οι Μεν και οι Δεν» και «Δύο Ξένοι».

Η φωνή, τα βλέμματά του, η κίνηση , το χιούμορ με τις ευφυολογιες και παραδοξολογίες του, τον κατέστησαν μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες του νέου ελληνικού κινηματογράφου αλλά και της καλλιτεχνικής Αθήνας της μεταπολίτευσης.

Βοηθούσης της εποχής με το εξωστρεφές πολιτικά και κοινωνικά κλίμα, επιβλήθηκε ως ένας εναλλακτικός, τολμηρά καυστικός, κάπως σνομπ δημιουργός.

Τελευταία φορά που απασχόλησε τον μικρόκοσμο τον μέγα της δημοσιότητας των social media μέσα από ένα βιαστικό λάθος του να σχολιάσει με τρόπο που θεωρήθηκε προκλητικό και να αστειευτεί με το θέμα των γυναικοκτονιών.