Ευθύς, ειλικρινής και με ανεπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ ο Δημήτρης Πιατάς συναντά και πάλι το κοινό του στην παράσταση «Κάποτε στο Βόσπορο».

Το έργο νοσταλγικού χαρακτήρα που φέρει την υπογραφή του Άκη Δήμου στο σενάριο και παίρνει ζωή υπό σκηνοθετικές οδηγίες της Σοφίας Σπυράτου, μιλά για τον Σεπτέμβριο του 1955, όταν το ελληνικό στοιχείο της Κωνσταντινούπολης βρέθηκε στο στόχαστρο των επίσημων τουρκικών αρχών, με συνέπεια την εξόντωσή του.

«Έχει όλη τη δομή του θεάτρου. Έχει δράση, έχει ερωτική ιστορία, στοιχεία μιούζικαλ, είναι γραμμένο έξυπνα και με τις σωστές δόσεις. Αυτό που το χαρακτηρίζει και το ξεχωρίζει είναι ότι ο Άκης Δήμου, βασισμένος και σε πραγματικές ιστορίες, αγγίζει ένα ευαίσθητο κομμάτι της ιστορίας της χώρας μας το οποίο μάλιστα αξιοποιήθηκε λίγο παρότι είναι σχετικά νωπό. Πέρασε δηλαδή στα ψιλά γράμματα και είναι σημαντικό που κάνουμε μία παράσταση που αναμοχλεύει ένα τέτοιο γεγονός», αναφέρει ο ηθοποιός για την παράσταση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι παρά τη σημασία των Σεπτεμβριανών, οι καλλιτεχνικές καταθέσεις για το εν λόγω ζήτημα είναι από περιορισμένες έως και ανύπαρκτες γεγονός που «βαραίνει» τους συντελεστές με μία μεγάλη ευθύνη.

Σύμφωνα με τον κ. Πιατά το έργο παρουσιάζει τα γεγονότα χωρίς να γίνεται «ελληναράδικο», κρατώντας τις σωστές ισορροπίες.

«Αισθάνομαι όχι μόνο ευθύνη αλλά και υπερήφανος που είμαι μέρος μιας τέτοιας εξαιρετικής δουλειάς. Κατά τη διάρκεια της παράστασης ο Νίκος Σούλης παρεμβαίνει με εικόνες, καρτ ποστάλ, ντοκιμαντέρ από γεγονότα που συνέβαιναν εκείνη την περίοδο και δημιουργούν μία ισχυρή εικόνα και στον νέο θεατή που μπορεί να μην ξέρει τι συνέβη τότε. Το έργο δεν είναι ιστορικό ντοκιμαντέρ και σε καμία περίπτωση δεν είναι “ελληναράδικο” προβάλλοντας έναν πανίσχυρο Έλληνα. Μακριά από εμάς αυτά τα εύκολα συνθήματα.»

Παράλληλα ο ηθοποιός αναδεικνύει το ζήτημα της παρουσίας του θεάτρου στο γίγνεσθαι του χώρου που υπάρχει. «Το θέατρο δεν μπορεί να είναι αδιάφορο στα τεκταινόμενα του κόσμου ή της χώρας που ‘ζει’. O Σαίξπηρ όταν έγραψε τα αριστουργήματά του δεν ήταν ερήμην της περιόδου που ζούσε απλώς κατάφερε το έργο του να έχει και μία διαχρονικότητα. Το θέατρο πρέπει να είναι παρόν, ζωντανό και να αφουγκράζεται το τι συμβαίνει. Η παράστασή μας το κάνει αυτό», τονίζει ο κ. Πιατάς.

Η παύση είναι θάνατος και μετά από έναν θάνατο δύσκολα επανέρχεσαι

Αναφορικά με τον ρόλο του, ο ίδιος κάνει λόγο για ένα προσωπικό στοίχημα αφού καλείται να ενσαρκώσει έναν Τούρκο, παραδοσιακό ανατολίτη και να του προσδώσει χαρακτηριστικά που θα τον κάνουν συμπαθή στο κοινό.

«Ο ρόλος μου ήταν ένα στοίχημα εξαιρετικά ερεθιστικό. Κάνω έναν Τούρκο. Έναν ανατολίτη με κωμικά στοιχεία και σε επίπεδο χαρακτήρα είναι παράλληλα φιλικός και μοχθηρός, επικίνδυνος, ερωτικός και μισογύνης. Ήθελα να φωτίσω αυτό το πρόσωπο δίνοντας του μία ψυχογραφία που ξεπερνά την εικονογράφηση μίας χάρτινης φιγούρας. Παίζω με τις έννοιες που κουβαλά ο χαρακτήρας του ρόλου μου και ενώ θα έπρεπε να είναι ένας αντιπαθής χαρακτήρας νομίζω ότι τον έχω φωτίσει αρκετά ώστε να του δώσω και μία πιο ανθρώπινη διάσταση. Αυτό όμως θα κριθεί στη σκηνή», εξηγεί.

Βέβαια, αυτό που περιγράφει ο ηθοποιός δεν είναι κάτι ανοίκειο για τους χαρακτήρες που τον έχουμε απολαύσει να «ζωντανεύει» είτε επί σκηνής είτε στη μεγάλη οθόνη αφού πολλές φορές έχει καταφέρει να μας κάνει να αγαπήσουμε ρόλους με… ιδιαίτερα στοιχεία. Αυτό οφείλεται στο ότι ο ίδιος δεν αρκείται στο να φορέσει απλώς τα παπούτσια του ρόλου του.

«Αυτή ήταν μια πρόθεση καριέρας και ενώ υπηρέτησα την κωμωδία ο στόχος μου ήταν να γελάσει ο θεατής όχι όμως επειδή τον “γαργαλάω”. Bέβαια πλήρωσα το τίμημά μου καθώς δεν έγινα ο λαϊκός κωμικός που κάνει τα χατίρια του κοινού. Εμβαθύνω λίγο παραπάνω και αυτή είναι η αιτία που είμαι στο θέατρο. Μου αρέσει να είμαι εργάτης της τέχνης και να την υπηρετώ με κάθε τρόπο χωρίς όμως να παραδίδομαι και αμαχητί. Αναζητώ το επιπλέον ώστε ο θεατής φεύγοντας από το θέατρο να έχει πάρει και πέντε πράγματα παραπάνω από την εικόνα του Δημήτρη Πιατά. Είμαι 45 χρόνια στο θέατρο και θέλω να πιστεύω ότι, σιγά- σιγά που ολοκληρώνω την καριέρα μου, τα πήγα καλά.»

Τέλος, ο ηθοποιός σχολιάζει τα συναισθήματα που τον κατέκλυσαν όταν ανέβηκε και πάλι στο σανίδι μετά την παρατεταμένη παύση του πολιτισμού λόγω πανδημίας ενώ χαρακτηρίζει δυσβάσταχτο γα τον κλάδο ένα πιθανό νέο πάγωμα» από Σεπτέμβρη.

«Μετά από ενάμιση χρόνο βρεθήκαμε ξανά με το κοινό και το βρίσκω πολύ συγκινητικό. Δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ στην ιστορία του θεάτρου τα τελευταία 200 χρόνια να έχει σταματήσει τη λειτουργία του το θέατρο. Γίνανε παγκόσμιοι πόλεμοι και καταστροφές και το θέατρο ήταν πάντα ανοιχτό και παρόν. Για πρώτη φορά το θέατρο υποχρεώθηκε σε μία σιωπή και μία παύση εκκωφαντική για εμάς τους καλλιτέχνες που σταματήσαμε να μιλάμε και οδυνηρή για το κοινό. Η παύση είναι θάνατος και μετά από έναν θάνατο δύσκολα επανέρχεσαι.

Δεν θα αντέξει ο κλάδος άλλη μία τέτοια παύση. Το θέατρο είναι ένας εύκολος στόχος και στη χώρα μου, όλα προηγούνται του πολιτισμού. Ο πολιτισμός μπορεί να μην νικάει τον κορονοϊό αλλά μπορεί να τον απαλύνει. Η μεγαλύτερη επιτυχία της πρώτης περιόδου που ο κόσμος πραγματικά έμεινε σπίτι εξαρτήθηκε από έναν ηθοποιό ο οποίος βγήκε σε ένα διαφημιστικό και είπε χαριτωμένα και απλά να πλένετε τα χέρια σας. Την ώρα που μοιράζονται λεφτά για τον εμβολιασμό και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Η τέχνη έχει την ικανότητα να πείθει και να επικοινωνεί το μήνυμα που θέλει να περάσει. Με το να τη υποχρεώνεις σε σιωπή και να την κρατάς σε αργία μάλλον χάνεις παρά κερδίζεις», καταλήγει.

Info

«Κάποτε στο Βόσπορο»

Δευτέρα 19 & Τρίτη 20 Ιουλίου, Θέατρο Δάσους

Τιμές εισιτηρίων: 20 €, 15 € (φοιτητικό, ανέργων ΑΜΕΑ κλπ)

Ώρα έναρξης: 9.30 μμ

Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr & ταμείο θεάτρου

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 18.07.2021