Ένας μύθος που ξετυλίγεται από την Αθήνα των δημιουργών μέχρι τη μινωική Κρήτη και τους διαδρόμους του λαβύρινθου είναι η ιστορία του Δαίδαλου και του Ίκαρου, μια ιστορία που πλέκει τη φαντασία με το πραγματικό όνειρο του ανθρώπου να πετάξει…

Είναι η ιστορία που ανεβάζει επί σκηνής η Παιδική Σκηνή Θεσσαλονίκης για τη νέα θεατρική περίοδο. «Δέχτηκα με πολύ μεγάλη χαρά να σκηνοθετήσω το έργο που γράφτηκε από την Αλεξάνδρα Γιαννοπούλου ειδικά για την συγκεκριμένη παράσταση.

Ένα έργο γραμμένο με πολύ μεράκι πάνω σε μια ιστορία που ακόμα και σήμερα είναι απόλυτα μαγική για τα παιδιά αλλά και τους μεγάλους και παραμένει απόλυτα ελκυστική στο ταξίδι της μέσα στο χρόνο. Η πρόταση της Παιδικής Σκηνής και της Ιφιγένειας Μανώλα ήρθε και συναντήθηκε με τη δική μου αγάπη για τη μυθολογία. 

Όλη αυτή η δύναμη, οι υπερβάσεις, oι περιπέτειες όπου θεοί, ημίθεοι, ήρωες, άνθρωποι και μυθικά τέρατα της ελληνικής αφήγησης εξήπταν τη φαντασία μου και με έκαναν από μικρή να βλέπω τις ιστορίες αυτές ζωντανές και τρισδιάστατες. Με τη σκηνοθεσία αυτή ένιωσα ότι πραγματικά ήταν η ευκαιρία να δώσω ζωή σε ήρωες και ιστορίες τόσο αγαπημένες για μένα την ίδια από την παιδική μου ηλικία», λέει στη «ΜτΚ» η σκηνοθέτιδα της παράστασης Δήμητρα Λαρεντζάκη.

Η συγκεκριμένη ιστορία του Δαίδαλου και του Ίκαρου περιλαμβάνει ένα απόλυτα μαγικό – υπερβατικό στοιχείο, μιλώντας για μια πανανθρώπινη ανάγκη του ανθρώπου: να ανατρέψει τους φυσικούς νόμους της βαρύτητας και να πετάξει. Να ξεπεράσει τα όριά του. Να βρεθεί στον ουρανό και να νιώσει ελεύθερος. 

«Αλλά αυτά τα όρια πρέπει και να μπορεί να τα ελέγχει για να πορεύεται ασφαλής. Οι μύθοι όσο κι αν έχουν έντονο το φανταστικό στοιχείο κουβαλάνε μέσα τους μεγάλες απαντήσεις και αλήθειες για τη φύση του ανθρώπου. Και η ομορφιά και η δύναμη της ελληνικής μυθολογίας είναι ότι τα νοήματα επικοινωνούν απόλυτα ζωντανά, γλαφυρά, γοητευτικά μέσα από τις ιστορίες των μύθων. Η παράσταση λοιπόν, χωρίς να γίνεται διδακτική ακολουθεί αυτούς τους δυο άξονες», τονίζει η σκηνοθέτιδα.

Μια πολύ δημιουργική πρόκληση

Έτσι, ανάμεσα στο φανταστικό και το απόλυτα πραγματικό, όσον αφορά τις αλήθειες που λέγονται μέσα από αυτές τις ιστορίες, ισορροπεί η δραματουργική ροή της ιστορίας αλλά και οι περιπέτειες των ηρώων. 

«Η παράσταση εστιάζει στα γεγονότα και την απόδοση της εποχής με έναν τρόπο που τα παιδιά να μπορούν να τα δουν ζωντανά και χωρίς απόσταση. Είναι από τη φύση τους ιστορίες που συμβαίνουν στην ελληνική γη. Και αυτό προσφέρει από μόνο του έναν κώδικα. Μην ξεχνάτε ότι η ιστορία του Δαίδαλου και του Ίκαρου διδάσκεται στα σχολεία. Και για μένα σκηνοθετικά ήταν μια πολύ δημιουργική πρόκληση αυτό που τα παιδιά στο σχολείο βλέπουν τυπωμένο στο χαρτί, να το δουν να ζωντανεύει μπροστά τους πάνω σε μια σκηνή. Ενώ παράλληλα η μελέτη και η συνέπεια στα στοιχεία της εποχής και της εξέλιξης της ιστορίας, να μην απορρίπτουν τη μορφή που ένα κείμενο παίρνει όταν γίνεται θεατρικό».

Η παράσταση έχει πολλά τραγούδια και μουσική, χορογραφίες, ακροβάτες... «Αυτό που καταφέραμε είναι να φτιάξουμε ένα υπερθέαμα χωρίς να κάνουμε την παραμικρή έκπτωση στην ιστορία. Είναι ένα υπέροχο στοίχημα τη σημερινή εποχή που τα παιδιά κατακλύζονται από ‘υπερήρωες’, μια παράσταση να αντλεί το θέμα της από την ελληνική μυθολογία και να προτείνει μια τόσο δυνατή ιστορία με τους αντίστοιχους υπέρ-ήρωές της από την ελληνική κληρονομιά, που ακόμα αντέχει μέσα στα χρόνια και την τεχνολογική εξέλιξη. Ήρωες όπως ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος που η δύναμή τους είναι πάνω απ’ όλα δύναμη ψυχής, πνεύματος και η ανάγκη τους για ελευθερία. Γι’ αυτό και η παράσταση είναι για μικρούς και μεγάλους το ίδιο δυνατή», λέει η Δήμητρα Λαρεντζάκη.

Επιστρέφοντας στον κόσμο των παιδιών και των μύθων

Πώς θα χαρακτήριζε όμως η σκηνοθέτιδα γενικότερα το παιδικό κοινό; Είναι τελικά το πιο δύσκολο θεατρικά; «Είθισται να λέμε ότι το παιδικό κοινό είναι το πιο ‘δύσκολο’ ίσως γιατί εμείς οι μεγάλοι μάθαμε με τα χρόνια να συμβιβαζόμαστε σε όλα. Αντικαταστήσαμε την αμείλικτη ειλικρίνεια των παιδιών με τη γνώση και την πείρα, αλλά και με την υποκρισία. Αυτό κάνει τελικά το θέατρο για παιδιά να είναι πρόκληση για τον καλλιτέχνη, να πρέπει να επιστρέψει μέσα από τη σοφία και τη γνώση της Τέχνης στην παιδική ευπιστία και την αλήθεια του. Να επιστρέψει δηλαδή στον κόσμο των παιδιών και των μύθων, εκεί που όλα είναι δυνατά», επισημαίνει.

Τέλος, θεωρεί ότι ο δημιουργός, ο καλλιτέχνης, ο σκηνοθέτης που απευθύνεται στην ευαίσθητη παιδική ψυχή πρέπει να προσέχει συγκεκριμένα πράγματα. «Πάνω απ’ όλα να είναι έντιμος και ειλικρινής με την αντίληψη των παιδιών που βλέπει και αφουγκράζεται τις πιο μεγάλες αλήθειες. Η ματιά των παιδιών είναι η πιο ισχυρή θέση για να αφηγηθείς ιστορίες εντός και εκτός σκηνής. Εύχομαι όσοι καταπιανόμαστε και με αυτό το είδος θεάτρου να μπορούμε να προσεγγίζουμε πάντα με σεβασμό και αγάπη τον κόσμο των παιδιών».

Η Ιφιγένεια Μανώλα από την Παιδική Σκηνή Θεσσαλονίκης

Η παραγωγός της Παιδικής Σκηνής Θεσσαλονίκης Ιφιγένεια Μανώλα χαρακτηρίζει την ιστορία του Δαίδαλου και του Ίκαρου ως έναν «όμορφο ελληνικό μύθο για τους πρώτους ανθρώπους που πέταξαν!». 

Όπως συμπληρώνει: «Είναι μια δυνατή παράσταση, πάνω σε ένα εξαιρετικό κείμενο, γραμμένο από τη συγγραφέα–εκπαιδευτικό Αλεξάνδρα Γιαννοπούλου, που αγγίζει τη δομή του αρχαίου θεάτρου. Η ευρηματική σκηνοθεσία της Δήμητρας Λαρεντζάκη απογειώνεται από υπέροχα κοστούμια και σκηνικά, με τη φροντίδα της Κατερίνας Παπαγεωργίου. Η μουσική του Χάρη Γκατζόφλια με στοιχεία παραδοσιακά και αρχαϊκά, πλαισιώνει την παράσταση. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό που η Παιδική Σκηνή Θεσσαλονίκης πάντα επιδιώκει. Το καλύτερο!».

H παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 29 Σεπτεμβρίου στις 11.30πμ στο Ράδιο Σίτυ 

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 22 Σεπτεμβρίου 2019