Ο χορός του χρόνου
«Το αν θα γίνω ο ήρωας της ζωής μου ή αν αυτή η θέση θα καταληφθεί από κάποιον άλλον, θα το δείξουν οι παρακάτω σελίδες». Έτσι αρχίζει ο «Ντέιβιντ Κόπερφιλντ» και νομίζω ότι έτσι αρχίζει η ζωή του κάθε ανθρώπου. Κάποιοι πιστεύουν ότι η ζωή είναι ένα τραγούδι, άλλοι ένας περίπατος, ένας πίνακας, ένας φόβος, η αγάπη, ένα παρτέρι με τριαντάφυλλα.
Εμένα μου φαίνεται, κάθε πρωί, που ξυπνάω υγιής, σαν ένα κατάφωτο δωμάτιο! Ο χρόνος που φεύγει μοιάζει με κάποιον που χορεύει βιαστικά και μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας μεταμορφώνεται σε παρελθόν, παρόν και μέλλον, βγάζοντας από τον μανδύα του, σαν μάγος που είναι, δώρα, όπως νοσταλγία και ελπίδα. Νοσταλγία για το παρελθόν και ελπίδα για το μέλλον.
Όταν το παρελθόν υπήρξε ευτυχισμένο, μας κρατάει στα δίχτυα της νοσταλγίας, αν υπήρξε δυστυχισμένο, μας βουλιάζει σε σκοτεινή μελαγχολία. Όταν ήμουν νέα, σκεφτόμουν «ζω δύσκολους καιρούς, έχω μεγάλες προσδοκίες». το ίδιο σκέφτομαι και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια. Τα θλιμμένα χρόνια του ’80, έγραφε ο Πολ Κλοντέλ, εννοώντας το 1880, όταν υπέφερε από αίσθημα «ασφυξίας και απόγνωσης», έλειπε η πνευματικότητα, όλα ήταν υλικά, γήινα και τετριμμένα.
Πόσο αργός είναι ο κόσμος και αναλλοίωτος στο πέρασμα του χρόνου, πόσο το «μακρινό παρελθόν» είναι τόσο μακρινό, πόσο το παρελθόν είναι παρόν ή και αντιστρόφως! Κρίμα, έγραφε ο Κίκεργκαρντ, που οι νέοι άνθρωποι του σήμερα φθονούν κάποιον, επειδή έχει πολλά χρήματα και όχι επειδή είναι πολύ έξυπνος ή του έχει προσφερθεί ένας μεγάλος έρωτας! Το «σήμερα» εκείνο ήταν στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα!
Εγώ, όπως συνήθως σκέφτομαι το παρελθόν επειδή υπήρξε πολύ ευτυχισμένο και το παρόν επειδή ανοίγω κάθε πρωί κατάφωτα δωμάτια. Βλέπω τον ήλιο και το γαλαζωπό ουρανό με τα ταξιδιάρικα σύννεφα, και σκέφτομαι ότι πίσω από όλους τους τοίχους οι άνθρωποι σκέφτονται το πέρασμα του χρόνου και το χρήμα, το πόσο τους λείπει, πώς θα το αποκτήσουν. Και την αγάπη, πόσο τους λείπει και πώς θα την αποκτήσουν. Πώς ήταν στην αρχή, τότε. Και τι συνέβη μετά, τι συνέβη... Και γιατί, γιατί. Μετά, τότε, τώρα. Και ο χρόνος χορεύει, πάντα χορεύει με βήματα εμπρός και πίσω.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 17 Μαρτίου 2019
