ΑΠΟΨΕΙΣ

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε εσάς, πάντως τελευταία όλο και πιο συχνά νιώθω σαν μια νότα που έχει μεν ήχο αλλά δεν έχει ονομασία, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει αντίστοιχο πλήκτρο στο πιάνο. Οι απόψεις μου για τα ζητήματα που απασχολούν την κοινή γνώμη μοιάζουν να κινούνται κάπου «ανάμεσα», χωρίς να μπορούν να αντιστοιχηθούν σε πολιτικούς σχηματισμούς και ιδεολογικά ρεύματα.

Βλέπω για παράδειγμα οπαδούς του ΚΙΝΑΛ να υπερασπίζονται την κίνηση της Φώφης Γεννηματά να αποπέμψει τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Και αναρωτιέμαι τι δεν καταλαβαίνω.

Η επικεφαλής του Κινήματος Αλλαγής χωρίς περιστροφές δήλωσε ότι προσπαθεί να δώσει στο κόμμα της εκείνη τη μορφή, που θα επιτρέψει όλους όσοι ξενιτεύτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέψουν στο σπίτι τους αναζητώντας καλύτερη μοίρα. Και επειδή ο Βενιζέλος έχει συνδέσει το όνομά του με τη συγκυβέρνηση -το σύνθημα για τους «Σαμαροβενιζέλους» χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τις δυνάμεις της «προόδου»- έκρινε σκόπιμο να του δείξει με άκομψο τρόπο την πόρτα της εξόδου, ξεχνώντας βέβαια ότι την ίδια περίοδο ήταν και εκείνη αναπληρωτής υπουργός.

Φυσικά το τελευταίο είναι το μικρότερο ζήτημα. Το μεγαλύτερο είναι ο κυνισμός με τον οποίο διατυμπανίζεται δημόσια η κομματική σκοπιμότητα. Θέλω να πετύχω αυτό, θα με βοηθήσει αυτό, με εμποδίζει αυτό, το τελειώνω και πάω παρακάτω. Ίχνος σεβασμού ούτε καν στις αρχές και τις αξίες, που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται το κόμμα.

Την ίδια ώρα βλέπω Συριζαίους να δείχνουν μία απίστευτη «κατανόηση» σε όσα θλιβερά συμβαίνουν στη Βουλή με τις τροπολογίες που βρομάνε ρουσφετίλα και τις μετατάξεις που μοιάζουν με τη γλώσσα που βγάζει ο αναιδής πιτσιρικάς σε όσους τον επιπλήττουν για τη συμπεριφορά του.

Βλέπω τέλος δεξιούς να πανηγυρίζουν για την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ και την επερχόμενη, όπως πιστεύουν, νίκη του Μητσοτάκη, έτοιμοι να πάρουν τα κυβερνητικά σκήπτρα, δείχνοντας από τώρα «κατανόηση» στα στραβά που μας επιφυλάσσει η νέα διακυβέρνηση.

Είναι λες και με το που ασπάζεται κάποιος μια ιδεολογία -λέμε τώρα- υπογράφει κάποια σύμβαση, με την οποία υπόσχεται ότι θα σταματήσει να χρησιμοποιεί ως εργαλείο τον κοινό νου και πλέον θα στηρίζει όλες τις απόψεις που στηρίζουν το εγχείρημα είτε αυτό λέγεται «προοδευτικό» είτε «φιλελεύθερο», είτε «πατριωτικό».

Φυσικά δεν υπάρχει τέτοια σύμβαση. Ή μάλλον υπάρχει, αλλά δεν έχει αυτό το περιεχόμενο. Ο λόγος που εξηγεί αυτήν την άνεση να υπερασπίζεται κανείς ό,τι να ’ναι, αρκεί να είναι… made in party, είναι το προσωπικό συμφέρον, είτε αυτό μεταφράζεται σε απολαβές είτε στην ασφάλεια που παρέχει το περίφημο μαντρί του Αβέρωφ.

Αυτή είναι η ιδέα που ενώνει και για αυτό συναντάμε την ίδια συμπεριφορά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πολιτικού μας συστήματος. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το πιο ρεαλιστικό συναίσθημα στη χώρα φοβάμαι ότι είναι η πικρία του Αρκά…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 9 Ιουνίου 2019