Ναι, ακόμη και σήμερα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι!
«Το εμβόλιο βοηθάει τόσο κόσμο, ήταν να το πάθουμε εμείς αυτό, τι να κάνουμε…». Συγκλονιστικός, ανθρώπινος, «μεταξωτός»… Ο πατέρας της 44χρονης Γλυκερίας στην Κρήτη που μετά τον εμβολιασμό της πέρασε στην άλλη όχθη. Με τον πόνο να του τρώει τα σωθικά, με την οδύνη στο βλέμμα…
Θα μπορούσε να κατηγορήσει τους γιατρούς, να ουρλιάξει την αδικία, να τα βάλει με τις φαρμακευτικές, να ξεσπάσει στους πολιτικούς, να διεκδικήσει, να αποτρέψει άπαντες από τον εμβολιασμό.
Δεν το έκανε.
Στάθηκε απέναντι στην κάμερα και με όσο κουράγιο του απέμενε, είπε αυτό που ίσως κανείς δεν περίμενε: το δίκαιο, το σωστό, το προσαρμοσμένο και ευθυγραμμισμένο στο συλλογικό καλό.
Κι ας έμειναν ορφανά τα τρία του εγγόνια κι ας μόλις του είχαν πει οι γιατροί πως το βλαστάρι του που προφανώς αγαπάει πιο πολύ κι από την ίδια του τη ζωή σε λίγο πια θα είναι εγκεφαλικά νεκρό.
Έχω ξαναγράψει πολλές φορές ότι ανέκαθεν δεν ήμουν υπέρ των ηρώων. Είναι ωραίοι στη λογοτεχνία, στο σινεμά, μας γοητεύουν όταν ακούμε γι’ αυτούς στα μαθήματα της ιστορίας.
Μόνο που για κάποιον λόγο θεωρούσα πάντα πως την ιστορία τη γράφουν οι αντιήρωες, την καθημερινότητά μας αυτοί τη βγάζουν πέρα.
Ακόμη κι εκείνοι οι χιλιάδες ανώνυμοι ήρωες του 1821 στο βάθος τους αντιήρωες υπήρξαν σε ένα μεγάλο ποσοστό, όπως και οι χαρακτήρες των αρχαίων τραγωδιών του Σοφοκλή, του Ευριπίδη, του Αισχύλου.
Ίσως και να μην είχαν τότε που έπρατταν αυτά που έπραξαν τη συνείδηση του ηρωισμού, του έργου που επιτελούσαν.
Τους ενδιέφερε η ελευθερία τους, όπως την Αντιγόνη ενδιέφερε να θάψει απλώς τον νεκρό της και όχι να έρθει αντιμέτωπη με την εξουσία και τους θεσμούς για να τα διαρρήξει και δι’ αυτού να επαναστατήσει. Είναι κι αυτή μια άποψη κάποιων διακεκριμένων Ελλήνων φιλολόγων.
Είναι όμως και κάτι που, ευτυχώς, βλέπω να συμβαίνει και στη δική μας εποχή του ατομικισμού, του κυνισμού, της έλλειψης αλληλεγγύης, αλτρουισμού και αξιών.
Ακόμη και τώρα υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που θα παρακάμψουν τον εαυτό τους, θα βάλουν μπροστά με ψυχραιμία την ομαδικότητα, θα λειτουργήσουν με γνώμονα την ωφέλεια των πολλών και θα αποχωρήσουν από κάτι για να σωθούν οι άλλοι.
Και δεν θα το κάνουν από καμία διάθεση ηρωισμού, γιατί η στόφα των πραγματικών ηρώων μόνο ματαιοδοξία δεν περιλαμβάνει.
Ναι, ζουν ανάμεσά μας και σήμερα τέτοιοι άνθρωποι… Και ο κορονοϊός μέσα σε όλα τα κακά που κουβαλάει μας έδειξε τουλάχιστον αυτό: ότι ακόμη υπάρχει ελπίδα!
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 30.05.2021
