Δεν είναι στις προθέσεις μου να κινδυνολογήσω για να προκαλέσω το ενδιαφέρον, ούτε θέλω να σπείρω ανησυχίες από κακεντρέχεια ή σαδιστική διάθεση.

Κάθε άλλο μάλιστα. Σταθερή επιδίωξή μου είναι να ψάχνω πάντα ένα φως ακόμη και στην άκρη του πιο σκοτεινού τούνελ. Κι αυτό, όχι μόνον επειδή είμαι φύσει αισιόδοξος ως άτομο, αλλά επειδή είμαι απολύτως σίγουρος πως ό,τι και να γίνει, στο τέλος η ζωή θα νικήσει, καθώς ο άνθρωπος είναι προορισμένος να κυριαρχήσει στον πλανήτη.

Όσο όμως και να θέλω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο- παρά μισοάδειο- δεν μπορώ να αποσιωπήσω τη μαύρη αλήθεια ότι τα πράγματα στον τομέα της πανδημίας, δεν πηγαίνουν καθόλου καλά.

Τα όποια περιοριστικά μέτρα ισχύουν δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, με αποτέλεσμα τα κρούσματα να αυξάνονται καθημερινά με ανησυχητικούς ρυθμούς. Τα περισσότερα κρούσματα μέρα με την μέρα οδηγούν σε αυξήσεις των νοσούντων και σε υψηλούς αριθμούς όσων χρειάζονται νοσηλεία σε νοσοκομεία και εκείνων που κρίνεται αναγκαία η εισαγωγή τους σε εντατικές ή και η διασωλήνωσή τους.

Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα με τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας για ασθενείς με COVID-19 να πιέζονται και να κινδυνεύουν να φτάσουν στα όριά τους.

Θυμάμαι τα τραγικά σκηνικά στα νοσοκομεία της Βόρειας Ιταλίας και της Ισπανίας την άνοιξη, όταν οι γιατροί σπάραζαν από απόγνωση όταν καλούνταν να αποφασίσουν ποιους από τους ασθενείς θα διασωληνώσουν και ποιους θα τους αφήσουν αβοήθητους να πεθάνουν σε ράντζο, λόγω υπερπληρότητας των ΜΕΘ.

Αυτά που πιστέψαμε κάπου τον Μάιο ότι τα αποφύγαμε χάρη στην έγκαιρη λήψη μέτρων από την κυβέρνηση και την πιστή τήρησή τους από την πλειοψηφία των πολιτών.

Και να όμως, που ο κορονοϊός, δεν κατέθεσε τα όπλα του. Έκανε έναν κύκλο, μας άφησε να εφησυχάσουμε και να τος πάλι.

Τα μέτρα που λαμβάνονται μέχρι τώρα, αποδεικνύονται ανεπαρκή, καθώς δεν δείχνουν ικανά να αναχαιτίσουν την εξάπλωση του ιού. Η εξέλιξη αυτή, τρομοκρατεί τους ειδικούς που συνιστούν αυστηροποίησή τους, κάτι που ωστόσο προσκρούει στην άρνηση των επιχειρήσεων, που βλέπουν ότι κινδυνεύουν με την απόλυτη καταστροφή στην περίπτωση που κληθούν να αναστείλουν και πάλι τη δραστηριότητά τους.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή, ενώ η ατολμία, η καθυστέρηση και η προσπάθεια αποφυγής αποφάσεων, απειλεί να πέσουμε οι μισοί στον γκρεμό και οι άλλοι μισοί στο ρέμα…

*******************************************************************************************************************

* Το πλέον σημαντικό αυτού του δεύτερου κύματος, είναι ότι η διασπορά του ιού πλέον δεν φαίνεται εύκολο να περιχαρακωθεί και να ανακοπεί, εξαιτίας του γεγονότος πως αυτός αναπτύσσεται κυρίως στο εσωτερικό δύο μεγάλων κοινωνικών ομάδων:

- Αφενός στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Στους ανθρώπους δηλαδή που ζουν κάτω από ειδικούς περιορισμούς. Πολλοί μαζί, υπό ανεπαρκείς συνθήκες υγιεινής και φοβούμενοι να ελεγχθούν μήπως και απελαθούν, με αδυναμία συνεννόησης (άγνοια γλώσσας) και δυσκολία πρόσβασης έγκαιρα σε ιατρική φροντίδα.

- Αφετέρου, στην δυναμική ηλικιακή ομάδα των 30-50 χρόνων, σε αυτούς δηλαδή που κινούνται διαρκώς λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και οι οποίοι έρχονται ταυτόχρονα σε επαφή με τους μικρούς που δεν μπορούν να φυλαχτούν εύκολα- τα παιδιά τους- και τους ευάλωτους ηλικιωμένους γονείς τους. Αυτή η ηλικιακή ομάδα, κάτω από την πίεση της δουλειάς (πρέπει να εργαστούν για να συντηρήσουν οικογένειες) και νιώθοντας σχεδόν άτρωτοι (λίγοι συνομήλικοί τους νόσησαν βαριά και ελάχιστοι πέθαναν), αποτέλεσαν το μαλακό υπογάστριο της κοινωνίας, και την… κερκόπορτα του ιού στην δεύτερη επιδρομή του.

* Με αυτά ως δεδομένα και με τον κορονοϊό να καλπάζει ανεμπόδιστος, θεωρείται αναπόφευκτη η απόφαση για νέο lockdown. Αυτοί που ξέρουν, υποστηρίζουν πως δεν θα μπορέσουμε να το αποφύγουμε και πως όσο το καθυστερούμε το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να επιβαρύνουμε την υγειονομική κατάσταση της χώρας. Οι ίδιοι εκτιμούν ότι ένα καθολικό lockdown δυο ή το πολύ τριών βδομάδων θα μπορέσει να ανακόψει την επέλαση του ιού, να προσφέρει τον απαραίτητο χρόνο ώστε να νοσήσουν ή να ιαθούν οι όποιοι φορείς (ή να καταλήξουν οι πλέον επιβαρυμένοι) και να πέσουν οι αριθμοί στα προ θέρους επίπεδα- τότε που ανοίξαμε τα σύνορα στους τουρίστες που σε συνδυασμό με την απόλυτη χαλάρωση κάθε μέτρου προστασίας, έφεραν την έξαρση των κρουσμάτων.

* Η κυβέρνηση προσπαθεί να αποφύγει μια απόφαση για καθολικό lockdown μελετώντας σχέδια για τοπικά (μόνο σε κάποια περιφέρεια, ή δήμο ή νησί), για εναλλασσόμενα (μια βδομάδα κλειστά, μια ανοιχτά) ή για πρόσθετα περιοριστικά μέτρα κατά των συναθροίσεων (δουλειά από το σπίτι, αυστηροποίηση ελέγχων στην εστίαση, μάσκες σε περισσότερους χώρους κλπ). Ωστόσο, όλα αυτά αποδεικνύονται στην πράξη ανεπαρκή. Το σύστημα υγείας απειλείται να κρασάρει (έτσι λέγεται στην αργκό το ενδεχόμενο κατάρρευσης) και κάτι τέτοιο δεν πρέπει να επιτραπεί.

Οπότε…

* Νομίζω ότι η απόφαση για lockdown κάπου τον Οκτώβριο ή στις αρχές του Νοεμβρίου, βρίσκεται πλέον πάνω στο τραπέζι των διαβουλεύσεων της κυβέρνησης με τους λοιμωξιολόγους και η τελική απόφαση θα ληφθεί με την αξιολόγηση δύο παραγόντων. Πρώτος, η εξέλιξη των επιδημιολογικών δεδομένων στην χώρα μας (όταν ο αριθμός των διασωληνωμένων πλησιάζει το εκατό και τα κρούσματα βρεθούν κοντά στα τετραψήφια για μια ημέρα).

Δεύτερος παράγοντας, η αποτελεσματικότητα που θα έχει το lockdown που από προχθές επιβλήθηκε στο Ισραήλ, το οποίο εμφάνισε επιδημιολογικά δεδομένα παρόμοια με τα ελληνικά, κάποιες βδομάδες νωρίτερα από εμάς. (Και αυτοί ένοιωσαν ότι αναχαίτισαν τον ιό τον Μάιο και αυτοί… κύλησαν εκ νέου λίγους μήνες μετά).

* Μαθαίνω επίσης ότι στις Βρυξέλλες κυοφορείται τις τελευταίες μέρες μια τολμηρή αν και ριψοκίνδυνη πρόταση: καθολικό lockdown δυο βδομάδων για όλες τις χώρες, με ουσιαστικά απαγόρευση μετακινήσεων και κλείσιμο συνόρων, ώστε να… καθαρίσουν οι κοινότητες και να μπορέσουν να σχεδιάσουν καλύτερα το πώς και με τι είδους περιοριστικά μέτρα, θα επιτραπεί η εκ νέου χαλάρωση και… απελευθέρωση των ανθρώπων…

Οψόμεθα...

* Συμπληρώθηκε μια βδομάδα λειτουργίας των σχολείων, ένας χρόνος που δεν είναι επαρκής για να βγουν ασφαλή συμπεράσματα. Ωστόσο, κάποιες πρώτες παρατηρήσεις είναι χρήσιμες για την συνέχεια:

- Η χρήση της μάσκας έχει εδραιωθεί σε ικανοποιητικότατο βαθμό.

- Ο συνωστισμός αποτελεί τον μεγάλο κίνδυνο, καθώς στις μικρές αίθουσες, στα διαλείμματα και στις εισόδους- εξόδους των παιδιών από τις τάξεις, δεν είναι δυνατόν να αποτραπεί.

- Ο ρόλος των εκπαιδευτικών είναι κρίσιμος, και μια χαλάρωσή τους- από αδιαφορία ή κόπωση- θα εγκυμονήσει κινδύνους.

Φοβούμαι ότι αν βρεθεί ένας φορέας του ιού- δάσκαλος ή μαθητής- για μια ολόκληρη μέρα σε ένα σχολείο, θα έχουμε διασπορά. Ίσως όχι μεγάλη, αλλά θα έχουμε. Κι αν δεν εκδηλωθούν συμπτώματα ή τα όποια εκδηλωθούν αποκρυφτούν, το πράγμα θα ξεφύγει. Για αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή τόσο στο σχολείο, όσο και στα σπίτια αλλά και στα φροντιστήρια.

* Περιμένω πώς και πώς να ακούσω τον Αλέξη Τσίπρα να περιγράφει τι θα μας έδινε αν ήταν αυτός πρωθυπουργός και να κοιμηθώ χορτάτος κι ευτυχής. Είναι που είναι γαλαντόμοι ανέκαθεν οι της αντιπολίτευσης, με τον Αλέξη προβλέπεται να σπάσουν όλα τα... παροχόμετρα.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 20.09.2020