Η επιρροή του Τζίμι Γκριβς στο αγγλικό ποδόσφαιρο ήταν τόσο ισχυρή, ώστε κάποιοι είχαν φτάσει στο σημείο να του αποδώσουν τον χαρακτηρισμό του «Μέσι των 60s». Την προηγούμενη Κυριακή ο Γκριβς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών, πιθανότατα με το παράπονο ότι την εποχή που μεσουρανούσε στα γήπεδα, δεν υπήρχαν τα social media, για να του εκτοξεύσουν τη μετοχή και να του εξασφαλίσουν ένα συμβόλαιο ζωής.

Ο Γκριβς έσπασε τα κοντέρ όταν κατάφερε να σκοράρει στο ντεμπούτο του σε όλους τους συλλόγους, αλλά και τις εθνικές ομάδες της Αγγλίας. Όμως, όπως έχει συμβεί και σε άλλες «Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ» περιπτώσεις, εμφάνιζε και ο ίδιος δύο πρόσωπα: εντός αγωνιστικού χώρου «σκότωνε» τις αντίπαλες και άμυνες και έξω από αυτόν ρήμαζε το συκώτι του από το πιοτό.

Όπως συνέβη και με τον τεράστιο Τζορτζ Μπεστ, που μοίραζε τη ζωή του μεταξύ μπάλας, αλκοόλ και καλλίγραμμων γυναικών, ο Γκριβς, που ξεδίπλωσε το σπάνιο ποδοσφαιρικό του ταλέντο περίπου την ίδια εποχή με τον χαρισματικό Βορειοϊρλανδό, ήθελε μία μπάλα μόνος του. «Συχνά του έδινα πάσα, αλλά ήξερα ότι ποτέ δεν θα έκανε το ίδιο και αυτός», θυμήθηκε πρόσφατα ο συμπαίκτη του στην Τότεναμ Μάρτιν Τσίβερς.

Ο Γκριβς δεν ήθελε να κουράζεται στην προπόνηση. Στην προετοιμασία, όταν οι συμπαίκτες του έτρεχαν πολλά μίλια, ο ίδιος έκοβε δρόμο. Όταν, όμως, ερχόταν, η ώρα του αγώνα, μετατρεπόταν σε ένα «τέρας» στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Πιο πίσω δεν έπαιζε ποτέ.

Η «βουτιά» στον αλκοολισμό

Η Αγγλία κατέκτησε το Μουντιάλ του 1960, αλλά ο Τζίμι Γκριβς είχε κοπεί την τελευταία στιγμή από την αποστολή κι αυτή φημολογείται ότι ήταν η αφορμή για να το ρίξει στο ποτό.

Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σήμερα, τότε οι ποδοσφαιριστές μπορούσαν πιουν μία μπίρα με φιλάθλους, δημοσιογράφους και άλλους, χωρίς να κινδυνεύουν να διαπομπευτούν εξαιτίας μίας φωτογραφίας από ένα κινητό τηλέφωνο. Μόνο που για τον Τζίμι Γκριβς μία μπίρα δεν ήταν ποτέ αρκετή. Συνέχισε να πίνει μέχρι το τέλος της καριέρας του, όντας πάντως το ίδιο αποτελεσματικός και όταν έκλεισε πίσω του την πόρτα του ποδοσφαίρου, τον πήρε η κάτω βόλτα.

Για σχεδόν μία επταετία, από το 1971 μέχρι το 1978, ο Γκριβς πάλεψε με τους δαίμονές του και μόνο όταν ο ίδιος αποδέχθηκε το πρόβλημά του μιλώντας πια δημόσια γι’ αυτό, κατάφερε να συνέλθει. Το πέρασμά του από την τηλεόραση σε ρόλο σχολιαστή αποδείχθηκε ευεργετικό.

Χρόνια μετά, ο Τζίμι Γκριβς ήταν σε θέση να αστειευτεί για την εξάρτησή του από το αλκοόλ: «Μία μέρα θα γράψουμε με τον Τζορτζ Μπεστ την αυτοβιογραφία μας για όσα ζήσαμε πιωμένοι. Αν κάποιος τα ξέρει, ας μας τα πει, γιατί εμείς δεν τα θυμόμαστε καν».