Είμαστε καταδικασμένοι να περνάμε από το δράμα στη γελοιότητα, τελικά. Ξεκινώντας από τη νέα άκαπνη αριστερά και φτάνοντας στην εθνικοπατριωτική δεξιά, τα είδαμε όλα σε μία επέτειο.

Η άκαπνη αριστερά, σε αντίθεση με την μπαρουτοκαπνισμένη, στην οποία αναγνώριζε κανείς τα σημάδια και τις ουλές αναμνηστικά και παράσημα ενός ιδεολογικοπολιτικού πολέμου δεκαετιών, είναι χολιγουντιανό remake.

Τα ενθουσιώδη και αποφασισμένα να «μην περάσει ο φασισμός και ο μιλιταρισμός» νεαρά πλήθη μάχονται με ηρωισμό στο στίβο των social media, όπου τα ηρωικά τους avatar accounts σαρώνουν τα αντίστοιχα φασιστο-accounts, ενώ στους δρόμους και τις πλατείες δίνονται οι επικές μάχες βάψτε - σπάστε - κάψτε και κρυφτείτε. Παρά την υπεροπλία των τοίχων, τα σπρέι πετυχαίνουν σχεδόν πάντα το στόχο τους, τα ιμπεριαλιστικά αγάλματα και τα πεζοδρόμια σπάνε από τις γροθιές των αγωνιστών, ενώ ό,τι κι αν κάνουν οι Ματατζήδες, κάδοι απορριμμάτων και τα παρκαρισμένα χουντο-Ι.Χ. των νοικοκυραίων οι τιμημένες μολότοφ βάζουν φωτιές.

Προχτές είχαμε κι ένα happening στην παρέλαση, ομολογουμένως καλύτερο από εκείνη τη «μούντζα» του αγωνιστή μαθητή προς τους επισήμους, που τότε -αν θυμάστε- ήταν στο στόχαστρο των αγανακτισμένων αριστερών, μέχρι που ήρθε ο σύντροφος Καμμένος και αντί για «δίκαιη οργή», το ρίξαμε στους φολκλόρ χορούς εις τας εθνικάς επετείους…

Λοιπόν ετοίμασαν οι νεαρές αγωνίστριες ένα σκηνικό, που το βιντεοσκόπησαν εξαρχής μην και χαθεί το οπτικοακουστικό υλικό της προετοιμασίας τους, όπου τρεις μαζί παιδεύονται για να ξετυλίξουν μία σημαία σε κοντάρι. Όχι γύρνα το δεξιά, όχι αποκάτω, όχι έτσι, όχι αλλιώς… Κάπως έτσι γεννιούνται τα ανέκδοτα.

Μετά μπήκαν στο δρόμο της παρέλασης από ένα στενό και εκεί κοντά στους επισήμους άρχισε η αντίσταση, που προσωπικά με παρέπεμψε κατευθείαν στο δέκατο κύκλο του Walking Dead με ζόμπι να παραπατάνε, αλλά εγώ είμαι ρηχή δεξιά θείτσα… Η βαθιά αριστερή νεολαία μιμήθηκε τους «Monty Python» στο επικό κωμικό sketch «The Ministry of Silly Walks». Απλά ήταν σε μεταμοντέρνα εκδοχή κινησιολογικά και δεν το καταλάβαμε.

Οπότε έστειλαν μια αγωνιστική, βαθιά φιλοσοφημένη «προκήρυξη» σε μία προοδευτική εφημερίδα και λύθηκε η παρεξήγηση: Δεν ήταν ζόμπι του ’40 που ήρθαν να μας υπενθυμίσουν το αλβανικό έπος, ήταν αντίσταση στην εξουσία το 2019. «Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες, τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν».

Και για να γίνει καλύτερο το σκηνικό, όρμησαν τα δεξιά επώνυμα νούμερα, που αγανάκτησαν μέχρι εγκεφαλικού από τη βεβήλωση της παρελάσεως, της παρελάσεως βεβαίως βεβαίως! Το πώς γλιτώσαμε τις συλλήψεις ή τις μηνύσεις, ένας Θεός το ξέρει. Εθνική ιερή οργή και ύβρις των νεκρών του ’40, ιεροσυλία και προσβολή, αίσχος και καταισχύνη, πού πάει ο κόσμος μας και πού πάνε τα τέσσερα… Και να τα ρεπορτάζ να παίζουν σε όλες τις εκπομπές και να οι πολιτικοί και οι πολιτικολογούντες να κατακεραυνώνουν την αθλιότητα. Και κάπως έτσι πορευόμαστε έπειτα από 10 χρόνια κρίσης. Με μπατριώτες των επετείων, που κατέβαζαν τα παντελόνια τους στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία και με αγωνίστριες της πλάκας, που νομίζουν ότι είναι αντάρτισσες του ΕΑΜ.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 3 Νοεμβρίου 2019