Μια ήρεμη πρόταση
Δεν άκουσα κανέναν στη ΝΔ να πανηγυρίζει και να πετά τη σκούφια του για την επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου. Ούτε υπάρχουν και μεγάλες αντιδράσεις, όπως ακούγονταν για τις περιπτώσεις της Μαρίας Δαμανάκη, της Άννας Διαμαντοπούλου αλλά και του Ευάγγελου Βενιζέλου. Εκεί είχαμε υποστηρικτές αλλά και φανατικούς αντιπάλους.
Η πρόταση του κ. Μητσοτάκη είναι μια πρόταση ήρεμη που περνά μάλλον μαλακά στο παραδοσιακό γαλάζιο στρατόπεδο και δε δημιουργεί προβλήματα στο όλον της ΝΔ. Η μόνη φωνή που εξακολουθεί να ακούγεται είναι από κομμάτια της παραδοσιακής πτέρυγας του κόμματος. «Με τον Παυλόπουλο που ήταν και δικός μας άνθρωπος θα φτάναμε με την πρώτη τις 250 ψήφους. Γιατί δεν τον επιλέξαμε και πάμε σε μια λύση που δεν προέρχεται από την πολιτική μας οικογένεια και η οποία δεν έχει εξασφαλισμένο ένας τέτοιον αριθμό ψήφων στη Βουλή;» είναι η πιο πειστική ένσταση που ακούγεται. Και ότι δεν είναι πολιτικός, καθώς εμπλέκεται με την υψηλή πολιτική σε μια εποχή που πιθανώς να χρειάζονται πολιτικές γνωριμίες για τα εθνικά θέματα.
Πέραν βέβαια από τα πρόσωπα, σημασία έχει και η στρατηγική. Η χτεσινή πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη φανερώνει ότι είναι ένας πολιτικός που θέλει να αφήσει το δικό του αποτύπωμα. Το απέδειξε πολλές φορές στο παρελθόν και χτες το επιβεβαίωσε. Προτείνοντας για πρώτη φορά μια γυναίκα, από τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς, καταξιωμένη στον χώρο της και με το βλέμμα προς το μέλλον, καθώς η πρόταση του πρωθυπουργού δεν προέρχεται από το πολιτικό σύστημα, ενώ ενδέχεται να τύχει και ευρύτερης αποδοχής.
