Η απόφαση του Υπουργού Υποδομών, να μην κάνει εγκαίνια στον επόμενο σταθμό του μετρό της Θεσσαλονίκης που θα είναι “ετοιμοπαράδοτος”, είναι μία σοφή απόφαση.

Σοφή γιατί απαλλάσσει την κυβέρνηση από ένα βάρος γελοιότητας το οποίο δεν προσέφερε, παρά έδαφος για ειρωνικά σχόλια.

Άλλωστε ο μόνος λόγος να προβάλλεται διαρκώς το κυβερνητικό έργο στο μετρό, είναι το απευκταίο ενδεχόμενο να πρέπει να κεφαλαιοποιηθούν εγκαίρως «τα διάφορα στάδια που ολοκληρώνονται για το έργο του μετρό», όπως είπε ο Υπουργός.

Αλλά αυτή η κεφαλαιοποίηση έχει νόημα μονάχα αν επί της ηγεσίας του έργου, επικρέμαται η απειλή της αντικατάστασης ή αν δεν πρόκειται να γίνει το μετρό. Διότι αν πρόκειται να γίνει, αρκεί η τελευταία κεφαλαιοποίηση. Η πρώτη ερμηνεία δεν αφορά κανέναν, η δεύτερη μας αφορά όλους.

Το άγχος λοιπόν των συνεχών εγκαινίων από τη μία προσθέτει στο πολιτικό τοπίο της πόλης μιας εσάνς ανατολίτικης γραφικότητας, από την άλλη όμως δεν αποτελεί καλό οιωνό για το ίδιο το έργο ενώ εκθέτει και όσους υποψήφιους, όπως ο Γιώργος Ορφανος, που καλοπροαίρετα, είχαν ζητήσει να μείνει το μετρό εκτός προεκλογικής αντιπαράθεσης.

Για όλα αυτά τίθεται αυτονοήτως το ερώτημα: Γιατί κάποιοι βιάζονται να εγκαινιάζουν διαρκώς;