Μία εποχή στο κενό*
Σε μία γειτονιά που ακόμη περπατάμε χαιρετώντας ο ένας τον άλλον, σε μια πόλη που οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι είναι τόσοι πολλοί, που είναι αδύνατον να μην έχει κάποιος Θεσσαλονικιός τουλάχιστον δυο φίλους, που να ανήκουν σε δυο διαφορετικούς δημοτικούς σχηματισμούς, σε μια χώρα που «ξεκουράζεται», βλέποντας στην τηλεόραση μια νέα γενιά κατασκευασμένη με τα πιο παλιά υλικά ενός από χρόνια ξεπερασμένου τηλεοπτικού marketing, μη αναγνωρίσιμη βεβαίως στους δρόμους και τις διαβάσεις της αληθινής ζωής και τις ουρές ευρέσεως εργασίας, μια πατρίδα που ξεσπά μόνο στα κοινωνικά δίκτυα και μπερδεύει τον ιδιωτικό υπαίθριο χώρο φύλαξης των μεγάλων εμπορικών κέντρων με τον απροστάτευτο δημόσιο χώρο, δεν νομίζω πως χρειάζεται τόση μεγάλη φαντασία για να καταλάβεις την ουσιαστική κοινωνική διάσπαση που διαμορφώνεται.
Ένα φυγόκεντρο αφήγημα πατριωτισμού που απομονώνει κι ένα ελάχιστο αντίθετό του, που προσπαθεί να κρατήσει τους τελευταίους κοινωνικούς ιστούς πριν να διαλυθούν στο αχαρτογράφητο ακόμη αυριανό τοπίο. Κι ανάμεσα το κενό όλο να μεγαλώνει, τόσο που σε κάποιες περιπτώσεις να φτάνει σε άκρα τόσο επικίνδυνα, που περιέχουν όχι μόνο λεκτικές αλλά εγκάρσια συναισθηματικές πεποιθήσεις «προδοσίας», «ξεπουλήματος», από ανθρώπους που στα χρόνια της αυτονόητης ανασύνθεσης αντέχουν μόνο το όμοιό τους και τίποτε άλλο πέρα από αυτό. Μια πατρίδα που μεγάλωσε με αστούς, εργάτες, γεωργούς και τις ταξικές τους αντιπαραθέσεις και μεταλλάχτηκε σε τόπο που κατοικούν «Έλληνες», «λευκοί», «πατριώτες».
Είναι μια πατρίδα που χωρίς να το καταλάβει άνοιξε την κερκόπορτα στη διαχρονικά αμετανόητη κι ατιμώρητη ακροδεξιά, μια απροστάτευτη τελικά πατρίδα αφημένη στην εποχή του κενού. Και μείς τα παιδιά αυτού του κενού, που όπως ποτέ δεν μάθαμε πώς ο έρωτας γίνεται αγάπη, έτσι δεν μάθαμε ποτέ κι από κανέναν πώς «συνθέτεις», «συνυπάρχεις», «συνεργάζεσαι» και δημιουργείς, εκπαιδευμένοι καλά μόνο σε διχόνοιες διαχωρισμούς και εντέλει κοινωνική, πολιτική, ταξική και ιδεολογική μοναξιά. Πολλή μοναξιά.
(* διαβάζοντας το βιβλίο του Raphaël Glucksmann «Τα παιδιά του κενού: Από το αδιέξοδο του ατομικισμού στην αφύπνιση των πολιτών» σε μετάφραση: Βάλιας Καϊμάκη & επιμέλεια: Άννας Μαραγκάκη, εκδόσεις ΠΟΛΙΣ 2019)
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 9/10 Μαρτίου 2019
