ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΔΟΞΑ

(DOLOR Y GLORIA)

Κριτική : Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου

Έγχρωμο,Ισπανία 2019 ,διάρκεια 113´

Σκηνοθεσία-Σενάριο : Πέτρο Αλμοντοβάρ

Παίζουν: Αντόνιο Μπαντέρας ,Πενέλοπε Κρούζ

Βραβεία φεστιβάλ Καννών: Α´ ανδρικού ρόλου στον Αντόνιο Μπαντέρας , μουσικής στον Αλμπέρτο Ιγκλέσιας.

Διανομή: ODEON

Ο Σαλβαδόρ Μάγιο, στα 60 του περίπου, διάσημος Ισπανός σκηνοθέτης, αποσύρεται βαθμιαία από το σινεμά στο οποίο ήταν για 32 χρόνια. Αιτίες τα ναρκωτικά, οι καταχρήσεις σε ουσίες, η κατάθλιψη και ο πόνος σ΄όλο τα σώμα. Θυμάται συνεχώς το παρελθόν, τα λάθη και τις επιλογές του, την ζωή του σε ιερατική σχολή και ιδίως την έντονη εξάρτηση με την μητέρα του.

Ξεκάθαρα αυτοβιογραφική ταινία του Αλμοντοβάρ. Στα 70 του σήμερα , γύρισε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του στα 1978.Ο Μπαντέρας ,εμφανώς αδυνατισμένος , προσφέρει έναν υποδειγματικό ρόλο με βιωματικό πόνο και πίκρα ,ως ο σκηνοθέτης, δηλαδή ο Αλμοντοβάρ. Με συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν και συνειρμικό μοντάζ έχουμε την αφήγηση μιας πορείας ζωής που η καλλιτεχνική της έκφραση άρχισε (μυθοπλαστικά) με την κάλτ στο τώρα ταινια του «Γεύση».

Όπως η μεγάλη τέχνη είναι απλή, έτσι και η αφήγηση διαβαίνει τον χρόνο ευθύγραμμα ενώ ωστοσο διαθέτει βάθος και ουσία. Ο θεατής καλείται να συνθέσει την φαινομενική απλότητα ανάκλησης με την ικανότητα διασύνδεσης εξηγήσεων και διαχείρισης γεγονότων. Μια αυτοψυχαναλυτική διαδικασία γνωρίζει την λυτρωτική της έκφραση με του σινεμά,της ταινίας δηλαδή που βλέπουμε .Οι σινεφίλ αναφορές είναι εμφανείς.Το αστραπιαίο (φλάς) της Μονρόε ,που βλέπουμε στην τηλεόραση, είναι από τον «Νιαγάρα»,μια αντιστικτική αναφορά στον πόνο και στην δόξα(;)της τραγικής Αμερικάνας στάρ. Το επίθετο Μάγιο παραπέμπει στους διακεκριμένους κινηματογραφιστές των ΗΠΑ. Και φυσικά το « Όλα για την μητέρα μου», «Κακιά εκπαίδευση», «Ραγισμένες αγκαλιές» βρίσκονται ως μνήμες στο φιλμικό σώμα του «Πόνος και δόξα».