Γράφει ο Γιώργος Αβαρλής,

Αντιδήμαρχος Θεσσαλονίκης, Επιχειρησιακού Σχεδιασμού, Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Και Μεταναστευτικής Πολιτικής

Στην παλιά Δαμασκό των χρυσοποίκιλτων υφαντών οι Σύριοι έλεγαν πως ‘όταν φυτέψεις μια μουριά θέλει νά χεις υπομονή για να ντυθείς μια μέρα στα μεταξωτά’. Και ο Φάρις χρειάστηκε περισσή υπομονή και δύναμη για να κρατήσει οικογένεια και αξιοπρέπεια στην εμπόλεμη από το 2011 πατρίδα του.

Από πολυμελή οικογένεια δούλεψε σκληρά από παιδί για να φτιάξει μια μικρή βιοτεχνία ανδρικών ρούχων, εφήμερο λιμάνι που γκρέμισε ο εμφύλιος φέρνοντας την απόλυτη φτώχεια. Οι σκληροί βομβαρδισμοί του 2017 στην πόλη Χομς ανάγκασαν τον Φάρις να καταφύγει, διαφεύγοντας τον πνιγμό, στην Ελλάδα για να σώσει τη ζωή των 5 ανήλικων παιδιών του. Μαζί του όμως πήρε και τις βασανιστικές ενοχές από τις άκαρπες προσπάθειές του να βρει τη γυναίκα του Νουρ που χάθηκε σε υπαίθρια αγορά την ημέρα της εναέριας επίθεσης. Τον Μάρτιο του 2018 εγκρίθηκε η παραμονή της οικογένειας στο Φιλοξενείο Οικογενειών Αιτούντων Άσυλο, δομή που λειτουργεί με τη συνεργασία του Δήμου Θεσσαλονίκης και της Κοινωνικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης ‘Άρσις’. Πατέρας και παιδιά βρέθηκαν σ' ένα δωμάτιο που φάνταζε ‘Ιθάκη’ στα μάτια των ναυαγών της ζωής, όπως ‘παλάτια’ φάνταζαν τα πλίθινα σπιτάκια στα μάτια των προσφύγων του ’22, της Μικρασιατικής Καταστροφής που θα θυμηθούμε επετειακά του χρόνου. Στο δωμάτιο αυτό ο Φάρις πάλεψε επί τρία χρόνια με τη μοναξιά του, τον πόνο για τον αποτρόπαιο θάνατο του αδελφού και τα αβοήθητα γηρατειά των γονιών του στη Συρία, τη θύμηση της Νουρ… Αντιστάθμισμα στη ψυχική φουρτούνα του στάθηκε η βαθιά εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους: δέχθηκε πρόθυμα τη βοήθεια των άλλων κι έγινε αγαπητός στη γειτονιά, αφοσιώθηκε στην ανατροφή των παιδιών του που γρήγορα εντάχθηκαν με επιτυχία στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.

Κι επειδή οι μουριές κάποτε μεγαλώνουν και η υπομονή αμείβεται, η χαρμόσυνη είδηση του αναπάντεχου εντοπισμού της Νουρ έφθασε το περασμένο φθινόπωρο. Όλοι έχουμε δει σε ταινίες το πρόσωπο κάποιου συνανθρώπου μας να φωτίζεται διαβάζοντας σε τοιχοκολλημένους πίνακες το όνομα διασωθέντος συγγενή του από τα ναζιστικά στρατόπεδα. Έτσι θα έλαμψε και το πρόσωπο του Φάρις. Γιατί, ως γνωστόν, η ιστορία επαναλαμβάνεται κι εμείς το ξεχνάμε συστηματικά.

Η οικογενειακή φωλιά του Φάρις γέμισε ξανά αλλά ο ίδιος αισθάνθηκε ακόμη πιο υπεύθυνος για ένα πιο αξιοπρεπές μέλλον. Ενέτεινε τις προσπάθειές του και, στο πλαίσιο του προγράμματος Helios, εξασφάλισε ένα διαμέρισμα στην πόλη όπου μετακόμισε η οικογένεια στις 12 Φεβρουαρίου. Επιθυμία του Φάρις είναι να βρει σύντομα δουλειά για να μείνει στη χώρα που τον αγκάλιασε. Ευχόμαστε οι κόποι όσων στήριξαν την οικογένεια να ευοδωθούν γιατί, όπως λέει ο Φάρις, ο παράδεισος χωρίς τους ανθρώπους δεν αξίζει, και συμπληρώνουμε πως στην πολυάνθρωπη Ευρώπη επιβάλλεται να βρεθεί κάποια θέση για όποιον Φάρις ξέφυγε από την κόλαση.

Σημ. για ευνόητους λόγους δεν χρησιμοποιήθηκαν τα πραγματικά ονόματα των προσώπων.