Του Ευρυπίδη

Σπάνια παρουσιάζεται σε θεατρική σκηνή της Θεσσαλονίκης ένα ψυχολογικό θρίλερ. Ακόμη πιο σπάνια το θρίλερ αυτό το έχει γράψει και σκηνοθετήσει ένας ψυχίατρος. Πρόκειται για τον Δημήτρη Καρακάση, ο οποίος στα χρόνια της ειδίκευσης σπούδασε, παράλληλα, θεατρολογία στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ, ενώ αυτήν την περίοδο συμμετέχει στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα "Θεολογία και Πολιτισμός" του Τμήματος Θεολογίας. Το γεγονός ότι το πρώτο του θεατρικό έργο είχε παρουσιαστεί από το ΚΘΒΕ σε μια προσπάθεια ανάδειξης νέων συγγραφέων, είναι κάτι που, επίσης, τραβάει την προσοχή.

Η υπόθεση μοιάζει πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα. "Ένα μυστικό καλά κρυμμένο στο παρελθόν. Πριν δεκαεπτά χρόνια στη Θήβα, η Ανθή πέθανε την ώρα που γεννούσε τον Θάνο. Λίγες μέρες αργότερα, ο σύζυγός της, Λάιος, πήρε το νεογέννητο και φύγανε για τη Θεσσαλονίκη. Σήμερα, είναι η τελευταία μέρα των πανελληνίων εξετάσεων. Ο Θάνος έχει δώσει το καθοριστικό μάθημα για την εισαγωγή στη σχολή της Ψυχολογίας. Έχει επιλέξει τη συγκεκριμένη σχολή, προκειμένου να βρει την αιτία των συμπτωμάτων που τον προσβάλουν κάθε φορά που έρχεται κοντά σε ανθρώπους. Ο Λάιος επιστρέφει στο άδειο σπίτι ύστερα από ακόμη μια μέρα στο σφαγείο. Δέχεται την απρόσμενη επίσκεψη του Πέτρου, του γυναικολόγου που είχε ξεγεννήσει την Ανθή. Ο Πέτρος δείχνει έντονο ενδιαφέρον για την κατάσταση του Θάνου. Ο Λάιος θέλει να τον διώξει, αλλά δεν μπορεί, καθώς ο γυναικολόγος μοιάζει να τον εκβιάζει. Ο Θάνος επιστρέφει απογοητευμένος".

Όταν παρακολουθεί κανείς την παράσταση στο θέατρο Αθήναιον, μπορεί να διακρίνει ότι το κείμενο στο οποίο αυτή βασίστηκε, γράφτηκε με μόχθο. Άλλωστε ο συγγραφέας-σκηνοθέτης αναφέρει στο δελτίο τύπου τα εξής. ‘Έχοντας μελετήσει κυρίως την αρχαία ελληνική, τη σκανδιναβική και την αμερικανική δραματουργία, μπορώ να πω με σιγουριά ότι υπάρχουν συγκεκριμένες τεχνικές στη θεατρική γραφή. Ο ενεργητικός θεατής μπορεί να παρατηρήσει τον τρόπο με τον οποίο τις έχω αφομοιώσει. Οι υπόλοιποι μπορούν απλά να απολαύσουν ένα ψυχολογικό θρίλερ. Ένα θρίλερ, στο οποίο 3 άνθρωποι παλεύουν για τα ‘θέλω’ τους. Και δεν είναι απλά ‘θέλω’. Είναι ‘θέλω’ χωρίς τα οποία δεν μπορούν να υπάρχουν’.

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Δημήτρης Καρακάσης χρησιμοποιεί ενότητα δράσης, τόπου και χρόνου. Ο ίδιος έχει αναφερθεί σε αυτό στο δελτίο τύπου. "Κατά αυτόν τον τρόπο ήμουν υποχρεωμένος να εξαντλήσω τις δυνατότητες της υπόθεσης, αντί να καταφύγω στις εύκολες λύσεις που θα προσέφεραν οι συνεχείς αλλαγές. Θεωρώ πως βγήκα κερδισμένος από αυτήν την απόπειρα, καθώς γνώρισα καλύτερα τους 3 χαρακτήρες, και ελπίζω πως το ίδιο θα ισχύει και για τους θεατές". Θα έλεγα ότι η παραπάνω πρακτική μοιάζει απαραίτητη στο θέατρο, καθώς τις εύκολες λύσεις τις βρίσκει κανείς καθημερινά στα προγράμματα της τηλεόρασης.

Το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης της παράστασης είναι και ο συγγραφέας του κειμένου κρίνεται ωφέλιμο. Ο σκηνοθέτης δεν έχει την ανάγκη να κάνει αισθητή την παρουσία του εις βάρος του συγγραφέα, και γι’αυτό στην παράσταση δεν υπάρχουν προσπάθειες εντυπωσιασμού και παραδοξότητες. Τους στόχους τους οποίους είχε θέση εξαρχής, τους πέτυχε. "Η παράσταση κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην ποιότητά της. Δε λείπουν το γέλιο, η αγωνία και η συγκίνηση".

Και οι τρεις ηθοποιοί ξεχωρίζουν για το ταλέντο τους. Οι δύο από αυτούς, μάλιστα, είναι ιδιαίτερα γνωστοί στο θεατρόφιλο κοινό της πόλης, μέσα από την πολυετή συμμετοχή τους στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης. Πρόκειται για τους Κυριάκο Δανιηλίδη και Γιάννη Μόχλα.