Μέχρι να φτάσουμε στη θάλασσα πρέπει να σκαρφαλώσουμε… βουνά!
Και τώρα τέρμα το διάλειμμα, τα κεφάλια μέσα! Η Κυριακή του Θωμά αυτό σηματοδοτούσε πάντα. Ξεκινούσε από το πρωί με ένα ωχ! Όλοι ήμασταν ένα ωχ προσωποποιημένο!
Εμείς τα παιδιά γιατί ξανάρχιζαν τα σχολεία και άντε να ξαναμπούμε στο πρόγραμμά μας, οι μαμάδες γιατί έπρεπε να μας προετοιμάσουν γι’ αυτό, οι μπαμπάδες γιατί δεν μπορούσαν να ακούν τις μαμάδες να μιρλιάζουν που έπρεπε να ανασκουμπωθούν.
Το όμορφο δεκαπενθήμερο της ανεμελιάς, των δώρων, του αργοπορημένου πρωινού ξυπνήματος είχε αντικατασταθεί τώρα από το «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του» και η μέρα περνούσε πολύ γρήγορα για όλους μας ψάχνοντας να ξαναβρούμε τις σχολικές μας τσάντες, να διαβάσουμε τα μαθήματά μας, να τακτοποιήσουμε ό,τι χρειαζόταν να πάρουμε μαζί μας την επομένη.
Ήταν έτσι κι αλλιώς μια μέρα διφορούμενη, αφού γιορτάζαμε τον… άπιστο Θωμά, όπως τον έλεγαν οι παππούδες μας, τον μαθητή του Ιησού που τόλμησε μπροστά σε όλους να αμφισβητήσει την Ανάσταση του Θεανθρώπου.
Αρνητικός χαρακτήρας; Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα;
Αργότερα, στις μεγάλες τάξεις του σχολείου ο Θεολόγος διόρθωσε το σφάλμα που κάναμε: Δεν επρόκειτο για άπιστο αλλά για δύσπιστο, μας είχε πει. Ήταν απλώς ένας μαθητής που δεν μπορούσε μέσα του να αιτιολογήσει το ανεξήγητο, δηλαδή πώς είναι δυνατόν ο θάνατος να μην υπερβαίνει την ανθρώπινη φύση. Χωρίς να συνειδητοποιεί ότι γινόταν βλάσφημος, αφού, κατά τη χριστιανική θρησκεία, ο Χριστός είχε δύο φύσεις, την ανθρώπινη αλλά και τη θεία.
Έτσι ο καθηγητής μας έσπευδε να αποκαταστήσει τη φήμη ενός εκ των πιο πολυσυζητημένων αποστόλων και να μην έχουμε καμιά αμφιβολία ότι εκείνος ήταν πιστός στον δάσκαλό του και σε όλα όσα εκείνος πρέσβευε.
Όχι πως μας ένοιαζε πολύ βέβαια τότε… Εμάς αυτό που μας έκαιγε ήταν ότι η Κυριακή του Θωμά σήμαινε την καταληκτική ημερομηνία των διακοπών και του παιχνιδιού μας.
Και τώρα μια από τα ίδια. Για όσους δεν έχουν ήδη βάλει τα κεφάλια μέσα, όπως εμείς, είναι η μέρα που πρέπει να προγραμματιστούν και να σηκώσουν τα μανίκια ψηλά.
Γιατί οι καλοκαιρινές άδειες αργούν ακόμα κι εμείς μέχρι να φτάσουμε στη θάλασσα πρέπει πρώτα να σκαρφαλώσουμε… βουνά!
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 30.04.2022
