ΑΠΟΨΕΙΣ

Ταξιδεύεις στη Θεσσαλονίκη με την κουστωδία σου εν μέσω πανδημίας για να εγκαινιάσεις νέες μονάδες εντατικής θεραπείας στο Νοσοκομείο Παπανικολάου, οι οποίες δωρίστηκαν από ιδιώτες. Φωτογραφίζεσαι, επαναλαμβάνεις για εκατοστή φορά τους τελευταίους έξι μήνες ότι είμαστε στα τελευταία μέτρα πριν το τέλος, αγοράζεις τσουρέκι και αναχωρείς. Και μετά ισχυρίζεσαι ότι δεν κάνεις επικοινωνία, αλλά αποτελεσματική και εμπροσθοβαρή διαχείριση του κράτους. Μάλλον κάτι δεν κάνεις σωστά.

Η επίσκεψη ενός αποτελεσματικού διαχειριστή στη Θεσσαλονίκη θα περιελάμβανε επαφές και διαβουλεύσεις για το ζήτημα των συγκοινωνιών ενός πολεοδομικού συγκροτήματος που στενάζει στα αργοκίνητα λεωφορεία του ΟΑΣΘ. Και δεν εννοώ επισκέψεις με κράνος στους σταθμούς του Μετρό. Αλλά τον προγραμματισμό κατασκευής ενός μέσου σταθερής τροχιάς που θα συνέδεε την πόλη με την Χαλκιδική, τον τόπο που συγκεντρώνει ίσως και ένα εκατομμύριο ανθρώπους κάθε Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού. Ενός τόπου που θα μπορούσε να γίνει η μόνιμη κατοικία ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων που επιθυμούν μια αλλιώτικη ποιότητα ζωής, αν είχαν τη δυνατότητα γρήγορης και εύκολης μετακίνησης στην εργασία τους στην πόλη. Κανείς «αποτελεσματικός διαχειριστής» δεν το έχει σκεφτεί, ούτε πριν, ούτε τώρα.

Το κάλεσμα στους πολίτες του κόσμου να έρθουν στην Ελλάδα του ήλιου, της θάλασσας και της γης ώστε να εργάζονται εξ αποστάσεως στην μετά-COVID-19 εποχή είναι μια πρόσκληση μισή. Οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης -και της Αθήνας προφανώς- χρειάζονται και εκείνοι κίνητρα για να πάρουν την απόφαση να ζήσουν σε ένα νησί ή σε μία περιφερειακή πόλη. Και οι συγκοινωνίες είναι η βασική αρχή, προφανώς παράλληλα με την αναβάθμιση του συστήματος υγείας και τη βελτίωση του περιφερειακού εκπαιδευτικού συστήματος. Καμιά φορά η αξία βρίσκεται στα μικρά. Στην πρόβλεψη ή έστω στον εκ νέου σχεδιασμό μιας γραμμής εκεί ανάμεσα στα τσιμεντένια διαχωριστικά των δύο λωρίδων κυκλοφορίας του δρόμου Θεσσαλονίκης-Μουδανίων. Πώς άλλωστε να πεισθούν οι Ευρωπαίοι να αφήσουν τη χώρα τους και να έρθουν στη δική μας, όταν δυσκολεύονται να πεισθούν οι γηγενείς να μετακινηθούν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα;

Στην επόμενη επίσκεψή σας στη Θεσσαλονίκη, κύριε Μητσοτάκη, θα πρότεινα να ρωτήσετε τους κατοίκους αυτής της πόλης για το πώς θα ήθελαν να είναι η καθημερινότητά τους στις μετακινήσεις τους και στη γειτονιά τους και για το πόσο περιμένουν να δούνε τις θάλασσες της Χαλκιδικής. Και επειδή είναι βέβαιο ότι θα ψάχνετε και ιδέες και για το επικοινωνιακό σας portfolio, προτείνω να πάτε για μπουγάτσα με τυρί και όχι για μερικά ακόμα περίτεχνα τσουρέκια με κάστανο και σοκολάτα και να ξεκινήσετε για κάποια παραλία της Χαλκιδικής. Οι πιθανότητές σας να πετύχετε να δείξετε ότι είστε ένας από εμάς είναι μεγαλύτερες. Αρκεί να ξέρετε πώς να φάτε τη μπουγάτσα.

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα! Καλή επιστροφή στην κανονικότητα!