ΑΠΟΨΕΙΣ

Η κατευθυνόμενη προσπάθεια αλλαγής πολιτικής ατζέντας από πλευράς κυβέρνησης είναι προφανής. Θα έλεγε κανείς έως αναμενόμενη, αφού σε κανένα υπαρκτό πεδίο της διακυβέρνησης δεν καταγράφει νίκες, μόνος δρόμος η αλλαγή γηπέδου. 

Η οικονομία δεν ανακάμπτει, οι τραπεζικές μετοχές κατρακυλούν, το χρηματιστήριο σε πτωτική πορεία, τα επιτόκια του ελληνικού δεκαετούς ομόλογου πήραν την ανιούσα, η ανεργία επιμένει και η οικονομική ανάπτυξη διαφαίνεται ασθενική. 

Απομακρύνεται το όνειρο της εξόδου στις αγορές και ως άλλοι ναυαγοί κρατιόμαστε από το κούτσουρο των υπερπλεονασμάτων  και του δημοσιονομικού μαξιλαριού. Ακόμη και αυτός ο δρόμος είναι καταφανώς αντιαναπτυξιακός και ως πολιτική απροκάλυπτα κυνικός, καθώς βασίζεται σε μία συλλογιστική που δεν έχει διατηρησιμότητα και αδιαφορεί προκλητικά για το μεσοπρόθεσμο μέλλον.

Σε μια τέτοια γκρίζα πραγματικότητα, η συνταγή είναι γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων. Άρτος δια των εφάπαξ επιδομάτων και θεάματα δια της τιμωρίας και της κάθαρσης των διαπλεκόμενων, του παλιού πολιτικού συστήματος που μας κατέστρεψε. Εξάλλου ο κ. Πολάκης το διατύπωσε με περισσή ενάργεια και αυθεντική αγωνία. «Εάν δεν κλείσουμε κάποιους στη φυλακή εκλογές δεν κερδίζουμε».

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να καμώνεται το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και να επιχειρεί – ανεπιτυχώς- μία στροφή στην κανονικότητα, αλλά δεν μπορεί να αποκοπεί από τη μήτρα που τον γέννησε. Την αντιμνημονιακή, αντισυστημική και λαϊκιστική εκείνη μήτρα που τον οδήγησε από κόμμα που πάλευε για την είσοδο στο κοινοβούλιο στην αξιωματική αντιπολίτευση και σε δεύτερο χρόνο στην κυβέρνηση. Το αντιμνημόνιο βέβαια πέθανε και η απομάγευση που προκλήθηκε έσπειρε την κατήφεια –το κενό όμως έπρεπε και πρέπει να πληρωθεί. Μοναδικό όπλο στη φαρέτρα η πόλωση, μία εντελώς άκαιρη αντι-δεξιά ρητορεία καθώς δεν έχει κανένα πρόβλημα να περικόψει δημόσιες δαπάνες, να κατακρεουργήσει το κράτος πρόνοιας και τέλος η σκανδαλολογία.

Στην κυβέρνηση πιστεύουν ότι με δύο ψάρια, πέντε ψωμιά και εφτά υποθέσεις διαφθοράς μπορούν να ικανοποιήσουν και να απαντήσουν επαρκώς στο οξύτατο οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα που η πολιτική τους δημιουργεί. 

Η σύνθεση των δυνάμεων που συνασπίζονται πίσω από την παρούσα κυβερνητική εξουσία, δηλαδή κρατικιστικές παλαιοκομματικές δυνάμεις της Αριστεράς, παλιοπασοκικές φιγούρες και νεοκαραμανλική δεξιά είναι λογικό να βάλει στο στόχαστρο την περίοδο του εκσυγχρονισμού. Με την υπόθεση του ανοίγματος των λογαριασμών του πρώην πρωθυπουργού όμως υπάρχει ενδεχόμενο να καταφέρουν αυτό που δεν κατάφεραν 8 χρόνια κρίσης. 

Να ενώσουν όλες τις φυλές της κεντροαριστεράς, να τις θυμίσουν πως κάποτε είχαν κομματική οργάνωση, είχαν πρόγραμμα για την Ελλάδα, έχουν παρακαταθήκη μεγάλων έργων και είναι συνδεδεμένοι με τις πιο λαμπρές στιγμές της Μεταπολίτευσης. Αν το καταλάβουν αυτό οι της κεντροαριστεράς και αλλάξουν πολιτική γραμμή, ίσως και προλάβουν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα και να πιέσουν δημοσκοπικά τον ΣΥΡΙΖΑ.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 25 Νοεμβρίου 2018