Η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου "The Favourite", μια ξένη παραγωγή μετά από σκληρό συναγωνισμό με κορυφαίους διεθνείς σκηνοθέτες κέρδισε στο 75^ο Φεστιβάλ της Βενετίας δυο κορυφαία βραβεία. Το Αργυρό λιοντάρι και το βραβείο α΄γυναικείου ρόλου για την Ολίβια Κόλμαν.

Είναι εδώ και αρκετά χρόνια που ο σκηνοθέτης μας μπαίνει στα βραβεία διακεκριμένων ξένων φεστιβάλ: Βραβείο στις Κάννες (και πέρασμα στην πεντάδα των Όσκαρ ) για τον πολύκροτο "Κυνόδοντα"(2009), βραβείο σεναρίου για τις "Άλπεις" (2011) στο φεστιβάλ της Βενετίας, ειδικό βραβείο της επιτροπής  στο φεστιβάλ Καννών για τον "Αστακό"(1915), βραβείο σεναρίου στις Κάννες για τον "Θάνατο του ιερού ελαφιού"(1917).

Τι είναι, λοιπόν, εκείνο που γοητεύει στο σινεμά τουΛάνθιμου διεθνώς; Εντάξει, στα πρώτα του φιλμ μιλήσαμε για το περιβόητο Greek Weird Cinema.Τώρα πια φαίνεται  πως είναι κάτι άλλο. Ένας συνδυασμός άψογης χορογραφικής σκηνοθεσίας με εικόνες άμεσες αλλά και ταυτόχρονα σύμβολα  και μια θεματολογία, θεωρητικά αφηρημένη και ελλειπτική αλλά που ωστόσο τα παραπέμποντα θυμίζουν  σαφώς το ζοφερό τώρα και το αβέβαιο μέλλον. Υπάρχουν εσχατολογικές αναφορές, θραυσματικές μνήμες από το προγονικό σινεμά των Μπουνιουέλ , Φερέρι, Ριπστάιν, Πέτρι, Μπούρμαν με κατάληξη τον ακαθόριστο τρόμο. Το σήμερα ως αντικατοπτρισμός ,το αύριο ως πένθος, οι ιστορίες ως ράκη, το σύμπαν υπό κατάρρευση και τρεμάμενο. Ήρωες ενοχικοί, βαθύτατοι μόνοι, αλλοτριωμένοι και εξουδετερωμένοι, ικανοί μόνον να αναπαράγουν τις εμμονοληψίες τους και το α-νίκανο πάθος τους. Ο έρωτας φευγαλέος, αντανάκλαση  ενός ομοιώματος, μια άχαρη επανάληψη,μια διαδικασία τραγικής εκτόνωσης.

Φέτος στην Βενετία ο Λάνθιμος έχασε το Χρυσό Λιοντάρι από σπουδαίους αντιπάλους: Από τον Μεξικανό Αλφόνσο Κουαρόν για την καλύτερη ταινία, από τον Γάλλο Ζάκ Ωντιάρ για την καλύτερη σκηνοθεσία και από του Αμερικανούς αδελφούς Κοέν για το σενάριο.

Η μεγάλη αξία των αντιπάλων του αποδεικνύει την υψηλή δυναμική του Έλληνα δημιουργού, που είναι πλέον ένας ασυγκράτητος πρωταθλητής.