Στην ενήλικη ζωή μου δεν νομίζω να έχω δει ποτέ ξανά τόση ευτέλεια εγκατεστημένη στην κορυφή της κυβέρνησης. Δεν αναφέρομαι μόνο στο ήθος και το ύφος που με την επίνευση του πρωθυπουργού υιοθετούν τα στελέχη της, αλλά και στη φθήνια των τεχνασμάτων, με τα οποία ο Τσίπρας επιχειρεί να καλύψει το υπαρκτό κενό διακυβέρνησης, που έχει εγκαταλείψει τις πραγματικές προτεραιότητες στην τύχη τους ή τη διάθεση των δανειστών. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό της «συμφωνίας» με την «εκκλησία», ακριβέστερα με τον αρχιεπίσκοπο, που κι αυτός με τη σειρά του ενήργησε παρεκκλίνοντας από το ρόλο που του αναγνωρίζει το συνοδικό σύστημα, υποπίπτοντας παραλλήλως στο αμάρτημα της εισπήδησης στο χώρο της πολιτικής.

Η κατασκευή που υιοθέτησε ο Τσίπρας, για να προσφερθεί στους ελάχιστους εναπομείναντες ακροατές του ως χωρισμός εκκλησίας - κράτους, δεν αντέχει σε καμία κριτική και αποδείχθηκε χυδαία με την άμεση εξαγγελία 11.000 νέων προσλήψεων στο δημόσιο. Εάν πράγματι η ελληνική πολιτεία αποδεχθεί με κείμενό της, που μάλιστα θα περιβληθεί και τον τύπο νομικής διάταξης, τη θεωρία ότι η μισθοδοσία του κλήρου ήρθε ως αποζημίωση της εκκλησίας για την απόκτηση από το δημόσιο της περιουσίας της, πρέπει αμέσως να απαντηθεί το ερώτημα πότε επέρχεται -εάν δεν έχει ήδη επέλθει από το 1945 όταν επεβλήθη η ενοριακή εισφορά- η πλήρης συντέλεση της απαλλοτρίωσής της. Προηγουμένως όμως, το συντεταγμένο κράτος οφείλει να ξεκαθαρίσει την αξία των δικαιωμάτων για τα οποία παραιτείται κατά 50% υπέρ της εκκλησίας και των ενοχικών απαιτήσεων, τις οποίες της αναγνωρίζει για απαλλοτριώσεις που η δεύτερη ισχυρίζεται ότι δεν έχουν συντελεστεί καθώς δεν έχει εξοφληθεί το σύνολο του αληθούς τιμήματος. Αλλιώς, για ποιο λόγο επειγόμαστε τώρα για το Εθνικό Κτηματολόγιο.

Προϊόντος του χρόνου και όσο η εκκλησία συντηρείται από τη φορολογία των πολιτών, η εκκρεμότητα της «εκκλησιαστικής περιουσίας» χάνει την αξία της. Στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 είχε κάποιο νόημα. Σήμερα, 66 χρόνια μετά τη σύμβαση μεταξύ της Εκκλησίας της Ελλάδος και του δημοσίου για την αποζημίωσή της για την υποχρεωτική απαλλοτρίωση μοναστηριακών γαιών, το θέμα μπορεί να αντιμετωπίζεται μόνο ως μία τυπική ιδιοκτησιακή διαφορά που μπορεί να λυθεί με τη θεσμική τάξη και καθόλου ως πολιτικό.

Άλλα είναι τα ζητήματα που αφορούν την εκκλησία και σε μία εποχή που αυτή υποκαθιστά με το κοινωνικό έργο της την αδυναμία της κρατικής μηχανής, η έγερσή τους δεν αποτελεί απλώς πολυτέλεια, αλλά μπορεί να αποδειχθεί μία περιττή περιπέτεια. Ειδικά όταν ο φόβος απέναντι στο άγνωστο και η εσωστρέφεια που διαχέονται σε ευρύτατα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας απαιτούν τη συνηγορία μίας σύγχρονης εκκλησίας σε μία εθνική αφήγηση για έναν ελληνισμό του μέλλοντος, που θα στέκεται περήφανα στον κόσμο που αλλάζει.

Δυστυχώς, ο αρχιεπίσκοπος επέλεξε έναν διαφορετικό ρόλο, συμβατό με τις στοχεύσεις και τις επιθυμίες του Τσίπρα, στέλνοντας στην ελληνική κοινωνία το λάθος μήνυμα, πως το κουμπί στις σχέσεις εκκλησίας και κράτους βρίσκεται στο παγκάρι. Κρίμα! Κρίμα και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι αυτή η επιλογή του δεν μοιάζει να σώζει την ψυχή του νεοπροσήλυτου Τσίπρα.