ΚΙΝΑΛ: Ανανέωση ή παρακμή, αλλαγή γενιάς ή τέλος
Το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει το ΚΙΝΑΛ είναι πασιφανές για όποιον μπορεί να αναγνώσει στοιχειωδώς την πολιτική πραγματικότητα της χώρας. Δεν είναι μόνο το κατώτερο των προσδοκιών αποτέλεσμα στις εθνικές εκλογές όσο το γεγονός πως δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα καμία ικανή συνθήκη που να οδηγήσει στην ανασύνταξη και την επανεκκίνηση.
Το παράθυρο ευκαιρίας για τον ιδεολογικοπολιτικό χώρο αυτόν άνοιξε δύο φορές μέσα στην κρίση μετά την κατάρρευση του κραταιού ΠΑΣΟΚ αλλά και οι δύο σπαταλήθηκαν με περισσή ευκολία και απερισκεψία. Θυμίζω ότι το 2012-2014 το άθροισμα ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ ήταν στο 20% και το 2017 στις εσωκομματικές διαδικασίες του ΚΙΝΑΛ προσήλθαν στις κάλπες περισσότεροι από 200.000 πολίτες για να λάβουν μέρος επιλέγοντας τη νέα ηγεσία. Τα «παράθυρα» αυτά ανοίγουν αλλά κάποια στιγμή κλείνουν – δεν μένουν για πάντα ανοιχτά ούτε περιμένουν άτολμες ηγεσίες και φοβικές κοινοβουλευτικές ομάδες να τα διαβούν.
Οι πρόσφατες εθνικές εκλογές παγίωσαν έναν απολύτως αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων για το ΚΙΝΑΛ καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ παρά την κατά κοινή ομολογία κάκιστη διακυβέρνηση της χώρας κατάφερε να συγκρατήσει τις εκλογικές του δυνάμεις. Αλλά τα προβλήματα δεν σταματάνε εκεί.
Αν αυτή είναι η κατάσταση στο «αριστερό μέτωπο» του ΚΙΝΑΛ, στο «δεξιό» του γίνεται μια επανάσταση του αυτονόητου με την ατζέντα μάλιστα που επί σειρά ετών προωθούσε ο χώρος – τόσο επί Κώστα Σημίτη όσο και επί Γιώργου Παπανδρέου. Η ανανεωμένη Νέα Δημοκρατία δεν μεταγράφει μόνο στελέχη του ΠΑΣΟΚ – όπως άλλωστε έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ σε πρότερο χρόνο – αλλά προωθεί και την εκσυγχρονιστική και μεταρρυθμιστική ατζέντα με τρόπο προς ώρας αρκετά πειστικό.
Τι μένει λοιπόν στο ΚΙΝΑΛ να κάνει εάν δεν επιθυμεί την εξαφάνιση ή την απορρόφηση από τους δύο μεγάλους πόλους;
Σχεδόν όλα έχουν ειπωθεί και γραφεί αλλά οι φωνές δεν φτάνουν στα γραφεία της Χαριλάου Τρικούπη. Ίσως διότι ένα μερίδιο ευθύνης και μάλιστα μεγάλο έχει η ίδια η ηγεσία.
Στη σειρά λαθών, αβαθούς στρατηγικής, προγραμματικής οκνηρίας και επικοινωνιακής αφλογιστίας έρχεται να προστεθεί η λόγω αδυναμίας εκχώρηση όλης της μεταρρυθμιστικής εκσυγχρονιστικής ατζέντας στους αντιπάλους. Έργα του ΠΑΣΟΚ, εμβληματικές μεταρρυθμίσεις, τομεακοί εκσυγχρονισμοί δομών και λειτουργιών της προηγούμενης μόλις δεκαετίας δεν αποδίδονται πλέον στο ΚΙΝΑΛ καθώς με το σημερινό του λόγο δεν μπορεί να συνδεθεί με αυτές παρά αναμασά συνθήματα της δεκαετίας του 1980. Για παράδειγμα ενώ το 2011 το ΠΑΣΟΚ έφερε το νόμο Διαμαντοπούλου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που ήταν προοδευτικός και συγχρόνιζε την εκπαίδευση της χώρας με αυτές των προηγμένων κρατών, σήμερα κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι υποστηρίζει η ηγεσία του. Ακόμα δε χειρότερα, λίγοι ενδιαφέρονται.
Για να αλλάξει ρότα όμως το κόμμα αυτό χρειάζεται αλλαγή γενιάς. Ο Αλέξης Τσίπρας από καιρό έχει προωθήσει 35ρηδες και 40ρηδες σε κομβικές θέσεις σε κυβέρνηση και κόμμα και το ίδιο πράττει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Λένε πολλοί ότι η ηλικιακή ανανέωση δεν ταυτίζεται με την πολιτική ανανέωση, όμως αυτό δεν ισχύει. Νέα μυαλά, νέα πρόσωπα, νέες αντιλήψεις, νέες ιδέες, φυσικές και πολιτικές δυνάμεις είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την διεκδίκηση της ανάκαμψης.
Τα υπολείμματα της παλιάς νομενκλατούρας του ΠΑΣΟΚ δυστυχώς για το ΚΙΝΑΛ δεν θέλουν και μάλλον δεν μπορούν. Άλλωστε δεν ήταν ποτέ και θιασώτες του μεταρρυθμισμού. Δεν θέλουν αλλά κυρίως δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 11 Αυγούστου 2019
