Άλλο ξεκίνησα να γράφω το πρωί της Πέμπτης και αλλού οδηγήθηκα. Βλέπετε, ο αιφνιδιασμός του Πούτιν και η εισβολή των Ρώσικων στρατευμάτων στην Ουκρανία, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία σε εμένα και τους ομοίους μου- τους κοιμώμενους τον ύπνο του δικαίου και τους προβληματιζόμενους για το πού θα τσικνίσουν τιμώντας το τριώδιο.

Είχα βλέπετε εμμονή στο καλό σενάριο για την εξέλιξη των πραγμάτων, δυσπιστώντας στις πληροφορίες της CIA που διακινούσαν οι ΗΠΑ, πειθόμενος από τις ξεκάθαρες διαβεβαιώσεις των Πούτιν- Λαβρόφ και υπερεκτιμώντας την διαμεσολάβηση των Ευρωπαίων ηγετών που κομπορρημονούσαν πως κατάφεραν να κατασιγάσουν τα επιθετικά ένστικτα της Ρωσικής ηγεσίας.

Πόλεμος λοιπόν. Ένας ακόμη πόλεμος από τους πολλούς που ζήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες.

Δεν θα ησυχάσει ποτέ ο άνθρωπος. Στην αγωνία του να βελτιώσει την θέση του, πάντα θα βρίσκει βολικότερο το να κλέψει από τον πιο αδύναμο, αντί να εργαστεί για να παράξει περισσότερο πλούτο.

Ένας νέος πόλεμος. Δραματικός όπως όλοι. Με αίμα, θρήνο, καταστροφές, νεκρούς, και στο τέλος πάμπολλους δυστυχισμένους.

Και μάλιστα στην γειτονιά μας. Και δίχως να αναμιγνύονται ενεργά σε αυτόν οι Αμερικάνοι που μας έμαθαν στις τηλεοπτικές καλύψεις και τις ζωντανές μεταδόσεις από τα πεδία των μαχών.

Οι Ρώσοι ανέκαθεν αρέσκονται στα σκοτάδια. Στα μυστικά. Όχι επειδή ντρέπονται, αλλά επειδή έτσι νιώθουν πως κάνουν καλύτερα την δουλειά τους. Άλλωστε, όλα τα ανελεύθερα καθεστώτα, έχουν ως πρώτο τους εχθρό την δημοσιότητα.

Για αυτό και οι εικόνες από τις εμπόλεμες ζώνες είναι λιγοστές. Έτσι, όλοι εμείς -η γενιά των ριάλιτι- που μάθαμε να θεωρούμε πως υπάρχει μόνον ό, τι βλέπουμε, δεν έχουμε καταλάβει τον πόνο και το κακό.

Θα το συνειδητοποιήσουμε όταν σιγήσουν τα όπλα και αρχίσουν οι ηττημένοι να μετράνε τις απώλειες και τις πληγές τους.

Μπαίνω στα σόσιαλ μίντια και διαβάζω τι γράφει ο ένας κι ο άλλος. Πρόχειρες αναλύσεις, αβάσιμες και αυθαίρετες, που δεν πατούν στην πραγματικότητα και που προφανώς υπαγορεύονται από τις προκαταλήψεις και την κοσμοθεωρία του κάθε γράφοντος.

Κάποιοι βρίζουν τις ΗΠΑ. Έτσι από συνήθεια. Ήταν χωμένες τους περισσότερους πολέμους της εποχής μας, αλλά και τώρα που έμειναν εκτός (στην πράξη), πάλι φταίνε.

Κάποιοι άλλοι, βρίζουν το απολυταρχικό καθεστώς της Ρωσίας και τον «Τσάρο» Πούτιν, που δεν ανέχεται να συνορεύει παρά μόνον με δορυφόρους και υποτακτικούς.

Άλλοι πάλι, «τα χώνουν» στην ηγεσία της ενωμένης Ευρώπης, που δεν μπόρεσε να πρωταγωνιστήσει σε αυτήν την κρίση, επιβάλλοντας την ειρήνη και το δίκιο -όπως το θεωρεί αυτό καθένας.

Αφήνω αυτές τις αξιολογήσεις για τους ειδικούς και για τους «ειδικούς των καφενείων», και περιορίζομαι σε μια άλλη άσκηση: να βάλω τον εαυτό μου στη θέση ενός απλού Ουκρανού. Που ζει στην πατρίδα του, πηγαίνει στη δουλειά του κι αγωνίζεται να τα φέρει βόλτα, φροντίζει την οικογένειά του, γελάει με τους φίλους του, ψηφίζει ανεβοκατεβάζοντας κυβερνήσεις, δημοτικές αρχές κι εκπροσώπους. Που σε τελική ανάλυση είναι ευτυχισμένος με την ρουτινιάρικη ζωή του, ενώ ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο και σχεδιάζει- ίσως- τις ολιγοήμερες διακοπές του στην ηλιόλουστη Ελλάδα.

Αυτόν τον άνθρωπο, που ζει όπως ακριβώς εγώ κι ο κάθε εγώ σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, είναι που προσπαθώ να συναισθανθώ και πονάνε τα μηνίγγια μου.

Κάτω ο πόλεμος. Ο κάθε πόλεμος.

Αλληλεγγύη στα θύματα του.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 27.02.2022