«Είναι η οικονομία, ηλίθιε» και είναι το slogan του διάσημου πλέον James Carville, που είχε τρέξει το 1992 την προεκλογική καμπάνια του Bill Clinton. Είκοσι επτά χρόνια μετά και για πολλές δεκαετίες ακόμη, αν προβλέπω σωστά, ισχύει και θα ισχύει για κάθε εθνική εκλογική αναμέτρηση… Μπορεί να είναι κυνικό, μπορεί να μην ηχεί ωραία στ’ αυτιά των ίδιων των πολιτών, μπορεί να απαιτεί δεκαπλάσιες ικανότητες από τα κομματικά στρατηγεία, αλλά, μη γελιόμαστε, είναι η οικονομία.

Εσείς μπορείτε να διαφωνείτε και να προτάσσετε τη Συμφωνία των Πρεσπών, το μεταναστευτικό, τους 100 νεκρούς στο Μάτι και τους 30 στη Μάνδρα, την ασφάλεια και την εγκληματικότητα. Όμως είναι η ανεργία και η ανεργία των νέων, οι μισθοί πείνας ή οι μισθοί σκέτης επιβίωσης, τα εξωφρενικά κόστη για τη συντήρηση ενός μέσου νοικοκυριού, το κόστος της παραπαιδείας όπως και τα πρόσθετα κόστη της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης κτλ. αυτά που συγκροτούν το υπόβαθρο της όποιας πολιτικής επιλογής στην κάλπη.

Με άλλα λόγια αν η κυβέρνηση είχε να επιδείξει, έπειτα από 4 χρόνια στην εξουσία, ένα σημαντικό έως θεαματικό, όπως υποσχόταν, έργο ανόρθωσης των οικονομικών δεδομένων του μέσου έλληνα πολίτη ή έστω είχε βάλει την οικονομία σε μία σαφή πορεία πραγματικής ανάκαμψης, θα είχε πολλές πιθανότητες να κερδίσει τις εκλογές. Αλλά απέτυχε… big time, παταγωδώς, όπως λέμε.

Η τελευταία έρευνα της ΓΣΕΒΕΕ είναι αποκαρδιωτική: Το 44% των νοικοκυριών δήλωσε ότι τα εισοδήματά του μειώθηκαν το 2018 σε σύγκριση με το 2017 και μόνο το 7,1% είδε αύξηση. Μιλάμε για μια χώρα που το 32% δηλώνει ετήσιο εισόδημα κάτω από 10.000 ευρώ και το 40% από 10.000 - 18.000 ευρώ. Θα μου πείτε ότι μιλάμε για τη χώρα με το υψηλότερο ποσοστό φοροδιαφυγής στην Ε.Ε., άρα τα παραπάνω στοιχεία δεν είναι και τα πιο ασφαλή. Συμφωνώ, ωστόσο όλες οι έρευνες διαχρονικά βασίζονται στην ίδια παραδοχή. Έχουμε λοιπόν ένα 13% να δηλώνει ότι αδυνατεί να καλύψει τις βασικές του ανάγκες και ένα 52,5% ότι δεν μπορεί να βγάλει το μήνα, αλλά κατά Μ.Ο. τα λεφτά επαρκούν για 19 ημέρες.

Το χειρότερο όμως έπεται: Για το 49,1% των νοικοκυριών κύρια πηγή εισοδήματος είναι η σύνταξη, ενώ ο μισθός αποτελεί την κυριότερη πηγή εισοδήματος μόνο για το 40,1%. Εδώ μπορούμε να κλάψουμε ή να… μεταναστεύσουμε, αν έχουμε την ευκαιρία. Έπειτα από 10 χρόνια κρίσης, η μεταμνημονιακή εποχή αποτυπώνεται σ’ αυτά τα δύο νούμερα. Οι συνταξιούχοι περισσότεροι από τους εργαζόμενους και τα επιδόματα να μπαλώνουν τρύπες…. Ψηφίστε λοιπόν όπως νομίζετε!

Δεν βλέπω λάθη…

Το εισαγγελικό πόρισμα με την επίρριψη ευθυνών αλλά κυρίως η καταγραφή και πιστοποίηση του απίστευτου αλαλούμ των συναρμόδιων υπηρεσιών τις ώρες της ανείπωτης τραγωδίας στο Μάτι είναι καταπέλτης. Να θυμηθούμε τι έλεγαν τότε; Νίκος Τόσκας «Πρέπει να λάβετε όμως υπ’ όψιν τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες με τόσο ισχυρούς ανέμους, πυρκαγιές που εκδηλώνονται η μία κοντά στην άλλη, το πλήθος του κόσμου. Προσπαθώ και για λόγους συνειδησιακούς να βρω τα λάθη, αλλά επιχειρησιακά δεν βρίσκω μεγάλα λάθη». Ως προς την εκκένωση που, όπως λέει το πόρισμα, θα μπορούσε να έχει γίνει με ασφάλεια αν ειδοποιούνταν έγκαιρα οι κάτοικοι για τον κίνδυνο: Τζανακόπουλος «Το φαινόμενο που προξένησε την τραγωδία ήταν τόσο γρήγορο, που δεν θα ήταν δυνατή η εκκένωση του οικισμού. Ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να ολοκληρωθεί ένα τέτοιο σχέδιο. Θα θέλαμε να είναι διαφορετικά. Πείστηκα από την Πυροσβεστική ότι δεν ήταν δυνατό». Και το… αποκορύφωμα: Ο αρχηγός της Πυροσβεστικής Τερζούδης: «Δεν θα έκανα τίποτα διαφορετικό, γιατί δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα διαφορετικό».

Το αριστερό kitsch

Ως γνωστόν, η προσπάθεια ωραιοποίησης που δημιουργεί μία ρηχή επιτηδευμένη αισθητική, κοινώς… κιτσαριό, δεν περιορίζεται στα αντικείμενα, επεκτείνεται και σε άυλα όπως η γλώσσα. Η αριστερά τα παλιά χρόνια επεδίωκε την κάθετη διαφοροποίησή της όχι μόνο νοηματικά αλλά και λεκτικά από τον αστικό πολιτικό λόγο. Οι κληρονόμοι όμως και δη οι σύγχρονοι, όταν μιμούνται το χθες χωρίς καν την παιδεία των τότε ηγετικών φυσιογνωμιών, καταλήγουν σε μια παρωδία.

Η πρόσφατη «απεύθυνση ενός πλατιού καλέσματος» από τον πρωθυπουργό δεν αφορά μόνο στη λάθος χρήση μιας υπαρκτής πλην μη χρησιμοποιούμενης λέξης (Liddell-Scott, λήμμα απεύθυνσις -«a djustment, setting»- «τακτοποίησις, διόρθωσις, προσαρμογή») αλλά στην kitsch επίδειξη μιας τάχα μου «αριστερής - ανώτερης» ορολογίας. Το ίδιο ακριβώς σε κατώτερη φυσικά εκδοχή η εξεζητημένη ατάκα της κ. Νοτοπούλου, που δεν της «περνά από το μυαλό» όπως σε εμάς τους αγράμματους, αλλά της… «διασχίζει το μυαλό» μια σκέψη. Ποια σκέψη; Ας πούμε αυτή για την ανάγκη «να επανανοματοδοτήσουμε την πολιτική»! Εσχάτως μπήκε και η Ρένα Δούρου στο χορό. Μίλησε για μια «πραγματική αυτο-διοίκηση, όχι ετεροδιοίκηση, που είναι σήμερα» και σε επίσης απλά ελληνικά εξήγησε ότι επί των ημερών της «κατέστησε την Αττική ένα ολιστικό τοπόσημο πολιτισμού, παράγοντα και συνιστώσα του νέου μοντέλου ανάπτυξης».

Ολιστικό ή total look «για δέσιμο»

Και για να κλείσουμε η νεοβαπτισθείσα ΣΥΡΙΖΑ, πρώην βουλευτής του δυστυχούς Βασίλη Λεβέντη, Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου, μετά το τραγούδι που εμπνεύστηκε και αφιέρωσε στον Αλέξη Τσίπρα με τη μελωδική φωνούλα της, εμφανίσθηκε με το εικονιζόμενο look στη Βουλή Το φορεματάκι έχει ένα πολύ γνωστό και αγαπημένο print, τα ναυτικά σκοινιά, αλλά το όλο σύνολο της βγήκε πολύ λουσάτο και, πώς να το πω χωρίς να την προσβάλλω, κραυγαλέο! Οπότε βουλευτής της ΝΔ με χιούμορ ψιθύρισε στ’ αυτί μετριοπαθούς κυβερνητικού βουλευτή, που επίσης έχει χιούμορ «Πώς τη βλέπεις σήμερα; Φοβερό look! Ράφτηκε για υπουργός λες;» Και εκείνος απάντησε «Δεν βλέπεις; Ράφτηκε σε look… «είμαι για δέσιμο». Όπως καταλαβαίνετε ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 10 Μαρτίου 2019.