Η υποκειμενικότητα είναι μία σωτηρία και μία κατάρα. Την επικαλούμαστε όταν μας συμφέρει και την αρνούμαστε όταν μας δυσκολεύει. Τα πράγματα είναι, λοιπόν, αντικειμενικά ή υποκειμενικά, ανάλογα με την περίπτωση και την κατάσταση.

Προσωπικά πάντα έψαχνα και ψάχνω τρόπο να βρίσκομαι κοντά σε κάτι που θεωρείται αντικειμενικό, όσο και αν με ευκολία παρατηρώ ότι συχνά στα μάτια του καθενός ο κόσμος σχηματίζεται ως μία μάλλον διαφορετική πραγματικότητα. Και το έκανα γιατί πίστευα -και ακόμα πιστεύω- ότι ασχέτως από το πώς οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται τον κόσμο και ο εγκέφαλός μας επεξεργάζεται αυτήν την αντίληψη, εκείνος υπάρχει με έναν τρόπο και είναι έτσι μόνο, ακόμα και αν ζει ο καθένας από εμάς «στον κόσμο του».

Αναπόφευκτα, το ίδιο σκέφτομαι και για το φαγητό. Ένα φαγητό, ή μας αρέσει ή δεν μας αρέσει, και με ευκολία λέμε ότι αυτό είναι θέμα γούστου. Έτσι ένα πιάτο στο ίδιο τραπέζι σε κάποιον αρέσει πολύ, ενώ κάποιος άλλος το βρίσκει μέτριο και ένας τρίτος χάλια! Με αυτό το δεδομένο, όμως, πώς θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για ένα αντικειμενικά καλό ή κακό πιάτο;

Δύσκολα τα πράγματα. Νομίζω ότι αν εξαιρέσει κανείς τις βαριές μαγειρικές αστοχίες (π.χ. καμένο, άνοστο, υπερβολικά καυτερό που, καθώς είναι κραυγαλέες, τις παραδέχονται όλοι σχεδόν) κατά τ’ άλλα μονίμως και «νομίμως» η υποκειμενικότητα θα αποτελεί και για το χώρο της μαγειρικής μια καλή δικαιολογία για ακόμα ένα μέτριο αντικειμενικά πιάτο...

* Δημοσιεύτηκε στη "Θεσσαλονίκη" στις 12.12.2019.