Ως είθισται, για το φαγητό γράφουν οι δημοσιογράφοι γεύσης. Όσο και αν εκτιμώ βαθιά κάποιους και αναγνωρίζω την απαραίτητη παρουσία τους στη γαστρονομική σκηνή του τόπου μας, πάντα αισθανόμουν ένα μικρό παράπονο: Ήθελα ο επαγγελματίας μάγειρας, αυτός που τσουρουφλίζεται καθημερινά στην κουζίνα και βλέπει εκ των έσω το φαγητό, να μιλήσει γι’ αυτό έξω από το πάσο. Να δώσει τη δική του προοπτική που είναι μπολιασμένη από τις αμέτρητες εργατοώρες, τις χαρές και τις λύπες του, τον ενθουσιασμό και τις απογοητεύσεις του.

Με δεδομένη την αντίληψη ότι ο μάγειρας δεν είναι ένας πυρηνικός επιστήμονας, ούτε επιτελεί το πιο σημαντικό έργο σε τούτο τον κόσμο, όπως η μόδα σήμερα επιτάσσει και προβάλλει, μα ασκεί ένα τεχνικό επάγγελμα που ανάλογα τα μεράκια του μπορεί να δώσει σωστή θρέψη και μεγάλη ικανοποίηση στους αποδέκτες της δουλειάς του, ο «Πυροφάγος» έρχεται να καθησυχάσει το παράπονό μου αυτό.

Θα περιπλανηθεί μέσα στις κουζίνες και τις σάλες, θα συζητήσει για τις χαρές και τις δυσκολίες της δουλειάς, θα γράψει για το φαγητό με τη δική του οπτική, θα κρίνει το κοινό που κρίνει, θα συγκρίνει τους συναδέλφους του και τις νοοτροπίες τους, θα γευτεί και θα μυρίσει τις πρώτες ύλες, θα φιλοσοφήσει και θα προβληματιστεί, θα αναρωτηθεί και θα καυτηριάσει, θα γελάσει και θα συγκινηθεί. Χωρίς εξωτερική κατεύθυνση και με απόλυτη ελευθερία λόγου, εδώ, κάθε εβδομάδα θα μαγειρεύει με 250 λέξεις το δικό του κόσμο, μακριά από συνταγές και εκτελέσεις. Ας είναι αυτή για τον «Πυροφάγο» μου μια καλή αρχή.

* Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Θεσσαλονίκη" στις 21.11.2019.