Υπάρχουν δύο ειδών αγενείς μαγειρικές αποδομήσεις: Η μία επιχειρείται από τους μαγείρους. Η άλλη από τους πελάτες, που πληρώνουν το φαγητό των μαγείρων.

Η πρώτη που αφορά τους μαγείρους είναι αγενής, γιατί δεν σέβεται το υπό αποδόμηση φαγητό. Εκεί που χρόνια αυτό απολαμβάνει τη δόμησή του, έρχεται ο μάγειρας και του αποδομεί το «είναι» σε τέτοιο βαθμό, που να μην αναγνωρίζεται ούτε η γεύση ούτε η εικόνα του. Με άλλα λόγια, χάνει την ουσία και τη μορφή του, θα μας έλεγε ο Αριστοτέλης, παύει δηλαδή να είναι αυτό που είναι.

Έτσι, κάποια αποδομημένα γεμιστά, για παράδειγμα, δεν είναι πλέον γεμιστά, αλλά κάτι άλλο, που δεν θυμίζει ούτε στοιχειωδώς τα γεμιστά τα έρμα. Στην περίπτωση, όμως, που ενώ η εικόνα των γεμιστών έχει αποδομηθεί, αλλά η γεύση στο σύνολό της διατηρεί την ταυτότητά τους, τότε ο μάγειρας δεν είναι αγενής, είναι μάλλον «μάγκας».

Η δεύτερη αγενής αποδόμηση που αφορά τους πελάτες των εστιατορίων έγκειται στην εντελώς αυθαίρετη αντίληψη ότι, επειδή πληρώνουν το φαγητό που τους προσφέρεται, δικαιούνται και να παρεμβαίνουν με κάθε τρόπο στο περιεχόμενό του, ώστε να ικανοποιηθούν τα ιδιαίτερα (κακομαθημένα) γευστικά γούστα τους. «Θα ήθελα να αφαιρέσετε αυτό, δεν τρώω το άλλο, με ενοχλεί εκείνο, το θέλω σκέτο» και πάει λέγοντας. Ε, αν αρνηθείτε τα καπρίτσια τους, και σας πουν με αγανάκτηση ότι δεν ξέρουν πια τι να πάρουν, τότε θα πρέπει να ψυλλιαστούν ότι μάλλον από μέσα σας (για να είστε και ευγενικοί) απαντάτε: Ένα ταξί για το σπίτι σας!

* Δημοσιεύτηκε στη "Θεσσαλονίκη" στις 28.11.2019.