Στα πολλά χρόνια που παρακολουθώ αμερικανική τηλεόραση πέφτω ξανά και ξανά πάνω σε υπονοούμενα και ατάκες για το ποιόν των δικηγόρων. Ρωτώντας να μάθω τι είδους «εσωτερικό ανέκδοτο» είναι αυτό, διαπίστωσα πως στην άλλη όχθη του Ατλαντικού τους έχουν όπως οι Έλληνες εμάς τους δημοσιογράφους ή τους εφοριακούς. Φταίνε εκ των προτέρων για όλα και στο μυαλό του μέσου πολίτη είναι ένα πράγμα σαν τον διάβολο.

Παρότι κανονικά δε χρειάζεται να επαναλαμβάνω τα αυτονόητα, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις ξεκαθαρίζω πριν πάω παρακάτω πως όλα αυτά είναι υπερβολές και κακεντρέχειες και πώς καμία κακή πρακτική εκ μέρους ενός ή δύο ή είκοσι επαγγελματιών δε μπορεί να χαρακτηρίζει αρνητικά έναν ολόκληρο κλάδο σκληρά εργαζόμενων ανθρώπων.

Ας έρθω τώρα στην εξήγηση γιατί καταπιάστηκα με τους δικηγόρους. Οι περισσότεροι θα το καταλάβατε ήδη αν παρακολουθήσατε την επικαιρότητα της εβδομάδας. Μα φυσικά για τα νέα καμώματα του Αλέξη Κούγια.

Ο γνωστός ποινικολόγος –αμφιλεγόμενος κατά πολλούς- εκτός όλων των άλλων υποθέσεών του, είναι στα φώτα και ως συνήγορος του Λιγνάδη. Φυσικά και δε θα βγάλω πόρισμα πριν αποφανθεί η δικαιοσύνη για την ενοχή ή όχι του πρώην ισχυρότατου άντρα του ελληνικού θεάτρου. Όμως τις πρακτικές του συνηγόρου του, δικαιούμαι να τις σχολιάζω γιατί είμαι υπέρμαχος της ίσης σπουδαιότητας των δύο εννοιών: νόμιμο και ηθικό.

Από την πρώτη, λοιπόν, στιγμή που ανέλαβε να υπερασπιστεί –εν μέσω, μάλιστα, πολιτικής θύελλας- τον Λιγνάδη απέναντι στις πολλές κατηγορίες για σεξουαλικά εγκλήματα –και δη με θύματα ανήλικα αγόρια- ο Κούγιας ήταν ο... γνωστός Κούγιας: προκλητικός και πολλάκις προσβλητικός απέναντι στους καταγγέλλοντες. Και όταν άρχισε η δίκη, ξέφυγε εντελώς. Δε συζητώ για τις προσβολές και τις επιθέσεις στους δημοσιογράφους που καλύπτουν τη δίκη, ούτε για τον τρόπο που απευθύνεται προς όποιον δεν του αρέσει τι λέει.

Μιλώ ξεκάθαρα για όσα κάνει εντός της αίθουσας και παρακολουθεί εμβρόντητη η κοινή γνώμη. Μετά το σοκ πως προσπάθησε να κάνει «αναπαράσταση» μέσα στο δικαστήριο, όχι με ηθοποιούς, όχι με πραγματογνώμονες και ειδικούς, αλλά με τον ίδιο τον καταγγέλλοντα, αναγκάζοντάς τον να ξεσπάσει σε λυγμούς, ήρθαν τα προχθεσινά που προκαλούν και το σημερινό μου σημείωμα...

Τι τόλμησε να ξεστομίσει ο μεγαλοδικηγόρος για να πείσει πως εντάξει δεν τρέχει και τίποτα που ο πελάτης του κυκλοφορούσε με ανήλικα (τα οποία τον καταγγέλλουν για βιασμούς, ξανατονίζω); Πως και ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν γνωστό πως έκανε παρέα με νέους!

Περιττό να πω τι σάλο προκάλεσε η αναφορά του αυτή. Και δικαίως. Ο Μάνος Χατζιδάκις είναι για τον πλανήτη ολόκληρο και όχι μόνο για μας, ένα «ιερό τέρας», ένας άνθρωπος τόσο φωτεινός, τόσο προχωρημένος, τόσο ακομπλεξάριστος, τόσο, τόσο, τόσο... Και να αναφέρεται το όνομά του το δοξασμένο στην ίδια φράση με έναν που αυτή τη στιγμή κατηγορείται όχι για τις προτιμήσεις του σε κάποιο φύλο, αλλά για εγκλήματα, είναι αν μη τι άλλο εξοργιστικό και προσβλητικό για κάθε άνθρωπο που το ακούει ή το μαθαίνει.

Θα μου πει, κανείς, πως αυτή είναι η δουλειά του. Διαφωνώ και οριζόντια και κάθετα και πλάγια... Γιατί το πώς επιλέγει ο καθένας από μας να κάνει τη δουλειά του για να παράξει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα και τον κρίνει και τον χαρακτηρίζει ως πρόσωπο και ως επαγγελματία. Επειδή δουλειά, λοιπόν, του Κούγια και του κάθε Κούγια είναι να αθωώσει τον Λιγνάδη και τον κάθε Λιγνάδη, δε σημαίνει πως μπορεί να χυδαιολογεί, να παρενοχλεί θύματα ή ανθρώπους που δεν έχουν δύναμη ή σύστημα στήριξης και φυσικά δε σημαίνει πως θα σπιλώνει -με τον ευφυή του τρόπο- ανθρώπους-σύμβολα για τη χώρα και τον παγκόσμιο πολιτισμό.

Ως εδώ και μη παρέκει...

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 15.05.2022