Η υπερβολή της προβολής
Ο πατριωτισμός δεν μετριέται ούτε με τις παρουσίες ούτε με τις φωτογραφίες στα συλλαλητήρια. Είναι η συνισταμένη πολλών επιλογών, που συνθέτουν έναν ενάρετο βίο. Αποτελεί συνειδητή στάση ζωής. Η εκδήλωσή της είναι διαρκής και προφανής. Κανένα συλλαλητήριο και καμιά υστερική κραυγή δεν μπορεί να καλύψει έναν απάτριδα. Όλα τα υπόλοιπα είναι υποκρισίες και τυχοδιωκτισμοί. Ιδιαίτερα δε για όσους κινούνται στη δημόσια σφαίρα.
Στο συλλαλητήριο της περασμένης Κυριακής, όπως και στα περυσινά την ίδια περίοδο, υπήρχαν αυτοί που μοίραζαν πιστοποιητικά πατριωτισμού, σε όσους εκπροσώπους της πολιτικής, της αυτοδιοίκησης, κ.ά. συμμετείχαν και λοιδορούσαν όσους κατέγραφαν ως απόντες.
Υπήρχαν κι εκείνοι που, όπως φάνηκε, βρέθηκαν εκεί κυρίως για τις ανάγκες των… social media, για να υπερτονίσουν τον πατριωτισμό τους με αμέτρητες… πόζες. Λες και το έκαναν μόνο και μόνο για να απαθανατίσουν τη στιγμή, για να δηλώνουν περήφανα «ήμουν κι εγώ εκεί». Δεν νοιάστηκαν να ακούσουν τι έλεγαν οι ομιλητές, ούτε ενδεχομένως ποτέ να έμαθαν ποιοι ήταν αυτοί. Βασική έγνοια μια καλή φωτογραφία, με κόσμο γύρω γύρω, κατά προτίμηση μεγάλης ηλικίας και μικρά παιδιά, για το φυλλάδιο των ερχόμενων εκλογών.
Αυτή η αγωνία κάποιων να δηλώσουν πατριώτες, αυτή η λαχτάρα τους για επίδειξη της αγάπης τους προς την πατρίδα προκάλεσε μια υπερβολή της προβολής. Μια υπερβολή που κατέστησε τελικά πρωταγωνιστές τους συμμετέχοντες κι άφησε σε δεύτερη μοίρα το σκοπό και την επιδίωξη του συλλαλητηρίου. Όπως και το ίδιο το συλλαλητήριο ανέδειξε ως μείζον ζήτημα αυτή καθεαυτή την επιτυχία του και τις συμμετοχές σε αυτό και περιόρισε σε θέμα ελάσσονος ενδιαφέροντος το ίδιο το εθνικό ζήτημα.
Η πρόκληση για το πολιτικό προσωπικό δεν ήταν αν βρίσκει θετική ή αρνητική για τον τόπο τη Συμφωνία των Πρεσπών και πού βασίζει την άποψή του, αλλά αν θα είναι ή όχι στο συλλαλητήριο, αν θα βγάλει την πολυπόθητη selfie ανάμεσα στο πλήθος…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 27 Ιανουαρίου 2019
