ΑΠΟΨΕΙΣ

Ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο σε πολλά γνωστικά αντικείμενα, με μία πανέμορφη πανεπιστημιούπολη, έρχεται σχεδόν καθημερινά στη δημοσιότητα από το αστυνομικό ρεπορτάζ και δυσφημείται. Η διαπίστωση ίσως αρκεί, από μόνη της, για να καταδείξει τον παραλογισμό μιας κοινωνίας που είναι τόσο κοντά σε επιτεύγματα, αλλά τόσο μακριά από το να τα χαρεί.

Θα έπρεπε να γράφουμε και να προβάλλουμε πιο συχνά την υψηλή κατάταξη του ΑΠΘ παγκοσμίως, κυρίως στα παραδοσιακά πεδία. Τις βραβεύσεις του. Εδώ και δεκαετίες οι φοιτητές του, όταν αναζητούν μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, δείχνουν με περηφάνια στους συναδέλφους τους και τους καθηγητές τους τα προγράμματα σπουδών που έχουν ακολουθήσει προπτυχιακά. Οι δε χώροι του, στο παρελθόν όαση μέσα στη μεγαλούπολη, πρόκληση για μια βόλτα, ευκαιρία να παρακολουθήσεις ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις. Οι φοιτητές του δύναμη για την ανάπτυξη της πόλης σε όλα τα επίπεδα.

Σήμερα δύσκολα παίρνει κανείς την απόφαση να το επισκεφτεί και σίγουρα όχι όταν πέσει το φως της μέρας. Όποιον φοιτητή κι αν σταματήσεις στο δρόμο, θα σου πει ότι είναι μάρτυρας (ή χειρότερα θύμα) κάποιας παράνομης δραστηριότητας και μάλιστα πολλάκις. Ειλικρινά, οι δηλώσεις στην κάμερα από φοιτητές για διακίνηση ναρκωτικών και ληστείες είναι η ευκολότερη δουλειά για έναν ρεπόρτερ.

Είναι εντυπωσιακό ότι, γι’ αυτήν τη ζοφερή εικόνα, η συζήτηση ιδεολογικοποιείται. Η ασφάλεια των παιδιών μας, όταν φοιτούν, δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερή. Είναι αυτονόητο δικαίωμα σε μία σύγχρονη κοινωνία. Και η συζήτηση για το πανεπιστημιακό άσυλο είναι άλλος ένας πομφόλυγας της σύγχρονης Ελλάδας. Δεν θέλω να γίνω απ’ αυτούς που στα φοιτητικά τους χρόνια φώναζαν υπέρ του ασύλου και τώρα το μέμφονται. Ως άσυλο όμως νοείται η προστασία της ακαδημαϊκής λειτουργίας και της διακίνησης ιδεών. Προφανώς, όχι της άλλης διακίνησης. Αυτό το προφανές που δεν τολμάμε ως πολιτεία να το διατυπώσουμε με σαφήνεια σ’ ένα κομμάτι χαρτί.

Ακούγεται πλέον ανοιχτά το αίτημα για μόνιμη αστυνομική παρουσία στο ΑΠΘ. Και δεν το λένε μόνο χείλη συντηρητικά. Το κράτος και ο δήμος να κάνουν επιτέλους τη δουλειά τους για τη φύλαξη, το φωτισμό και τη συντήρηση του χώρου. Οι πρυτανικές αρχές να μην κρυφτούν ποτέ ξανά πίσω από ένα ακαθόριστο άσυλο. Οι φοιτητικοί σύλλογοι, που κάποτε περιφρουρούσαν τις σχολές τους, να απομονώσουν τις έκνομες δραστηριότητες και όχι να τις περιθάλπουν. Τα παιδιά μας αξίζουν απρόσκοπτη φοίτηση και η πόλη αξίζει να πάρει πίσω στα χέρια της το πολύτιμο πετράδι της.