Πριν από δέκα ημέρες το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε την Ελλάδα επειδή η χώρα μας δεν έκανε κάτι για να αντιμετωπίσει την αέρια ρύπανση στη Θεσσαλονίκη. Το πρόβλημα με την αέρια ρύπανση στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν κάτι άγνωστο στην επιστημονική κοινότητα. Για όλους εμάς τους μη ειδήμονες όμως, η καταδίκη προκάλεσε έκπληξη και ακολούθως αγανάκτηση, για την αβελτηρία όλων των προηγούμενων χρόνων.

Η υπόθεση πάει πίσω στο 2009 οπότε η Κομισιόν αρχίζει τις προειδοποιήσεις και φτάσαμε στο 2023,να καταδικαστεί η χώρα μας επειδή επί 14 χρόνια όχι μόνο δεν έκανε κάτι για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, αλλά δεν παρουσίασε καν ένα σχέδιο για το τι θα κάνει στο μέλλον για να το αντιμετωπίσει.

Μετά την καταδίκη για αυτό το τόσο σοβαρό ζήτημα, που σε τελική ανάλυση αφορά την υγεία και τη ζωή ενός εκατομμυρίου ανθρώπων που ζουν και εργάζονται στη Θεσσαλονίκη, θα περίμενε κανείς ότι να υπάρξουν δημόσιες τοποθετήσεις και ανάληψη ευθυνών. Αδίκως!

Το καθ’ ύλην αρμόδιο Υπουργείο Περιβάλλοντος, που χαράσσει την περιβαλλοντική πολιτική και μπορεί να πάρει μέτρα, δεν εδέησε να εκδώσει ούτε μία ανακοίνωση, για την επόμενη μέρα μετά την καταδίκη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ούτε μισή δέσμευση για τα απαραίτητα μέτρα που πρέπει να ληφθούν.

Κι όμως, το προηγούμενο διάστημα το Υπουργείο Περιβάλλοντος έβγαλε τέσσερα δελτία Τύπου για να υποστηρίξει ότι δεν ιδιωτικοποιείται το νερό, αλλά για την αέρια ρύπανση τσιμουδιά. Βέβαια στην υπόθεση του νερού το θέμα σηκώθηκε ψηλά από την κοινωνία των πολιτών και την αντιπολίτευση, για αυτό και η κυβέρνηση έκρινε ότι έπρεπε να απαντήσει.

Με τον αέρα όμως, τι γίνεται; Ανέδειξαν το θέμα οι τοπικοί μας άρχοντες; Πίεσαν την κυβέρνηση; Βγήκε η Θεσσαλονίκη σύσσωμη να διατρανώσει ως συλλογικό αίτημα την ανάγκη να ληφθούν επιτέλους μέτρα για τον αέρα που αναπνέουμε;

Η καταδίκη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ήρθε να καταδείξει τη σοβαρότητα του προβλήματος και την ανάγκη να ληφθούν μέτρα. Δεν μπορούμε να αρκούμαστε μόνο στην καταγραφή των επιπέδων της αέριας ρύπανσης από τους σταθμούς μέτρησης. Δεν μπορούμε να περιοριζόμαστε στην έκδοση ανακοινώσεων και συστάσεων προς ευπαθείς ομάδες, όταν τα επίπεδα της ρύπανσης ξεπερνούν τα επιτρεπτά όρια. Πρέπει να πάμε ένα βήμα πριν, να αντιμετωπίσουμε τις αιτίες, όχι απλώς να καταγράφουμε τις συνέπειες που αυτές προκαλούν.

Είναι τα τζάκια και τα πέλετ το πρόβλημα; Να αποφασίσει η κυβέρνηση να επαναφέρει τους περιορισμούς που ίσχυαν μέχρι το 2013 και από κοινού με την Περιφέρεια να επιδοτήσει την αλλαγή καυστήρων, ειδικά στη Θεσσαλονίκη. Είναι η κυκλοφορία των οχημάτων; Να λάβουν οι δήμοι γενναία μέτρα για τον περιορισμό της κυκλοφορίας τους στην πόλη. Είναι οι βιομηχανίες που ευθύνονται; Να ελέγχονται αυστηρά και συστηματικά.

Κι εμείς οι πολίτες, ας έχουμε κατά νου ότι κάθε μας ενέργεια έχει συνέπεια, σε εμάς και τους γύρω μας. Το αυτοκίνητο είναι η βολή μας, το τζάκι και το πέλετ είναι η (σχετικά) φθηνή λύση θέρμανσης, αλλά μήπως τελικά οι ίδιοι δηλητηριάζουμε τον αέρα που αναπνέουμε;

Κατά καιρούς διάφορες ομάδες έχουν βγει στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούν για το οτιδήποτε. Ίσως ήρθε ώρα να βγούμε στους δρόμους και για το περιβάλλον. Ίσως έτσι συγκινηθούν όσοι έχουν την ευθύνη, και λάβουν επιτέλους μέτρα.

* Δημοσιεύτηκε στη «ΜτΚ» στις 02.04.2023