Το μεγάλο λάθος της Φώφης Γεννηματά ήταν ένα: στη σπουδή της να επανενώσει το χώρο της ελληνικής κεντροαριστεράς, το έκανε αυτό με οργανωτικά και όχι πολιτικά χαρακτηριστικά.

Μάζεψε δηλαδή όλους τους αρχηγούς -παρηκμασμένους και μη- πήρε μαζί και τους αρχηγίσκους -επίδοξους ή φερέλπιδες- πρόσθεσε και μερικούς που κατά την γνώμη της είχαν να πουν κάτι και τους συμπεριέλαβε σε ένα δαιδαλώδες και αλληλοαναιρούμενο ηγετικό σχήμα.

Φυσικά και γνώριζε ότι καθέναν από αυτούς το πρώτο που τον ενδιέφερε ήταν η προσωπική του συμμετοχή στο μοίρασμα της πίτας, αλλά θεώρησε ότι το νεοσύστατο ΚΙΝΑΛ θα μπορέσει να χωρέσει τις προσωπικές φιλοδοξίες όλων. Άλλωστε, τους άκουγε όλους να μιλάνε για ήθος και για προοπτική, και θα σκέφτηκε ότι δεν θα τα τινάξουν κι όλα στον αέρα στην περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν τα θέλω τους με το καλημέρα.

Πλανήθηκε πλάνην οικτρά. Η ανυπαρξία πολιτικής ενότητας και η απόλυτη επικυριαρχία των ΕΓΩ στο ΕΜΕΙΣ έφερε πρωτοφανή κρίση συνοχής.

Πώς τρέχουν οι γάτες να φυλαχτούν αν ξεσπάσει νεροποντή, έτσι ακριβώς αναζήτησαν νέες ομπρέλες να μπουν από κάτω όσοι δεν πήραν στην παλάμη αυτό που νόμιζαν ότι δικαιούνται.

Άλλοι έτρεξαν στον Τσίπρα που μοίραζε από βέβαιη εκλογή στη Βουλή μέχρι υπουργεία. Άλλοι εγκατέλειψαν το ΚΙΝΑΛ και συνέχισαν μόνοι τους, πιστεύοντας ότι θα θριαμβεύσουν, για να πέσουν σε τοίχο και να… συνταξιοδοτηθούν.

Άλλοι, πρόλαβαν και σκαρφάλωσαν στο φανταχτερό τρένο του Κυριάκου Μητσοτάκη που έκανε μια στάση κεντροαριστερά για να διαλέξει επίδοξους λαθρεπιβάτες που σκαρφάλωναν στα σκοτεινά, για να μην τους δει κανείς, με την υπόσχεση να εμφανιστούν όταν ο συρμός έπιανε Μαξίμου…

Άλλοι πάλι εκβίασαν -με την πολιτική έννοια του όρου- πλασάροντας το ή μου δίνεις αυτό που θέλω, ή φεύγω. Και έφυγαν, για να στηθούν στον επόμενο του Μαξίμου σταθμό -αυτόν του προεδρικού μεγάρου- ευελπιστώντας ότι ο Κυριάκος θα τους πάρει μαζί του, αξιολογώντας τους ως χρήσιμους στο ταξίδι του.

Απέμεινε η Φώφη, εκείνοι που καπάρωσαν τις λιγοστές θέσεις στο τοπικό ή το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και ο ΓΑΠ, ο οποίος δείχνει ότι διδάχτηκε από τα πασιφανή λάθη του και επιφυλάσσει για τον εαυτό του έναν περιορισμένο ρόλο και μία μοναχική διαδρομή χωρίς υπέρμετρες φιλοδοξίες.

Απέμειναν και κάποιοι που δεν πρόλαβαν να φύγουν (π.χ. Γερουλάνος) και που, εκμεταλλευόμενοι την αποχώρηση των άλλων, σκέφτηκαν πως αν εμφανιστούν ως εσωκομματική αντιπολίτευση της Φώφης, θα ανεβάσουν τις μετοχές τους και ενδεχομένως να εξασφαλίσουν μία καλή πρόταση… μεταγραφής.

**********************************************************************************************************************************

Με δεδομένα τα παραπάνω στη διπλανή στήλη, ουδείς θα στοιχημάτιζε ότι το ΚΙΝΑΛ μπορεί να έχει μέλλον. Υπάρχουν ωστόσο τέσσερις παράγοντες, που εμφανίζονται ικανοί να διαψεύσουν τις προβλέψεις:

1. Η βαριά ιστορία του ΠΑΣΟΚ που, παρ’ όλα όσα μεσολάβησαν, διατηρεί αποθέματα πιστών και ορκισμένων οπαδών, που δεν ξεκολλάνε από τον Ανδρέα Παπανδρέου και τα στίγματα που άφησε το κόμμα τους στη χώρα.

2. Το ότι ο Αλέξης Τσίπρας, τόσο ως ΣΥΡΙΖΑ όσο και ως υπό οικοδόμηση «Προοδευτική Συμμαχία», δεν καταφέρνει να καλύψει πλήρως το χώρο της κεντροαριστεράς -του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος δηλαδή. Αυτό παρατηρήθηκε και κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ (εγκατέλειψε τους μικρομεσαίους) και επιβεβαιώνεται περίτρανα τους μήνες της αντιπολίτευσης, στη διάρκεια των οποίων ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ επέστρεψαν στους ακτιβισμούς, τους δικαιωματισμούς, τον καταγγελτικό λόγο, το όχι σε όλα, γενικά σε μια πολιτική που παραπέμπει σε κόμμα του περιθωρίου.

3. Ότι η Φώφη Γεννηματά δεν εμφανίζει δείγματα προσκόλλησης στην καρέκλα, πράγμα που σημαίνει ότι θα ανοίξει μόνη της τις διαδικασίες της διαδοχής της αν και όταν κρίνει πως δεν μπορεί να οδηγήσει το κόμμα της σε καλύτερες μέρες. Μπορεί τώρα πεισματικά να αποκρούει τα εις βάρος της βέλη και μέσα από το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, που πραγματοποιείται χθες και σήμερα, να ζητά -και να λάβει- την ανανέωση της εμπιστοσύνης των στελεχών του κόμματός της, αλλά ο χρόνος που θα έχει στη διάθεσή της δεν είναι απεριόριστος.

4. Και το κυριότερο πως τους τελευταίους μήνες έχει ανοίξει ο δρόμος για μία σειρά νεαρών στελεχών που προωθήθηκαν από τη Φώφη και ανέλαβαν θέσεις ευθύνης στα ανώτερα καθοδηγητικά όργανα του κόμματος, αποκτώντας ωριμότητα, εμπειρίες και αναγνωρισιμότητα. Αναφέρομαι σε αρκετούς «πιτσιρικάδες» (Χριστοδουλάκης, Χρηστίδης, Παραστατίδης, Ασπιώτης, Κυριάκος κ.ά.), που ανήκουν στη γενιά που έπεται αυτήν του Τσίπρα (τριαντάρηδες) και που οι άριστες διαπροσωπικές τους σχέσεις μπορούν να αποδειχθούν ικανή συνθήκη για να παράξουν κάτι καλό για το χώρο τους. Αρκεί να μείνουν ενωμένοι και να μην κολλήσουν τον ιό που κατατρώει τους μεγαλόσχημους συνοδοιπόρους τους.

* Συμπερασματικά, όσο κι αν εμφανίζεται κολλημένο σε μονοψήφια ποσοστά το ΚΙΝΑΛ - ΠΑΣΟΚ, διατηρεί στο DNA του τα ανακλαστικά του μεγάλου κόμματος που κάποτε υπήρξε. Ως τέτοιο, αυτοαξιολογεί την πορεία του όχι με γνώμονα του τι πιστεύει το ίδιο για τον εαυτό του, αλλά τι απήχηση έχει στην κοινή γνώμη, όπως αυτή καταγράφεται είτε σε εκλογικά αποτελέσματα είτε στα ευρήματα των σφυγμομετρήσεων.

Αυτό σημαίνει εν ολίγοις ότι η Φώφη Γεννηματά, εφόσον μέχρι την άνοιξη δεν καταφέρει να πείσει -τους πολίτες- ότι δικαιούται να τους εκπροσωπήσει και το ΚΙΝΑΛ εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις να κινείται στο 6% - 8%, θα βρεθεί σε αδυναμία να πείσει ότι δικαιούται να συνεχίσει να κρατά το τιμόνι.

* Δεν μπορώ να προδικάσω τις εξελίξεις, αλλά σημειώνω πως δεν νομίζω να υπάρχει πολιτικός πλην της Φώφης Γεννηματά, που δέχτηκε παρόμοιας έντασης, διάρκειας και ευρύτητας κριτική από τους… συντρόφους της.

Ούτε ψύλλος στον κόρφο της και… χαρά στο κουράγιο της.

* Η ελληνική δικαιοσύνη, σε δεύτερο μάλιστα βαθμό (εφετείο), έκρινε ότι δεν υπήρξε κανένας τραυματισμός του προπονητή του Ολυμπιακού από το ρολό χαρτιού που πέταξε ο βλαξ από την κερκίδα του γηπέδου της Τούμπας και τον απάλλαξε από τη σχετική κατηγορία. Το μόνο που έμεινε από την υπόθεση είναι το θέατρο του προπονητή (δήθεν τραυματίστηκε), η υποκρισία των παραγόντων (δήθεν τρομοκρατήθηκαν οι παίκτες του Ολυμπιακού και δεν μπορούσαν να παίξουν) και ο μηδενισμός του ΠΑΟΚ, που έφερε την απώλεια του πρωταθλήματος στα χαρτιά.

Τώρα πώς είναι δυνατόν να χαθούν επενδύσεις και προσπάθεια ενός χρόνου μιας ομάδας (του ΠΑΟΚ στην προκειμένη περίπτωση) για έναν αλητοανόητο, έναν θεατρίνο και μερικούς επιτήδειους που βρήκαν ευκαιρία να αδικήσουν τους ανεπιθύμητους, μόνον οι θεσμοί του ελληνικού αθλητισμού γνωρίζουν.

* Δεν έχω καταλάβει αν το χειρότερο για τον Τσίπρα είναι ότι δεν γνωρίζει στοιχειώδη πράγματα, ή ότι δίχως να έχει συνείδηση της άγνοιάς του μιλάει γι’ αυτά που δεν ξέρει κι εκτίθεται.

Δηλαδή, τι χρειάζεται να ξέρεις για να καταλάβεις ότι ένας ραδιοφωνικός σταθμός που λέγεται Γερμανικά Κύματα (Deutsche Welle) ΔΕΝ μπορεί να είναι ελβετικός;

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 24/11/2019.