Αλέξανδρος Παντελάκης 

Έπειτα από έναν διετή κύκλο πετυχημένων παραστάσεων, η Ρίτα Αντωνοπούλου επιστρέφει με τον Θοδωρή Οικονόμου στη Θεσσαλονίκη και μιλάει στη «ΜτΚ» για όσα θα παρουσιάσουν στο «Αυλαία», αλλά και τον ενθουσιασμό της που με τα χρόνια μεγαλώνει.

Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Παντελάκη

Διανύοντας σχεδόν είκοσι χρόνια στο μουσικό πεντάγραμμο, η γνωστή ερμηνεύτρια έρχεται στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει την «αγαπημένη» της παράσταση, που έχοντας ξεκινήσει τη διαδρομή της από τον Οκτώβριο του 2017, έχει ταξιδέψει σε πολλές πόλεις της χώρας. Φέτος όπως μας λέει χαρακτηριστικά επιστρέφει «με κάποιες μικρές αλλαγές, αλλά με τον ίδιο βασικό κορμό». Μαζί της επί σκηνής θα βρίσκεται ο πιανίστας Θοδωρής Οικονόμου, που κατά τη γνώμη της «είναι ο πιο ταλαντούχος και σημαντικός σολίστ που έχουμε αυτή τη στιγμή στη χώρα. Είναι μάγος. Αυτό για έναν ερμηνευτή πάνω στη σκηνή είναι ένα κλειδί που ανοίγει πόρτες. Κι αυτό νομίζω ότι ήταν και το μεγάλο θετικό αυτής της παράστασης γιατί αφεθήκαμε ο ένας στον άλλον και δημιουργήσαμε επί σκηνής όπως και δημιουργούμε κάθε φορά».

Με μεγάλο ενθουσιασμό τονίζει πόσο πολύ αγαπάει αυτή τη δουλειά: «Για μένα είναι η αγαπημένη μου παράσταση και ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που έχω κάνει. Γι’ αυτό αποφασίσαμε να την ηχογραφήσουμε όπως και το κάναμε στην Αθήνα στην αίθουσα του Παρνασσού και θα κυκλοφορήσει σε διπλό βινύλιο μετά το καλοκαίρι», μια πρωτοβουλία της ερμηνεύτριας, που θα επιβαρυνθεί και με όλα τα έξοδα.

Η παράσταση γεννήθηκε από μια φωτογραφία

Η Ρίτα Αντωνοπούλου παρότι έχει ένα μεγάλο ρεπερτόριο και συνεργασίες με τους περισσότερους αξιόλογους συνθέτες, στιχουργούς και ερμηνευτές της χώρας δεν παύει να δοκιμάζει νέα πράγματα. «Δεν συμμετέχω ποτέ σε μια δουλειά με βάση του ποιοι είναι οι ερμηνευτές ή οι συνθέτες», μας λέει «με ενδιαφέρει η ιδέα της παράστασης και η ιδέα είναι αυτή που μου γεννάει και την ανάγκη να βρω ποια θα είναι τα τραγούδια και πώς θα τα δέσω μεταξύ τους, με τι κείμενα κλπ».

Όπως επισημαίνει «αυτή η παράσταση γεννήθηκε από μια φωτογραφία πριν δυο χρόνια. Φωτογράφησα ένα δέντρο με ένα σκοινί, που έχει γύρει από την αντίθετη κατεύθυνση από τον άνεμο. Αυτή η φωτογραφία με ενέπνευσε για αυτό που θα δείτε, για τον άνθρωπο που δεν το βάζει κάτω, που συνεχίζει να προχωράει και πηγαίνει κόντρα σε ό,τι προσπαθεί να τον κρατήσει πίσω. Βασίζεται στον ‘Μικρόκοσμο’ του Ναζίμ Χικμέτ και του Θάνου Μικρούτσικου. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της παράστασης και ό,τι άλλο υπάρχει μέσα (από Αγγελάκα μέχρι την Εντίθ Πιάφ) είναι όλα συναφή. Δεν είναι τίποτα αντικρουόμενο. Όλα ταιριάζουν».

Μιλώντας για την προσωπική της εμπειρία τονίζει ότι «κάθε τέτοια παράσταση είναι κατάθεση. Εγώ βγαίνω λυτρωμένη. Από τις πρόβες είχα καταλάβει ότι αυτό που ετοιμάζουμε παρέα με τον Θοδωρή είναι δυνατό».

Μετρώντας πολύ δυνατές συνεργασίες, τη ρωτάμε αν υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που θα ήθελε πολύ να συνεργαστεί και μας απαντά με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Ο Αλκίνοος είναι η μεγάλη μου αγάπη. Τον εκτιμώ βαθιά για την αλήθεια του και ό,τι έχει καταθέσει μέχρι τώρα στο τραγούδι, για τη συνέπεια του, για το ότι είναι αυτός που είναι χωρίς να λαϊκίζει, χωρίς να προσπαθεί να δείξει ή να πουλήσει κάτι άλλο. Δεν θα πει κάτι για να χαϊδέψει ή να ευχαριστήσει κάποιον. Είναι έτσι ο χαρακτήρας του. Το εκτιμώ βαθιά. Το κάνει και στην τέχνη του και αυτό είναι που με ελκύει και με γοητεύει».

Ένας φαύλος κύκλος

Συζητώντας για τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία η ερμηνεύτρια διαπιστώνει ότι «δεν τη βλέπουμε». Όπως λέει χαρακτηριστικά «δεν δίνεται χώρος να τη δούμε. Δεν μπορώ να ξέρω πραγματικά τι συμβαίνει, ποιοι είναι αυτοί οι νέοι δημιουργοί που θα μπορούσαν να βγουν στην επιφάνεια, γιατί δεν ξέρω αν θα βγουν». Πιστεύει ότι υπάρχει πολύ αξιόλογο δυναμικό αλλά δεν είναι σίγουρη για το αν θα καταφέρουμε να τους ακούσουμε. Ακόμη, θεωρεί ότι η έλλειψη της δισκογραφίας πιέζει τους νέους καλλιτέχνες να γίνουν οι ίδιοι η επιχείρηση του εαυτού τους χωρίς όμως να βγάζουν αρκετά χρήματα για να μπορούν να επενδύσουν. «Είναι ένας φαύλος κύκλος, ο οποίος σκοτώνει τη δημιουργικότητα», λέει.

Η δική της δημιουργικότητα, ωστόσο, και ο ενθουσιασμός της φαίνεται πώς με τα χρόνια κάθε άλλο παρά μειώθηκαν: «Μπορεί να έχω και παραπάνω ενθουσιασμό. Παραμένει γιατί δεν ξεκίνησα ποτέ να γίνω τραγουδίστρια. Δεν είχα τέτοια βλέψη. Δεν το ονειρευόμουν όταν ήμουν παιδάκι. Για μένα το τραγούδι ήταν λειτουργία οργανική όπως αναπνέεις και θέλεις να φας. Εγώ έπρεπε να τραγουδήσω. Ήταν ανάγκη έκφρασης. Πάθαινα στερητικό σύνδρομο. Ξυπνούσα το βράδυ και κλεινόμουν στο μπάνιο για να τραγουδήσω λίγο μπας και κοιμηθώ. Ήταν μια λειτουργία μου που τελικά έγινε το επάγγελμα μου. Όσο υπάρχει αυτή η ανάγκη μέσα μου για να τραγουδώ δεν φεύγει η χαρά της δημιουργίας και της έκφρασης. Μένει εκεί. Μπορεί να νιώσω τη χαρά σε μια πρόβα επειδή ανακαλύψαμε κάτι ή έκανα κάτι καινούριο. Με ενδιαφέρει πολύ η εξέλιξη, θέλω να προχωράω και αυτό που μου αρέσει να μου λένε όταν βλέπουν μια καινούρια μου παράσταση είναι "τι άλλο, πόσο ακόμα". Αυτό είναι που αγαπώ», επισημαίνει. Καταλήγοντας η ερμηνεύτρια μας αποκάλυψε ότι θα επιστρέψει πολύ σύντομα με νέο τραγούδι.

INFO
Ρίτα Αντωνοπούλου – Θοδωρής Οικονόμου
Θέατρο Αυλαία
Σάββατο, 20 Απριλίου στις 9 μ.μ.
Εισιτήρια από 10 ευρώ.