ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο ένας είχε συμφωνήσει με τον Αλέξη Τσίπρα ότι είναι το απόλυτο αφεντικό στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, καθώς και στη διαχείριση του διπλωματικού σώματος και των υπηρεσιών του υπουργείου. Πως δέχεται παρεμβάσεις μόνο από τον ίδιο, κι αυτές κατ’ ιδίαν, και ότι δεν θα ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα λειτουργεί ως εταίρος του Τσίπρα -επικεφαλής της πολιτικής ομάδας που δημιούργησε υπό την επωνυμία «Πράττω» και πως άνθρωποί του θα αξιοποιηθούν σε κυβερνητικές και κρατικές θέσεις.

Ο άλλος είχε συμφωνήσει με τον Τσίπρα ότι θα πάνε μαζί μέχρι τέλους. Ότι καθένας θα εμφανίζεται με το ιδεολογικοπολιτικό του προφίλ- αριστερός ο ένας, εθνοπατριώτης ο άλλος- προκειμένου να ικανοποιεί τη δική του εκλογική πελατεία και πως ο ένας θα εκθειάζει το χαρακτήρα, την εντιμότητα και τις ατομικές ικανότητες του άλλου. Επίσης συμφώνησαν ότι θα μοιραστούν την εξουσία -το μεγάλο κομμάτι ο ΣΥΡΙΖΑ και το μικρό οι ΑΝΕΛ- και πως οι δεύτεροι θα εκπροσωπούνται αποφασιστικά στο υπουργικό συμβούλιο και σε θέσεις κρατικών αξιωματούχων.

Ο ένας -ο Νίκος Κοτζιάς- ζούσε το μύθο που είχε χτίσει για τον εαυτό του. Ότι έπαιζε στο μεγάλο παιχνίδι, ότι γινόταν ο ιθύνων νους της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και πως με τις πρωτοβουλίες του σε Σκόπια, Παρευξείνια, Κυπριακό, συνεργασία με Ισραήλ - Αίγυπτο και διπλωματική σύγκρουση με Ρωσία αναδεικνυόταν στον άνθρωπο της Δύσης στην περιοχή.

Ένιωθε ότι βρισκόταν επάνω στο άλογο, καθώς χάριν της δικής του πολιτικής εξασφάλιζε την πρωτοφανή στήριξη από τον Τραμπ και διευθυντήριο των Βρυξελλών, που απολαμβάνει ο Αλέξης Τσίπρας.

Ο άλλος -ο Πάνος Καμμένος- στρογγυλοκάθεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα του υπουργού Εθνικής Άμυνας, την οποία κατά τη γνώμη του ανέλαβε δικαιωματικά, αφού αυτός έκανε πρωθυπουργό τον Τσίπρα. Έχοντας μία ακλόνητη σχέση με τον Τσίπρα, δεν δίστασε να… μαλώσει πολλούς Συριζαίους, περνώντας το μήνυμα ότι όποιος χωθεί στα χωράφια του ή τον θίξει, χάνεται. Η καρατόμηση του Φίλη και η μετατροπή του Κουβέλη σε… πιστό βοηθό του αποτέλεσαν τις μεγάλες νίκες του.

Αμφότεροι θεωρούσαν -έκαστος για τον εαυτό του- ότι αποτελούν το θεμέλιο λίθο της κυβέρνησης, για να μην πω και όλης της χώρας και ότι κατά συνέπεια είναι απαραίτητοι και αναντικατάστατοι. Η αλαζονεία φέρνει αμετροέπεια.

Ούτε που πέρασε από το μυαλό τους πως ο Αλέξης Τσίπρας απλώς τους χρησιμοποιεί ως δεκανίκια και μάλιστα αναλώσιμα.

Όπως ήταν μοιραίο, κάποια στιγμή, οι δυο… πυλώνες έμπλεξαν τα πέλματά τους, τις αρμοδιότητες, τα λόγια, τα συμφέροντά τους.

Η σύγκρουση ήταν σφοδρή. Ο Τσίπρας, δεν δίστασε καθόλου. Επέλεξε Πάνο, αφήνοντας τον Κοτζιά να μην έχει ακόμη καταλάβει πώς την πάτησε, ενώ τα έκανε όλα καλά.

Όταν το καταλάβει, θα κυνηγήσει τη ρεβάνς. Εκτός κι αν τότε ο χρόνος θα έχει τελειώσει.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ"