Τι χρειαζόμαστε για τον πόλεμο, ρώτησαν τον Κομφούκιο.

- Επάρκεια τροφής, επάρκεια όπλων και πίστη στον ηγέτη, απάντησε.

- Αν δεν μπορεί να γίνει αλλιώς και κάποιο από αυτά πρέπει να λείπει ποιο προτιμάμε, ήταν η νέα ερώτηση.

- Ας μας λείπουν τα όπλα, αποκρίθηκε.

- Αν πρέπει να λείπει και ένα ακόμη, συνέχισε ο ερωτών.

- Να λείπει η τροφή, απάντησε ευθέως ο σοφός Κινέζος και συνέχισε: «Από τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι πεθαίνουν. Ένας λαός όμως χωρίς πίστη στον άρχοντά του, δεν έχει πού να σταθεί».

Το απόσπασμα ήρθε αυτόματα στο μυαλό μου όταν συνειδητοποίησα το πόσο λυτρωτική για τις αγωνίες και τις φοβίες μου είναι η εμπιστοσύνη που νιώθω για εκείνους που ηγούνται στον πόλεμο κατά του φονικού κι αόρατου εχθρού που μας απειλεί.

Τον πρωθυπουργό, τον Τσιόδρα, τον Χαρδαλιά και όλη την ομάδα των ανθρώπων που έχουν ταχθεί να μας οδηγήσουν με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ασφάλεια και περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας, σε αυτήν την σκληρή αναμέτρηση.

Κακά τα ψέματα. Οι Έλληνες είμαστε ένας δύσκολος, ανικανοποίητος και μάλλον κακομαθημένος λαός, που μας αρέσει να βρίσκουμε την πιο απίθανη δικαιολογία για τους εαυτούς μας και την πιο αβάσιμη κατηγορία για να προσάψουμε στους επικεφαλής μας.

Κι όμως, όλες αυτές τις ημέρες που ζούμε υπό το βάρος μιας πρωτόγνωρης απειλής, δεν άκουσα παρά από ελάχιστους- έτσι ως εξαιρέσεις που χρειάζονται για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα- να ψελλίσουν μια κουβέντα πως η ηγεσία μας ολιγώρησε, δεν μερίμνησε, τεμπέλιασε, κρύφτηκε, δεν ανέλαβε την ευθύνη.

Η αίσθηση αυτή, από τη μια μας επιτρέπει να ησυχάσουμε και ν’ αποφύγουμε το η δικαιολογημένη αγωνία μας να εξελιχθεί σε ταραχή ή πανικό, και από την άλλη μας επιβάλλει να ακολουθήσουμε κι εμείς το παράδειγμα των επικεφαλής μας, επιδεικνύοντας υπευθυνότητα, πειθαρχία και συνεπή τήρηση των μέτρων προστασίας και των οδηγιών.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εξέπληξε ευχάριστα όσους πίστευαν σ’ αυτόν και υποχρέωσε όσους κρατούσαμε επιφυλάξεις (σε αυτούς συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου) να αναγνωρίσουμε την ταχύτητα αντίδρασής του, την αποφασιστικότητά του, την ικανότητά του να θέσει σε κίνηση έναν «στρατό» του οποίου η ετοιμότητα και το αξιόμαχο δικαιολογημένα αμφισβητούνταν.

Η ξεκάθαρή του τοποθέτηση υπέρ του δόγματος «κάνουμε τα πάντα για να σώσουμε όποια ζωή μπορεί να σωθεί» και η έγκαιρη λήψη σκληρών μέτρων χωρίς πισωγυρίσματα και αμφιβολίες, έκαναν ακόμη και τους ταγμένους στην αντιπολίτευση, να συνταχθούν μαζί του, ενισχύοντας το εθνικό μέτωπο κατά του κορονοϊού.

Πλέον αισιοδοξώ ότι όλα καλά θα πάνε.

********************************************************************************************************************

*Άκουγα τον εκπρόσωπο της Ιεράς Συνόδου να διαβάζει την απόφαση της ιεραρχίας και θυμήθηκα τις ανακοινώσεις που βγάζαμε τα παλιά τα χρόνια όταν κάναμε συνδικαλισμό στους φοιτητικούς συλλόγους. Κάθε δυο λέξεις και μια παροιμία από εκείνες που αποστηθίζαμε στα σχολεία πριν θεσπιστεί η δημοτική: ναι μεν αλλά, όμως, αν και, καίτοι, καίπερ, ενώ, άλλως, ειδεμί, μολονότι, εντούτοις, όχι μόνον, αλλά και, μολαταύτα. Η άμεση αντίδραση του πρωθυπουργού και η απαγόρευση που επέβαλε χωρίς εξαιρέσεις, παραθυράκια και νέο κύκλο διαβουλεύσεων, τους εξέθεσε ανεπανόρθωτα. Ας πρόσεχαν.

*Παρατηρώ τον Τσιόδρα. Προσπαθώ να τον φανταστώ να καλαμπουρίζει σε ταβέρνες, να πίνει ρετσίνα, να χαριεντίζεται, να ξεκαρδίζεται στα γέλια, να αυτοσαρκάζεται, να γίνεται έξαλλος, να μαλώνει.

Αδυνατώ.

Δεν μπορώ να τον παρομοιάσω με τους φίλους μου, να τον φέρω στα μέτρα μου. Σκέφτομαι πως δεν θα μπορούσα με τίποτα να κάνω παρέα μαζί του. Θα έπληττα και θα έπληττε αφόρητα.

Τον ταυτίζω με έναν άριστο μαθητή, φιλομαθή, με ένα βιβλίο πάντα μπροστά του κι ένα μπλοκ σημειώσεων, μετρημένο, ακριβολόγο και σίγουρο για ό,τι υποστηρίζει.

Είναι δηλαδή κλασική περίπτωση ανθρώπου που δεν θα τον ήθελες μαζί σου στη διασκέδαση, αλλά μόνο αυτόν θα έψαχνες για να σου πει τι πρέπει να κάνεις στη διαχείριση μιας δυσκολίας.

*Το ότι κρέμομαι από τα χείλη του Τσιόδρα, όπως και το ότι εκφράζω ευθαρσώς και απερίφραστα την εμπιστοσύνη μου στους χειρισμούς της κυβέρνησης για το θέμα, δεν σημαίνει ότι δεν έχω κάποιες απορίες, κάποια κενά σημεία σε όσα μας λένε.

Για παράδειγμα, δεν μπορώ να καταλάβω τι οφείλουμε να κάνουμε με την μάσκα. Να τη φοράμε ή όχι;

Λένε οι ειδικοί, ότι δεν πρέπει να τη φοράμε αν δεν νοσούμε. Δεκτόν.

Παράλληλα, οι ίδιοι λένε ότι μπορεί να νοσείς και να μη το ξέρεις, πράγμα που σημαίνει ότι μη φορώντας μάσκα μεταδίδεις τον ιό.

Μπέρδεμα.

Η ερώτηση είναι απλή: να φοράμε μάσκα ή όχι;

*Λένε επίσης ότι δεν χρειάζεται να πας να κάνεις το τεστ για να δεις αν έχεις αρπάξει τον ιό ή όχι και ότι αυτό έχει νόημα μόνο μετά την εμφάνιση των συμπτωμάτων, προκειμένου να αποφασίσουν οι γιατροί τι θα κάνουν με την περίπτωσή σου.

Προφανώς και δεν έχω τις ειδικές γνώσεις για να δώσω δική μου άποψη επί του θέματος, ή να αποφανθώ αν έχει δίκιο η νότια Κορέα που στηρίζει τη στρατηγική της στα μαζικά τεστ. Με προβληματίζει όμως η σκέψη να έχει κάποιος τον ιό χωρίς να το ξέρει, να τον μεταδίδει στους οικείους του, να νοσήσει βαριά και μετά να υποβληθεί σε τεστ επιβεβαίωσης και ακολούθως να μπει σε θεραπεία. Αυτός ο χαμένος χρόνος, δεν ενδέχεται να είναι κρίσιμος για τον άνθρωπο και την εξέλιξη της νόσου του;

Και αυτή η ερώτηση απλή είναι: να κάνουμε το τεστ ή όχι; Ακόμη κι αν είναι χρήσιμο, αλλά δεν υπάρχει επαρκής αριθμός αντιδραστηρίων, ας μας το πουν για ν’ αποφασίσουμε εμείς αν κρίνουμε να το κάνουμε με δική μας δαπάνη σε ιδιωτικά κέντρα.

*Πολλά πρωτόγνωρα ακόμα θα ζήσουμε. Παρατηρούσα -για παράδειγμα- το προσωπικό του σούπερ μάρκετ που ασφυκτιούσε μπροστά στις πιέσεις της αγένειας ενός κόσμου που φαίνεται το πόσο απαίδευτος κι ακαλλιέργητος είναι. Πόσω δε μάλλον, ενός κόσμου σε πανικό.

Ανθρώπων που εμφορούνται από τη λογική «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», αδιαφορώντας για τους άλλους που βρίσκονται στη δύσκολη θέση να δουλεύουν κάτω από τόσο αντίξοες συνθήκες, προσπαθώντας να εφαρμόσουν οδηγίες και πρωτόκολλα άγνωστα και πρωτοφανή.

Εκεί που με πιάνει απελπισία για το τι είδους άνθρωποι είμαστε, φεύγοντας από το σούπερ μάρκετ περνώ έξω από ένα φαρμακείο και βρίσκω τους πελάτες να περιμένουν υπομονετικά και κόσμια στο πεζοδρόμιο, κρατώντας τις αποστάσεις ασφαλείας.

Μπράβο λέω και παρηγοριέμαι.

Εκείνη την ώρα παρατηρώ να βγαίνει από το παρακείμενο ψητοπωλείο-ντελίβερι και take away- νεαρός εργαζόμενος με ποδιά και γάντια κρατώντας πλαστική σακούλα σκουπιδιών. Πηγαίνει στον κάδο, σηκώνει το καπάκι με το γαντοφορεμένο χέρι, ρίχνει την σακούλα, επιστρέφει στο μαγαζί, δεν αλλάζει τα γάντια του και συνεχίζει να σερβίρει.

Μαθαίνουμε αργά. Πολύ αργά. Σχεδόν ολέθρια.

Φοβάμαι πως η κατάσταση που ζούμε, θα αναδείξει πολλά τρωτά σημεία της μαζικής μας ψυχοσύνθεσης και του ανεπαρκούς πολιτισμού μας.

Εύχομαι να κάνω λάθος.

Εύχομαι όλοι όσοι δίνουν αγώνες την περίοδο αυτή να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

*Αυτό ακριβώς προσπαθούμε να κάνουμε κι εμείς στην «Μακεδονία» και το portal μας makthes.gr ενημερώνοντας με εγκυρότητα, πληρότητα και νηφαλιότητα τους αναγνώστες μας, αποφεύγοντας τις ακρότητες, την κινδυνολογία ή το εμπόριο αβάσιμων ελπίδων.

Κουράγιο και υπευθυνότητα λοιπόν σε όλους εκείνους που δίνουν τον αγώνα την καθημερινότητάς μας μέσα στα μαγαζιά που παραμένουν ανοιχτά, στα νοσοκομεία και τα φαρμακεία, στα μέσα ενημέρωσης, στην αστυνομία, στις συγκοινωνίες και όπου αλλού χρειάζεται η φυσική παρουσία εργαζομένων.